- || Meðerse boþa deðilmiþ bütün kýrgýnlýklar.
Meðerse bende olamamýþsýn.
Hep bir tarafýndan üþümeye mecburmuþ kuþlar ve mavi sana hiç yakýþmazmýþ.
Ah be!
Benim deðilmiþsin ki sen.
Benim olsan içim acýmazmýþ… || -
Geceleri karanlýða üþüyen dudaklarýmdan
Ve sabahlara çýkmayan gözlerimden geçirirdim en yaralý cinnetleri.
Cehennem kesiði parmak uçlarýmdan ve ölülerin diþlerinden sayýklardým sensizliði.
Üþüyünce - aðlayýnca ayný bakarmýþ insanýn gözleri.
Ve ben olmayýþlarýnýn topraklarýnda yok gibi, kýyýsýz / ahvalsiz ölü gibi...
Beni kelimelerinin dar yalarýnda ve gurbetinin cinayetlerinden tanýma.
Bilmezler en çok sarmaþýk ruhlarýn üzerinde gezindiðimi.
Adýný sen koy (!)
Bu þeytan kokan harflerin izlerini.
Gayrý ben yazamaz oldum artýk hiç bir þeyi.
Aklýma gelmiþken bir de en çok sen gel geceleri,
Gerçi buralar hiç tekin deðil.
Belki bilenler vardýr
Yaný baþýmda nelerden geçip, nerelerden düþemediðimi
Ondandýr bu can yarasý kalkamayýþlarým.
Ve ondandýr mevsimin yataðýmý terk ediþleri.
Ayný yastýðýn kaderi deðil,
Saç uçlarýmýz ve ayný bardaðýn boþ bakan tarafý deðil gibi.
Gülünce yanaðýna düþen kýyamet ve sustuðunda içinde ki uçurumdan it beni.
Ölmek falan deðil de bana dokunuþlarýn, çýldýrtýr bedenimi.
Kaç defa soyunuk gezinmeli ruhum beynimin köþelerinde
Tavana bakan gözlerin, beni arayan ellerinden tanýdým kendimden kaybediþleri.
Bilmediðin çok þey var hatýrýmda.
Ýçimde ki cenazeyi kaldýrmadan diyorum
Topraðýn boþluklarýnda ýsýt avuç içimi.
Bilirsin ben en çok parmak uçlarýnda ö l m e y i severim...
Zên. //OnÜçAðustos2016