Eyvallah!...

Duvarlarýn sýva çatlaðýndan özgürlük koklayan
Cami avlusuna býrakýlmýþ sahipsiz bir suça
Ýsim babalýðý yapan, bir avuç mülteciydik biz.
Dört duvarý doðru dürüst bir oda bile etmeyen
Ana rahminden bulaþan bir yalnýzlýk içinde
Aþk diyorduk, dava diyorduk, dost diyorduk...

Yapraklarýný dökmeyi unutmuþ sonbaharlarý
Bahar saydýðýmýz o günlerin hatýrýna
Kapýnýn altýndan üfleyen ayaz soðuklarýný
Yaz diye biliyorduk biz buralarda.
Dýþarýda yaðan yaðmura kulaklarýmýzý týkýyor
Ýnancýmýzýn kýrýlgan yanlarý ile yüzleþiyorduk
Kanayan yaralarýmýza aðlýyorduk her gece
Kahire’den Þam’a, Gazze’den Baðdat’a.

Ceketimizi asacak buðulu bir cam ararken
Paslanmýþ suya ekmeklerimizi banýyorduk
Gündüzü gecenin koynundan almak için,
Çürümüþ zamanýn diþlilerini onarýyorduk.
Kimimiz her gün dua ediyordu
Güneþ avluya doðsun diye ama
Hayal kýrýklýklarýmýza basan yüreklerimizin
Kanayan yaralarýna tuz basýyorduk.
Hem kendimizden daha çok
Güneþ görmeyen çiçeklere üzülüyorduk.

Günler gelip geçiyordu kimi rivayetlere göre
Aklýmýzý ikiye bölen soðuk koridorlarý
Ancak ziyaret saati baðrýþmalarý ýsýtabiliyordu
Her ziyaret için bir saat ayarlayan devlet baba
Nedense her saate bir ziyaretçi ayarlayamýyordu.
Daha savaþ çýkmadan ölen çocuklarýn hatýrý için,
Gökyüzünü öpüp, ona da eyvallah diyorduk.
Eyvallah!...



Sosyal Medyada Paylaşın: