VARSIL SEVGİLER

Bir duruþtu sevincimiz,
Hep "insan"dý övüncümüz!
Yaban dikenleri bile, kýramamýþtý
umudumuzu,
Sevda yumaðý öpüþlerimizden gayrýsý;
Tutmamýþtý ellerimizi, mavi göðe açýlan kapýda!..
Sinsi solucanlar besleyen karga sesleniþler korosu büyütür
her karanlýðýn yabanýl düþleri,
Ölümcül bekleyiþler sarýlýp umuduna;
Varsýl sevgiler üretir, kendi içindeki
bilinç’il esaretinin kanatsýz zamansýzlýðýna!..
Nice türküler yazýlýr, nice aðýtlar büyür
acýnýn yüreðinden!..
Kopup gelen damlalar,
"insan"a kucak açar bir noktada;
ve denizlere muhtaç yürekler büyütür,
"güzele aç" sevdanýn ýrmaðýna!
Ve tezene tutan bir elin kývraklýðýyla çýðýrýr türküsünü
Ýnsan umuduyla varoluþa,
yýldýzlar taþýsýn diye sazý
bir doðrudan...



28.05.2016 / Kadriye PERVAN




Sosyal Medyada Paylaşın: