Her şey ne güzeldi sen kapıyı aşındırıncaya kadar…

• 13 Haziran 2012 Çarşamba 13:45:26

Her şey ne güzeldi sen kapıyı aşındırıncaya kadar…
Mutluydum, uykularım beni hiç terk etmemişti. Gündüzleri güneşi kıskanmazdım, sen yoktun içimde geçmişte kalmış güzel bir anıydın benim için. Hiç düşünmemiştim senin bana “seni seviyorum” diyeceğini. Ayrıydık her şeyden önce uzaktık birbirimize ne sen bana gelebilirdin nede ben sana, koca bir yanlıştı bizimkisi olmayacak güzel bir rüya, rüya diyorum, ne sen bana geldin nede ben sana. …
Kalbime geldiğin gün ne gecem kaldı ne gündüzüm uykularım beni terk etti günlerce boş boş gözlerimi tavana dikip “ne oluyor bana” dedim. Sahiden ne olmuştu. Mutluydum ama eksikti bir şeyler sendin eksik olan yanımda değildin…
Yanımda olmanı ne çok istedim sana sımsıkı sarılmayı zamanı durdurmayı umut işte olmuyormuş… Senden uzak olmak canımı bu kadar yakarken bir de sensiz yaşadığım bir hayatım vardı burada her şey o kadar zordu ki. En güvendiklerim beni hep yaralamıştı kız arkadaşlarım sevdikleri çocukları, sevgililerini rüyalarında benimle görüyorlar sabahın ilk saatlerinde sitem sözleri karşılıyor beni şakayla karışık söyleseler de araya bir soğukluk giriyor büsbütün uzaklaşıyoruz. Arkadaş bildiğim kişiler beni uzun zamandır sevdiklerini söylüyor. Kavga ediyorlar aralarında kim için neden diyorum. Ben miyim bunlara sebep derken birden kayıp gidiyor yaşam ne büyük bir günahkârım oysaki herkese acı veriyorum, içten içe… En sevdiklerim gerçekten değerli olanlar iki ya da üç kişi beni asla hayal kırıklığına uğratmayacak olanlar bir de sen din beni hayata bağlayan, mutlu olmamı sağlayan. Nerde yanlış yaptım diyorum, neden ben ne günah işlemiştim bu kadar da Allah’ım bana bu cezayı vermişti…
Bitmek bilmeyen bir enerji olurdu her sabah üzerimde, ağlamayı hiç sevmezdim o yüzden hep gülümsemişimdir hayata bazen neden gülümsediğimi merak ederlerdi, bazen her sabah bu kadar enerjiyi nerden bulduğumu ve bütün gün gülümsemeyi nasıl başardığımı, seviyorum mutlu olmayı seviyorum başkaları hep ikinci planda kaldı benim hayatımda beklide o yüzden her şeye rağmen bu kadar mutluyum hem biliyor musun bir arkadaşım bana hiç beklemediğim bir anda herkesin içinde “onu tanıdıktan sonra hayatım değişti” dedi. Doğruydu onu ilk gördüğümle son gördüğüm arasında koca bir uçurum vardı, gülümsüyordu arkadaşları arasında sözü dinlenir biri oldu bunu ben mi yaptım dersen tabi ki hayır, bunu o başardı sadece gülümsedi. Ama beni hayal kırıklığına uğratan biri oldu, olsun ben yine de mutluyum ve gülümsüyorum…
Sendin beni gülümseten aklıma gelirdin öylece otururken farkına bile varmazdım gülümsediğimin, ne tuhaf benden uzakta olan biri nasıl oluyordu da sevinçlerime, mutluluklarıma ortak oluyordu. En garip olanı da nazımı en çok çeken insana hocama seni söylememdi. (Aslında sadece ismini ve nerde oluğunu biliyor).Beni bir an aklım başımda değil sandı değildi de zaten bana benim yaptığım gibi gülümseyerek cevabını vermişti arkamdan koridorlarda yankılanan sesini hala hatırlıyorum “deli kızım” .
Dışarıda her şey böyleydi bir de ev vardı. Babam onu çok seviyorum ama en çokta ona kızgındım evde bana hep “asi kızım” derdi. Başı buyruk bırakmıştı kendi tabiriyle. Yıldızım bir türlü barışmazdı hep sudan sebeplerle kavga ederdik o bana bir şey söylese bende sözlerine cevap verirdim zamanla bu işin böyle gitmeyeceğini anladım. Ona her kızdığımda ya da onun bana kızışlarında odama gittim saatlerce müzik dinlediğim günler oldu bazen kitaplarıma sarıldım kitap okumayı seviyorum. Babamla arama giren soğukluk o okuldan ayrıldığım zaman oldu. O bana inanmadı kendi öz kızına güvenmedi. Hatasını geçte olsa anladı ama hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Annem bir tanemdi, kuzum derdi bana hep onunla da ara da didişirdik ama kıyamazdım ona hemen boynuna sarılırdım…
Babam hatasını anladığı günden beri değişti ama ne ben onu anlayabildim ne de o beni…
Kelimelerin anlatamadığı o kadar şey var ki sana dair bana dair…
Canımı en çok yakan neydi biliyor musun? Nerden bileceksin yanımda değildin ki benimle paylaşmadın ki hiç bir şeyi sen yoktun yanımda olmaması gereken o kadar insan varken yanımda sen yoktun. Gözlerin yoktu, ellerin yoktu, kokun yoktu sen yoktun kalbin benimle miydi? Onu bile bilmiyorum. Senle ben hiç biz olmadık ki güzel bir rüyaydı ikimizin gördüğü ve ilk uyanan sendin o kadar.
Rüyada olsa ben yalnızca seni sevmiştim hayatıma girenler olmuştu ama her seferinde bir bahaneyle hayatımdakileri bıraktım. Biri hariç sen sana sözlerimi değil yalnızca kalbimi emanet ettim. Belki hatalıyım beklide tek suçlu benim ama sen yalnızca sözlerle vardın hayatımda kalbinle yüreğinle vardın bunu bilmiyorum ama bildiğim bir şey var senin olmadığın ama benim yaşadığım sensiz bir hayatımın olduğu seninde bensiz yaşadığın bir hayatın ne sen hayatına engeller koyabildin ne de ben boğuldum bazen ölmek istedim bir gün her şey bitti dedim buraya kadar gücümün tükendiğini hissettim gözlerimi kapadım tam bir adım atmışken biri beni geri çekti. Arabayı görmediğimi söyledim onlara… Aynı şeyi ikinci kez yaşadım hayatımda ilki kadar korkutucu değildi canım yanmamıştı şimdi ama öncesi o…
Her gün karnımın sancılarıyla uyanıyorum yatağım sanki düşman bana…
Öyle işte sevgilim,
Benli hayatımda sen hiç olmadın ama her şeye rağmen sana sımsıkı sarılmayı isterdim eski bir arkadaş olarak kim bilir ama onu da beceremedim. Gördüğün gibiyim demeyi isterdim ama sen beni görmüyorsun görmedin beni benden işitmek yerine beni başkalarından dinledin umarım dinlediklerin duydukların ya da duymayı istediklerin ileride canını yakmaz. Sana mutlu ol demek gelmiyor içimden ama sen nasılsa söylenenlere inanıyorsun ya başkalarından duyduklarına o yüzden bende sadece duymak istediğini söyleyeceğim mutlu ol.