Duasız Çocuklar

Daha doðru dürüst ibadet edilmemiþ mabetlerde
Baþkasýnýn duasýna âmin diyen bir kýz çocuðu gördüm
Gölgesine sarýlýp uyumaya çalýþýyordu soðuk sütunlarda
O kadar yetimdi ki kendisine ait bir duasý bile yoktu

Kapýlarý göðe açýlan korkularý okunuyordu gözlerinden
Loþ çalgýlardan sarhoþ olmuþ o baygýn bakýþlarý
Namlunun ucunda bekleyen bir kurþun gibi
Yakýp küle çevirdi yalýn ayak kalmýþ bilincimi.

Gökten bir mendil bekliyor gibiydi
Gözlerinden akan yaþlarý silmek için.
Son kullanma tarihi geçtiði halde
Ateþleri söndürmek için kullandýðým kelimelerim
Yapmadýðým halde söylediðim öðütlerim
Önce estetik bir ip baðladý boynuma
Sonra gözyaþý olup düþtü o küçük kýzýn avucuna.

Belli ki hiç bu kadar kirli cemre düþmemiþti ellerine
Bir mumdan damlayan günýþýðý gibi
Avucuna bakýp kaldýrdý kafasýný
Çok ayýbýnýz var bayým çook dedi
Nasýl bakacaksýnýz aynadaki karþýlýðýnýza deyince
Leþ yiyen sahte yanlarým döküldü baþucuma.

Ve anladým ki;
Küflü adamlardýk biz aslýnda
Cehennem‘in kapýsýný sökecek kadar
Günah bataðýna batmýþ küflü adamlar…

Sonra
Küçük-büyük hiçbir adýmýmýn,
Doðru dürüst bir kaldýrýma kavuþamadýðý
Gri renkli bir tren istasyonunda
Sarýlabileceðim çocuklar aradým.

Ölüm taþýyan vagonlarýn ardýndan bakarken
Ecel vakti gelmiþ peronlarda bekleþen
Ve teri misk-i amber kokan evladýný;
Kanýnýn kokusundan tanýyan analarý gördüm.

Sonra anladým ki;
Ýstanbul’da çocuk olmak kolay da
Þam’da Halep’te baba olmak çok zormuþ...
..

Sosyal Medyada Paylaşın: