YAĞMUR SONRASI ŞARKILAR...

• 5 Ağustos 2011 Cuma 08:53:20

"Şarkılarını söyle kadın.Varsın, çalsın tümden akortsuz çalgılar.Ne çıkar!"

Sen bakıp durma hiç yüzüme. Benim ağlayan yanıma bakmayı bir bıraksan. Gülen gözlerimde kal sadece. Sus ! ve kal öylece !

Sana tarifi anlatılmaz hikayeler anlatırdımya, anlatmak gelmiyor artık içimden. Yavaş yavaş bitiriyorum. Aklımın gelgitlerini temize çekiyorum...Senden arta kalan hiç bir şey olmamalı...Yaş, kurumuş olmalı, gözde...Adın, dilime dolanmaktan vazgeçmeli...Aklım hayalinden arınıp, paklanmalı...Gece yine karanlık olmalı.Hiç ama hiç aydınlanmamalı nazarımda.Yıldızlar tutunup kalmalı ,olduğu yerde.Ne inmeli saçlarına,nede avuçlarım da sunmalıyım sana.

Bırakalım gülleri de açsınlar artık.Renk renk, kokulu kokulu...Neden sen varmış gibi, hep gonca olmak zorundalar. Açılıp serpilmeye hakları yokmu ?

Şu yollar artık uzayıp gitmemeli mesela. Hasret çekmekten yormaya ne gerek var yüreği. Ne hakkımız var?

Ayna yine o bildik ayna olmalı . Baktığında, onu değil, kendini görmen netleşmeli...Saçlarının arasına düşen akların, ondan birer armağan olduğunu kabullenmelisin. İnce çizgilerinin, cılga yollar gibi adımlamış halini kabullenmelisin...Ya şu ellerin ? Parmaklarına sinen sigara kokusunun, sana kendi kokundan daha yakın daha hissedilir olması ,rahatsız etmiyormu seni ? Titrerken parmakların, her dumanın gözüne kaçtığını iddia edip, ağlayışına bahane bulmak içinmi yoksa, içişlerin?

Hep şirin bebekler yok dünyada. Ağlayan, gördüğü rüyadan ürküp korkuyla sıçrayan. Annesini babasını tanımayan, çoğu zaman. Hoş olsada, tanımıyorlar ya . Ama her bebek şirin değildir işte...Çirkin bebekler de vardır.Çirkin sözler savururlar ağlarken. Karnı acıkmıştır oysa. Yada, annesinin koynundan uzaklaştıranlara kızıyordur aklıyla. Sonra emer annesini. Susar. Susmayı o an öğrenir. Artık o da öğrenmiştir, kanunu...Ağlamadan hiç bir şey elde edemeyeceğini....Çok sonra büyür. Adam olur ,kadın olur.Ağlamanın faydasız olduğunu öğrenir, zamanla...

Annesi ölmüş, ağlamıştır.Babası ölmüş, ağlamıştır. Sevgilisi, arkadaşı, kedisi en sevdiği çiçeği...

Geri gelmediklerini görünce, susmak, en yerli yerinde olan hareket diye düşünür...

Susmak. Gecenin karanlığına eğilip, boynunu, yüreğini en sevgilinin göynüne koymak. Yıldızların nasıl parladığını, başını dayadığın pencerenin camından gördüğünün asıl kimliğinin sende can bulduğunu...Çiçeklerin de renklerinin solduğunu. Kokularının bittiğini. Her dirinin öldüğünü. Her mevsimin sırası geldiğini de, bittiğini de... Yeni yeni yaşamların peydah olduğunu...Yağmurdan sonra açan güneşin arınmış,saf halini...

Yağmurlardan sonraki sessizliğin içinde tazelenmek.Kendin olabilmek.Kendin kalabilmek.

Sen öyle bakma yüzüme artık. Sadece, bir parça demi al avuçlarına.Varsın çalsın şarkılar,tüm akortsuzluğuyla söylesin kadın..."Şimdi uzaklardasın...."