Gerçek Öykü

• 28 Ağustos 2011 Pazar 00:06:27

Üstümde bir ağırlık duyumsuyordum. Kollarıma sanki birşeyler eklenmiş, ayaklarımın üstünde ağır kum torbaları vardı. Çöküvermiştim yattığım yatağa . Burnumda benim olmayan o yoğun koku gücümü tüketiyordu. Tonlarca yük taşımışca dökülüyordum.
Gözlerimi güçlükle açtım.Baktım. Neredeyse nerdeyim ,kimim diye soracaktım. Tavandaki soymaların görünmemesi için tavana gerdirilerek boydan boya çakılan naylon yüzeyi gördüm. Mor menekşeler , sarı kır papatyaları, maviler , yeşiller renk cümbüşü gözlerimi aldı bir an ..Benim renklerle ilintimi yokladım, etkilenmedim..
Yorgan üzerimde taş yığınıydı .Ben bir mağara kovuğundaydım. Kapkaranlık. Örtülen gözlerimi aralamaya çalışarak, karanlık arasından bir ışık sızıntı aradım. Bir anda vücudum hafifleyiverecekti. Özgür bir yaban atı gibi kişneyerek dağ bayır koşacaktım. Belkide bir masal atı olup , bulutlarda uçacaktım. Küçük büyük bütün kuşları selamlayacaktım..Kucakladığım maviler yapay ,boya mavileri olmayacaktı . Gerçek maviyi kucaklayacak , öpecek , okşayacak , şarkılarla besteleyecektim.
Dişlerim birbirine kenetlenmişti. Ağzımı açıp , dilimi damağımı birbirinden ayıracak türkmüğü bulamıyordum . Ağzım zehir yutmuştu. Acıydı . Dilim dönmüyordu ağzımda ..

Sesim var mıydı anımsamaya çabaladım . Nasıldı ? İnce mi , kalın mı? Benim sesimi sözlerimi dinlerler miydi ?Yoksa hep suskun muydum ? Susturulan mıydım ?... Başımın üstünde kalınca
bir sopa görür gibi oldum . Belli belirsiz bir gölge beni yere yatırmış bacağıma ,koluma rastgele vuruyordu . Ben o denli acizdim ki kımıldayamıyordum . Acıyla sesimin çıktığını duydum . En yakınım olması gereken birine sesleniyordum. Yazarken yüreğim burkuluyor ..Anne .. Durmadan bana sürdüğü kara boyayı çıkartıp çıkartmadığımı soruyor
bu arada , olanca sesiyle ,boğazı yırtılırca bağırıyordu . Kara boyanın ne olduğunu bilmiyordum bile . Yalnız bahçeden oğlanlara parasıyla elma sattığımızı söylemiştim .
Oğlanlarla kara boyanın ilgisini bir türlü anlayamamıştım..
Dayak sızıları mıydı vücudumdaki . .Parmaklarımı kımıldatmayı denedim . Bir noktada ışık görür gibi olmuştum .Bir balıkçı olmalıydım şimdi . Işıkta balık . Ağlarımı salmalıydım denize
yakalamalıydım ışığı .Güneş ışığını döşemeliydim odama ; çocukluğun hiç kararmayan güneşini. Sopaları kuş yapıp uçurmalydım . Bana vuran eller birden gül oluvermeliydi .
Annenin vurduğu yerde gül biter diyordu annem , homurtulu söylenmeleri arasında . Açan
kan rengi bir acıydı . Durmadan güneşle aramı ıratmaya çaba gösteren . Durmadan yürümemi engelleyen . Önüme cadı çivileri serpen . Annemin dayakları boşunaydı . Oğlanlar bahçeye girip elma çalacaklardı , bizi görünce yalvar yakar bize para vermeyi teklif ettiler . Biz de elmaları para karşılığında sattık . Bu satış hoşumuza bile gitmişti . Aldığımız az bir paraydı ama biz bu alış verişe, eve gelene kadar gürmüştük..

İstediğim gibi hiç gülemedim .Gülmem de engellendi . Çok sesli gülmek ayıp .Ayıplar , yasaklar boynuma öyle bir zincir geçirdi ki ,artık kımıldayamıyorum . Bütün dünya üstüme yükleniyor . Ne gücüm ,ne kaldıracım var . Ağrılar sızılar içinde kıvranıyorum ..Tavandaki çiçeklerin boyama olduğu da umrumda değil .Ben neyim , mavi tavan altında .Çürümeyi bekleyen hayvan leşi mi ? . Donarsa donsun diye balkona bırakılmış patates dolu çuval mı?
Biraz yer değiştirebilsem .Şöyle duvara dönebilsem . Dönmesem de biliyorum . Duvar pembe , ben boyadım . Gözlerimi aralasam . Bu pembeliği görsem . .