Ağzım kilitli

• 4 Eylül 2011 Pazar 00:45:55

Gülmek ne güzeldi .Hiç gelecek geçmiş endişesi olmadan ..Gülemiyorum .Ağzım kilitli ..
Bütün yollar üstümde .Tren yolları , hava yolları, deniz , kara ..Araçlarıyla insanlar geçiyor . Kulaklarım uğulduyor .Sesler çın ,çın , çın ..Hiç bir ses duymak istemiyorum .
Bencil deyin , bireysel deyin .Ne isterseniz onu söyleyin .

Kendi sesimi duymak istiyorum .. Duydğum sesler hep beni iteledi . gücümün tükendiğini kimse görmedi . Herkes başroldeydi . Ben sürekli figüran rollerle yetinmeye zorunlu kılın-
dım . Arka planda karanlık bir gölge ..Boşuna başımı dik tutmaya çalışıyordum .. Göklere
uzanan upuzun kavaklara ; o yeşil ince uçlara . Öyle ince , ince uçlar çıkarmalıydım .
( Sen nesin ? Ne sanıyorsun kendini ? ) Yüzlerinde hep alay cı bir gülümseme .O bir hamlede yüzlerini söküp ,atıvermek istediğim . İnsancıklar . Uzun kollarıyla küfürlü , türkmükler saçan kirli ağızlarıyla , üstüme üstüme yürüyordu . Kollarından güçlükle yakaladılar . O insana artık saygı duymuyordum . Ben de bağırıp çağırmaya başladım .
Neler söylediğimi tam anımsamıyorum . En büyük silahım ,belalar anmak olmuştur . Allahın
dan bul demişimdir . Zamanla bütün ilençlerim yerini buldu ama o zavallılaştırılma çalışılan
aşağılanan kadını tatmin etti mi ?

Bütün yürüyeceğim yollar eşkiyalar tarafından kesildi mi ? Her yol ağzında bir jandarma ,
bir polis , bir asker , bir erkek mi var ?
Yüreğim ağlıyor .

Söğüt gölgeli yolda gülümseyerek yürüyebilecek miyim ? Söğütün oyuk gövdesindeki şiiri
okuyabilecek miyim ?

-Allah belanı versin pis karı . Açık kapıya tekme vurarak girdi . Emzirdiğim kızımı kollarımla korumaya çalıştım . Üstüme tekme tokat saldırdı . Benim gibi korunmasız bebeğim ağlıyordu . Az sonra her yanım morarmış , kızım kucağımda otururken ,bende ağlıyor-
dum . Gözyaşlarım hayatım boyunca içime , dışıma , bir de şiirlerime aktı durdu .

Az sonra kız kardeşim gelecekti . Küçük pencereden dışarıya baktım . Geliyordu .
Gözyaşlarım daha hızlandı . Ağlarken o girdi içeriye . Kocam denilen adama bağırdı a-
zarladı :

_Bu kızı sen garip , kimsesiz mi sandın ? Şu hale bak . Ne duruma getirmişsin . Elin kolun kırılsın .
Daha buna benzer bir sürü sözler . Dayak yiye yiye ben bu adamla , o evde kalmak zorundaydım . Ailem el alem ne derlerin korkusunda , cenderesinde beni sıkıştırdılar .
Bana elini vurmaya yeltenen bir insanla bir an bile yaşamak istemezken , aile baskısıyla yıllarca , dayak yiyerek , aşağılanarak yaşadım .

Şimdi tavanımda o çiçekli naylon gergi yok . Hiç nedensiz yediğim o dayaklar beynimin bir
köşeciğinde küflenmeyi bekliyor .
Televizyonda dayak yiyen , eski eşleri tarafından öldürülen kadınları görünce : Allah kahretsin ! Şu çağ dışılığa bak ! Bu zamanda böyle şeyler mi olurmuş diye , komik şeyler
söylüyorum . Sonra kardeşlerime bakıp acı acı gülüyorum . ( Hele söyleyene bak ! Aynı
olayları yaşamış bir insan olarak , bu sözleri söyleyecek en son kişi benim .)

Bu öykümü yazarken sanki şu an yaşıyormuşum gibi içim acıdı . güçsüzlüğümü düşündüm .
Gene ağladım . dışım sussa içim durmadı . gözyaşlarım sel olup aktı ..

26 11 1991