Düştüm ellerim kanadı

• 25 Eylül 2011 Pazar 16:14:22

Düştüm ellerim kanadı, sen yoktun yanımda...
Yıllar sonra karşılaştık, biraz şaşkınlık biraz yürek burulması sardı bedenimi. Sarsıldı tüm duygularım 5,5 şiddetinde deprem misali. Depremden korkmam senin duyarsızlığından korkmam kadar. Eğer yaşıyorsam hâlâ , biliyorum ki birileri beni insanlık namına kurtaracaktır , sen ki ardına bakmadan gitmiştin çoktan.
Sormayacaksın nasılsın, iyimisin diye, kurtarmak için koşup gelmeyeceksin. Bir sürü tanımadığım kişi yaralı bedenimi enkazdan çıkarırken, canımın yanıp yanmadığını umursamayacaksın. Sen, işte tamda o anda yeniden enkazın altına gönderirsin beni.

"Bilmiyor" , bu kelime kimbilir kaç yüz kez beynimi zonklatmıştır tekrarından dolayı.
Oysa ki cahil demek ne mümkün bu çağda birine, yakıştıramam bile birisine.

Sordun ;

- Nasılsınız ?

....sınız sınız sınız....Bir resmiyet duvarı yıkıldı üzerime yine, mesleğini bilmesem enkazcı,duvar yıkıcı ustası herhalde derdim de, tam aksi bir mesleğin vardı. Onaran, öğreten, geliştiren, ufuklar açan. Meslek mi sana küsmüştü sen mi mesleğe acaba. Birbirine yabancı iki insan misalisiniz.

Desem ki cevap olarak ;

- Sana ne.

Gayet yerli yerince bir cevap olacak biliyorum. Onca geçen seneler içinde hiç sorulmamış, yaralarım berelerim umursanmamış, hiç düşlerine alınmamışken
ne önemi var şimdi nasıl olduğumun. Çakışmasaydı yollarımız yinede sorulmayacak bir soruyu nasıl cevaplamak lazım.

- Kötüyüm.

Al işte cevap, ne olacak şimdi ?

Yaralarımın izlerini yok edebilecekmisin, hayal kırgınlığımın geri kalan ömrümde ki olumsuzluklarını silebilecekmisin ayak üstü sorduğun soru ile ?

Neredeydin ? Yol geçmez kervan yürümez çöller mi sarmıştı etrafını ?

İsra Doğan
/2011/