bom boþ bir sayfa olsam neler çizersin onu söyle yetmez ellerimi tutman bir çiçek de tutulur koparýlýr belki suya konulur belki de yol kýyýsýna atýlýr
bombalar patlýyor yollar tutsaklýða gebe doðurdu doðuracak kâbuslarýmýz delik deþik bir bölümü yurdumun bir bölümü korkuyor sokaða çýkmaya hayat garantisi yok kimsenin ölüyor duraklarda insanlarýmýz kapanan gözlerin bizi sorguladýðýný söylüyor caddeye dökülen kan
gözlerime sevgiyle bakman bir þey ifade etmiyor ne býraktýn günüme onu söyle sen gördün mü hiç içimde patlayan volkaný nasýl yandý ayaklarým, elim, ruhum olmadýn ki gerçeði gören bir çift göz duydum ninnisini dalgalarýnýn insan yüzün ýþýmadý kýyýmda kumdan bir kule bile yapmadýn çocukluðuma
sildi gitti fýrtýnan yüzümdeki sevdayý sevgisi olgunlaþmadý ham bakýþýn uðrak vermedi sevgin hayatýn pürüzlerinde debelenen kendini örmeye çalýþan insana yanaðý kýrmýzý gün.