Kül Kedisi: 5

• 10 Şubat 2012 Cuma 00:38:11

Kemal Kezban’ı beklerken, sigaranın birini yakmış, birini söndürmüştü.Geleceğinden hiç kuşkusu yoktu. Saf bir kızcağıza benziyordu ama belli olmaz. Allah korusun, şimdi
den onun dizginlerini eline , almazsa annesinin babasını dövdüğü gibi, dövmeye yelte
nebilirdi.Kemal aslında herkesle iyi geçinen,uyumlu biriydi. İçinde derinlerde bir yer
lerde fırtınalar esiyor,erkeklerin kadın elinde oyuncak gibi oynanmasına adeta çıldırı
yordu. Babasının annesinin karşısında, ezilip büzülmesini ise kabullenemiyordu. Onun
karakteri de babasına benziyordu.Kadınlara karşı zayıftı,ya da öyle sanıyordu. Kezban
ise annesinin gençliğine benziyordu. Güçlü kuvvetli bir kızdı. Kilo almaya çok elverişli
olduğu ilk bakışta farkediliyordu. Evlenince annesine benzemesinden korkuyordu. O
çekik göz kapakları görünmeyen gözleri iyice yumulur kalırdı.Kaşının biri sanki daha ha
vaya kalkık,dediğim dedik havasındaydı.Kemal babasına benzemeyecek,Kezban’a ezilmeyecekti..

Annesi ve babası erkenden yatmışlardı, kısa bir söz düelloosundan sonra. Babası genellikle susuyor,annesi durmadan gereksiz şeyleri yineliyordu.Kemal anne ve babası
nı Karagöz’le Hacıvat’a benzetiyor,için için gülüyordu. Sonunda dayanamadı:

"Sizin birbirinizle ne alıp vereceğiniz var anlayamıyorum.İllâ birinizin ak dediğine diğe
riniz kara diyecek."

Annesi,"Kolaysa desin de görelim"dedi ağır gövdesini hafifçe kımıldatarak.Bakışlarında
kırmızı ışıklar yanıp sönüyordu.

Kemal güldü:

"Bu durumda zaten bir şey diyemez anne.Öyle hışımla bakıyorsun ki,ben bile korktum valla."

"Annenle nasıl konuşuyon öyle! Kezban’lada böyle konuş da gör gününü."

"Ha, şimdi de Kezban girdi araya.Bırak Kezban’ı! Gariban bir kıza benziyor. Yani onu istediğin gibi, kendi mayanla mayalayıp karabilirsin."

"Sen öyle san oğlum!İçimize girince tebbeti ters okutur. Annesi gariban bak bu doğru
ama, Kezban annesine benzemiyor. Hem de niye öyle olacak ! Erkek değil misiniz?"

Sustu.

Kemal:

"Eee! Erkek değil miyiz? Devamı ne söyle anne? Dur, ben söyleyeyim. Allah en iyimizin
canını helada alsın değil mi?"

Annesi suratını asarak, başını Kemal’den çevirdi.Mırıldanır gibi konuştu:

"Öyle n’olacak?"

Kemal,Kezban’ın gelişini uzaktan gördü.Sigarasını atıp,ayağının altında ezerek söndür
dü. Ona doğru yürüdü.

Kezban’ın kalbi çarpıyordu. Bir sokak kedisi, önünden hızla geçti. Caddeden geçen bir
aracın farları gözünü aldı.İnşaallah sürücü beni görmemiştir diye geçirdi içinden.Karan
lıkta gölgesinden bile korkuyordu .Caddeyi geçerek kendisine doğru yürüyen Kemal’e
baktı. Bir an duraksadı.Bir yol ayrımında olduğunu iyice anladı, ona doğru yürürken ve
yanına geldiğinde, başını kaldırıp, yüzüne bakamadı.

Kemal yavaşça:

"Gel hadi" dedi.

Kemal önde, Kezban arkada evlerine doğru yürüdüler.

Kemal anahtarla kapıyı açarken:

"Korkma! Annemgil,çoktan uyudu" dedi.En usul sesiyle..

Kezban’ı bu sessizlik korkutuyordu Bir suç işliyorlardı. Ailesinden gizli gizlibuluşmak !
Aman Allah’ım! Paniklemişti birden. Kapıdan çıkıp gitmeye yöneldi. Kemal ani bir
hareketle bileklerinden yakaladı. Kezban korkuyla çekti ellerini. Erkek gücüne yenildi
sonunda. Kemal onun ellerinden tutarak odasına götürdü.

Bir saat sonra, süklüm -püklüm, pişmanlık ve korkular içinde, bitkin bir halde evine
dönüyordu. Kemal, onu kapıdan dışarıya, bir kedi gibi salıvermişti sanki..

Yatağına girip büzüldüğünde, eski şen şakrak, alaycı, hep ben konuşayım diyen kız
değildi. Kül kedisi, sadece bir masal mıydı yoksa ? Nerdeydi sevgiyle,mutlu gülümseme
ile danseden kız. Prense ne oldu böyle? Yoksa bir düş müydü ? Ayakkabıları çalınmış
gibiydi cümle kırmızı ,pembe ayakkabıları..Gece çok karanlıktı. Kemal’in yüzü de öyle,
kapkaranlık..Olanları anımsamak bile istemiyordu. Yüzündeki kanın taa derinlere,uzak
bir yerlere çekilip gittiğini hissetti. Bu gece ,çok uzun bir geceydi. Hiç uyumayacaktı.
Kardeşi Fatma’nın kımıldanmasını, soluğunu duydu. Keşke Fatma’nın yerinde olsaydı.
Ve Kemal’e hiç gitmeseydi. Gitmemiş olsaydı..

Devam edecek..