ANI DEFTERİMDEN KESİTLER

• 17 Eylül 2011 Cumartesi 05:35:23

Rüya gibi... Hayat her şeyiyle...

Bir filmin fragmanı gibi geçer gözümün önünden. Bir maçın uzatmaları kadar heyecanlıdır bazı an/ları.

Önce ’Evde Tek Başına’ filminde başkarakter olursun. Yalnızsındır. Annen ve baban bir kaç günlüğüne evden, şehirden, ki kalbinden asla, uzaklaşırlar, öylesine... Sen hayatın başlarındasın tabi şu sıralar. Bunalımdasın, kafan dolu vs... Evde tek başına koymaz seni yakınların. Sen onlara, kendi dostlarının emanetisindir. Yalnız asla!
Eski bir dostun kısa ama tesirli ziyareti... Onun hayat serüvenini, arkadaş ortamının, onun üzerinde ki etkisini, değişmişliğini kendi gözünle tespit etmek bir hayli gamsız gelir sana. Kendine ve hayatının rutinliğine, saçmalığına yanar durursun. Sonra bir kitap açarsın önüne: ’Bu Hayat Sizin! ’ Bizim, benim, kendimin... Hayaller kurarsın; olmayacak, ulaşılamayacak... En kolayını seçtiğin için bir küfür savurursun ya işte tam o zaman okuyacağın bir şey, bir kitap... Ön yargıyla kapağını açtığın...
Güleceğin, sana komik gelen yaşanmışlıklar olur sayfalar arasında. Burun kıvırırsın, ön yargılısındır ya. Sonraları, yavaştan için ısınıverir kitaba. Meğer ne kadar doğruymuş anlatılanlar. ’İmkânsız! ’ dersin ya hep ’Olamaz!’ dersin ya... Daha sonraları ’ Neden olmasın! ’ demeyi öğretir. Her şeyi, en ince ayrıntısına kadar gözden geçirirsin. Hayatın her bir karesini kaçırmaksızın yaşamak istersin. Hayattan, yaşamaktan haz duymaya başlarsın. Küçücük bir çocuğun sıcaklığı, sarılışı, tatlı dili senin için anlamsızken anlam deryasına dönüşür, mehtaplara yollanır. Kavurucu od çıtırtıları içine huzur verir, rengi, sıcak akışı seni büyüler. Annenin yokluğunda, kendi başına - yourself :) - aciz ellerinle yıkadığın deterjan kokulu çamaşırlarının köpüklü suları içine dolar. Dolusundur... Semaya her kafanı kaldırışında ne kadar ulaşılmaz görünse de bir o kadar ümitlendirir seni. Mavisinde yitersin. Karanlık seni korkutmaz, seversin onu da her şeyi sevdiğin gibisinden. Ve içine çekmek istersin leylim kokusunu. Kendi tablolarını sahnelemek gurur verir yaşamışlığına, kendi şiirlerin, kendi yazıların...
Hülasa; sevildiğini hissedersin. Birilerinin sana değer verdiğini, sana güvendiğini anlarsın. Özelsindir... Herkes, şehrin küçüklüğünden, sıkıcılığından şikâyet ederken sen, her defasında hayret duyar, şükredersin... Burada olduğundan... Ait olduğun yerde, ait olduklarınlasındır. Bunun bilinciyle huzurlanırsın.
Bir şeylerin -sebebi olmayan- heyecanıyla dolup taşsada yüreğin, sen kendinle -alone- mutlusundur. Mutsuzluk caiz değildir nedense, her şey bu kadar güzel ve sen kendinle koyun koyunayken... ’Ân’ senin için an/lam kazanır. Yitmesinden korkarsın, onu mütemadiyen içine çekmek istersin, her şeyini, her karesini kalemine dolamak istersin.
Ve... Bir pisi mırlar küçük, mutfak penceresinden. Bembeyaz bir kartopu gibidir. Pamuk... Arka komşunun ev kedisi... Demir parmaklıklara sürtünür, içeriye süzülür. Ama onu bir şey engellemektedir. Cam... Keskin, acıtıcı... Sen onu seyredersin, o ise şaşkındır. Güzelliğine bakakalırsın, temizliğine hayran olursun. Anlam ararsın gelişine. ’Neden gelmiş? ’ , ’Niçin burada? ’ ... Şimdi anlıyorum ki; onu bana ilham perileri göndermiş. Çocuklarla, çocukça sevinelim diye bu ânımıza renk olmak için gelmiş. Beyazıyla birlikte... Hoş gelmiş...

MERVE NUR METİN (EDEBİYAT AŞKINA...)
30.10.2010 / C.ERTES İ=