Pencereler evler eskisinden
küflü yýllarýn ötesi/sin
dokusundan mýdýr insanlarý suskun
dik sokaklar merdivenlerde dinlenir
dünyasý baþka k/esin
Balat sarayýydý bir zaman
yeditepenin…
ne aþklar yaþandý
ahþabýn gölgesinde
ne çok eskidi yýllar
cam kýrýðý hatýralar
siyahtý gözleri çoðunun
boþalan hüzündü Balat çocukluðu
en çok özlem terk etti onlarý
þehrin viran yüzünden
kalan esmer yüzler
azaldýkça büyüyor sokaklar
eskiyle uyuyup yeniye düþ kurarken
yokluðun izlerinden neþesi
oyunlardan baþka
hiç çocukluðun olmadý belki
dar sokaklardan geçti yüreðin
makaraya asýlý çamaþýrlarda
savruldu iki ev arasý ömür
kuruyup geçti gün…
yüzün, yüzleriniz kirden sevimli
ya sesin
abla beni de çek!
sen bir duyabilseydin içimin sesini
sokak dar yüreðim dar
Galata’nýn üstünden denize düþüyor söz
saðda, solda ayný ses
bir ekmek parasý…
dokundukça hayatýn gerçeði fotoðrafa
yaþadýklarýn hey/hat laf salatasý
bir kadýn bileklerinde yýkýyor çamaþýrý
üstü ýslak
ömrü nem
gözleri su
bakma yüzüme utancým azýyor
saklama dayak izlerini
sükseli kadýnlar far sanýrlar
eflatun, gri, mavi…
oyy Ýstanbul’un ortasý yangýn
gördüklerim gözlerime dargýn
Haliç’ten akýyor düþkün dün
dilim mart türküsü
odunsuz, kömürsüz
yanýyor göðsüm.
abla bizi de çeksene
gözünün karasýndan bahtlar
hadi çocuk hadi
sen de içimden hüznü çeksene…