KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 1006 Okunma
- 5 Yorum
- 0 Beğeni
Huzur İhlali
İçinin ırmaklarını kurutup, zamanın aynalarını kıran kadın aydınlığa çevirdi yönünü.
İç huzurunun yörüngesinde binbir güçlükle döndü ve durduğunda simsiyah bir dünya buldu asılı kalmış gök/yüzünde.
İntihar eden yangınları suyla içine gömdü. Bir ateş yalnızca suya döküyordu içini ve öyle sakinleşiyordu. Zaman onu dişleriyle parçalarken, o anı ayaklarının altında çiğnemeye koyuldu.
Hunharca harcanan ‘huzur’ dibe vurmak üzereydi. Kaybedilmeye meyilli güven tohumları kıraç topraklara savruluyordu. Güzel şeyler de oluyordu ara sıra. Birileri geliyor ve umutlu günlerden söz açıyordu. Şık bir üslupla anlatılan, aslında şık olmayan hayatın ayrıntılarında unutulan inceliklerin ayrıntılı iç kanama hallerindeki hala yaşayan sevecen yanlarıydı.
Eski bir şiir kitabının sayfalarını yoklarken, iyi şairler birer birer ölüyordu. ‘Dönmeyeceğimiz’ bir şehir olmalı yakınlarda demek istiyordu evvelce göçmüş bir şair. ‘Dünya yıkılırken altında kalmışım’ diyordu diğeri. Müjgan duymuyordu. Müjgan artık yoklamıyordu bitkinliğimi.
Ne kadar anlıyorlarmış sanki hiç kimseler! Ne zaman aşktan ve ölümden söz edilse, kayıp özneli ve yüklemsiz bir kadın cesedi çizerler göğe. Oysa gök kuşların. Bense dudaklarım toprağa değsin istiyorum. Ama toprak da karıncaların.
Bütün söylediklerimi unut. Derine göme göme, kalbine sindire sindire yaşa yalnızlığını. Ama sonra… Olmadık bir kahır seç; vakitsiz ayrılıklardan. Hiçbir kavuşmaya engel olmasın. Sen bir kainatsın gözüme değen en hakiki hadise…
Kulunç girmiş omuzlarımda yokluğunun ağrılığı var. Eli kınalı gelinlerin ürkekliğiyle kaçıp gidesim geliyor hiç kimselere. Ayrılık nedir? Işıkları sönmesi bir şehrin, değil de nedir? Göremiyorum her yer ıslak. Depresanları boşalttım çoktan içimin kor ırmaklarına. Yandıkça kör bir sükunet kapladı içimi.
Sınırı aştım. Günlerdir huzur ihlaline yorgun dargın can vermelerin deminde, bu hisli hallerim beter ediyor zihnimi ve her öğle sonrası öldürüyorum beynimi; biraz daha, biraz daha hissizleşmek için.. Belki de; mutlu veya mutsuz olamıyorsa artık insan, çoktan hissizleşmiştir bu dünya için…
fulya/kasım2011
YORUMLAR
Belki de; mutlu veya mutsuz olamıyorsa artık insan, çoktan hissizleşmiştir bu dünya için…
Sevgili Fulya mutluluk duygusunun arafını çok güzel tanımlamışsın. Bu cümlede kendimi buldum demeliyim. Genelde tüm yazılarında ve şiirlerimde kendimi bulduğum bir nokta oluyor. İşte bundandır seni neden takip ettiğim. Sevgilerimle
aynalarımızın sırrı zaman ırmaklarının taşıdığı huzur;çakıl taşları...
iç huzur kapımızı aralayan yazara , yazıya teşekkürler...
vallahi fulya insan mutlu yada mutsuz olamıyorsa zaten bir nevi robot oluyor, yaşayan bir ölü gibi tıpkı ben bunu anladım. boş bir kağıdı farklı renklerede boyasak aynı kapıya çıkar karmaşık bir ruh hali bir kadının bunu yaşamayan kadında yok gibi güzel sevgilerimle..
hislerinin önüne barikat kurmak geleceğin pencerelerini darağacında sallamaktır!
iyi ya da kötü asla bedeli hislerini uyuşturmak olmamalı...
sevgimle ve elbette tebrikler fulyaa...
Dilerim kadın bu boşlukta kendisini hiç zamanların ve hiçlerin kollarına atmaz.
Yoksa zaman gibi bir daha dönmemecesine kaybolur şehrin arka sokaklarında...
Mükemmeldi. Psikolojik ağırlıklı bir roman gibi.
Paylaşım için teşekkürler, saygı öncelikli sevgiler.
