ATATÜRK’TE BİLİMSEL DÜŞÜNÜŞ

“Dünyada her şey için, maddiyat için, maneviyat için, hayat için, muvaffakiyet için en hakiki yol gösterici ilimdir, fendir, ilim ve fennin dışında kılavuz aramak dalgınlıktır, bilgisizliktir; doğru yoldan sapmaktır. Yalnız ilmin ve fennin yaşadığımız her dakikadaki safhalarının gelişmesini kavramak ve ilerlemelerini zamanında izlemek şarttır. Bin, iki bin, binlerce sene evvelki ilim ve fen ve dilin çizdiği kuralları, şu kadar bin sene sonra bugün aynen uygulamaya kalkışmak, elbette ilim ve fennin içinde bulunmak değildir.”

ATATÜRK’ün çok yönlü evrensel kişiliği, insanlığın tarihinde, sürekli çağdaşlaşmanın büyük ve dinamik bir öncüsünü simgelemekle, evrensel düşünceleri ve uygulamaları güncelliğini sürdüregelmektedir.
Bu yazımızda, O’nun evrensel kişiliğinin oluşmasında, bilimsel düşünüş ve özellikle de matematikçi mantığının etkinliği belirtilmeye çalışılacaktır. İlkin, şu gerçeği açıklayalım ki, Atatürk’ün evrensel başarısını tek bir temel etkene bağlamak kesinlikle olanaksızdır. O’nda çok belirgin olan matematiksel düşünüş, özgün düşünce yapısının sadece bir yanı ama çok önemli bir yanıdır. Atatürk’ün bu yeteneği yeterince değerlendirilmeden, düşünce yapısını tam olarak kavramak olanaksızdır.

Atatürk’ün Düşünce Yapısı

İçinde yaşadığı toplumun tüm yaşamında ulusal ve evrensel boyutlarda bir dizi değişiklikleri gerçekleştiren Atatürk gibi bir devlet kurucusu ve toplum reformcusunun düşünce yapısının tam anlamıyla akılcı (rasyonalist), gerçekçi (pozitivist) ve faydacı (pragmatist) olması çok doğaldır. Çünkü bu düşünsel nitelikler, böylesine kapsamlı bir başarı için vazgeçilmez (sine qua non) niteliklerdir. Atatürk’ün düşünce yapısını ve Atatürkçülük denilen “çağdaşlaşma modelini” doğru yorumlayanlar, O’nun bu temel niteliklerini belirtmişlerdir.

Falih Rıfkı Atay, bu konuda şunu vurguluyor: “Zekâ, akıl ve müspet ilim. O’nun saygısı yalnız bunlara olmuştur.”

Prof.Dr. Suat Sinanoğlu, “Zihin yapısına ilişmeden, hiçbir toplumda hiçbir önemli yenilik beklenemez. Atatürk bu hakikati biliyordu. Onun için devriminin insan aklına güvenen yeni bir toplum yaratmayı amaçladığını kesinlikle ileri sürebiliriz.” diyor.

Prof.Dr. Utkan Kocatürk, “..Atatürkçülük, her türlü dogmatik unsurdan sıyrılmış akılcı bir dünya görüşüdür.” diyor.

Prof.Dr. H. Eroğlu, “Atatürkçülük, akılcılığa, müspet ilim kavramına dayanır.” diyor.

Prof.Dr. İsmet Giritli, “Kemalist dünya görüşünün akılcılık ve bilimcilik niteliği” ni belirtiyor.

Prof.Dr. Ahmet Mumcu, şu önemli yorumu yapıyor: “Akılcılığı ve bunun sonucu olan bilimciliği, Atatürk’ün sistemli bir biçimde Batı felsefesini araştırıp inceleyerek tanıdığını iddia etmek mümkün değildir. Osmanlı devletinde hemen hiç bilinmeyen bu akımları, Atatürk ne zaman ve nasıl öğrenecekti? O’nun akılcılığı dehasının özelliklerinden gelmektedir. Akılcılığı kendi kendine düşünüp çıkarmış ve Türkiye’de her işin akla ve bilime dayanması ile yapılması gerektiğini açıkça ortaya koymuştur. Bu bakımdan memleketimizde rasyonel (akılcı) düşünceyi getiren ve bunu uygulayan kimse Atatürk olmuştur…O’nun devrimciliği, akılcılık ilkesinin topluma uygulanmasıdır.”

Atatürk’ün düşünce yapısını etkileyen kitaplar arasında daha çok Batı’nın akılcı ve pozitivist düşünürlerinin kimi yapıdan da bulunmaktadır. Atatürk, örneğin August Comp-te’un bazı kitaplarını okumuştur. O’nun pozitivist yanı, kimi yazarlann doğru olarak belirttikleri gibi, yaşamdan kaynaklanan bir düşünce doğrultusunu kavramasından ileri gelir; çünkü O, Auguste Compte’u izleyen bir kuramcı değildi.

Burada şunu da not edelim ki, Atatürk’ün buyruğu üzerine, “Kant ve Felsefesi” adlı bir Türkçe kitap (1923 yılında) ile Des-cartes’ın ünlü yapıtı “Discours sur la Metho-de”un Türkçe çevirisi (1928 yılında) Milli Eğitim Bakanlığı’nca yayımlanmıştır.
Atatürk’ün matematikteki başarısı, akılcılığından kaynaklanmaktadır. O’nda akılcı ve matematiksel düşünüş birbirini ve aynı zamanda olgucu düşünce yapısını geliştirmiş, bunların doğal sonucu olarak da bilimcilik egemen bir görüş niteliği kazanmıştır.

Atatürk, yükümlendiği ulusal görevi’ nin gereği olarak, önceden gerekli bilgiyi kazanmaya önem vermiş ve bunu bir kuramcı olarak değil fakat olgucu ve pragmatist düşünce yapısının bilinçli seçimleriyle gerçekleştirmiştir. Sosyoloji açısından Atatürk’ü yorumlayan bir yayında, “Atatürk, öğrendiği düşünceleri, benimsemeden önce kendi bilgi süzge cinden geçirme disiplini içinde, yaşam deneyiminden aldıklarıyla birleştirebilen bir önderdir.” denilmektedir. Nitekim Atatürk, 01.12.1921 tarihinde Büyük Millet Meclisi’n-de yaptığı bir konuşmada şöyle diyotdu: “…meşruti kuramı bulan en eski filozofların bu kuramları ileri sürmek için çalıştıklan esasları inceledim.”
Atatürk, Voltaire’i, J. J. Rousseau’yu, Montesquieux’yu ve ansiklopedistleri okumuş, Fransız devrimini, Mirabeau ve Robespier’in düşüncelerini öğrenmiştir.

Atatürk’ün düşünce yapısının ve dolayısıyla Atatürkçülüğün temel öğelerinden biri de gerçekçiliktir. O, 1927 yılında diyordu ki: “Biz, ilhamlarımızı, gökten ve gaipten değil, doğrudan doğruya hayattan almış bulunuyoruz. Bizim yolumuzu çizen yaşadığımız yurt, bağrından çıktığımız Türk milleti ve bir de milletler tarihinin binbir facia ve ıstırap kaydeden yapraklarından çıkardığımız neticelerdir.”

Mustafa Kemal Atatürk’te akılcılık çok belirgin temel bir düşünsel niteliktir. O, doğanın gizini çözecek yaşamsal biricik etken olarak insan zekâsını ve aklını kabul etmiş ve bu kesin düşüncesini vurgulamıştır.
Mustafa Kemal, 1923 yılında şöyle diyordu: “Allah dünya üzerinde yarattığı bu kadar nimetleri, bu kadar güzellikleri, insanlar istifade etsin, varlık içinde yaşasın diye yaratmıştır ve azami derecede faydalanabilmek için de, bütün yaratıklardan esirgediği zekâyı, aklı insanlara vermiştir.”

O, 5 Ocak 1925 tarihinde, “Bizim akıl, mantık ve zekâ ile hareket etmek şianmızdır (belirgin niteliğimizdir)” diyordu.
Mustafa Kemal akılcılığın evrensel değerini şöyle vurguluyordu: “Bu dünyada her şey insan kafasından çıkar… Bir insan başının ifade edemeyeceği hiçbir şeyi tasavvur edemiyorum… Her şeyin kaynağı insan zekâsıdır… Akıl ve mantığın halledemeyeceği mesele yoktur. Tabiatın bugün için sırlarla dolu sinesine gireceği muhakkak görülen insan zekâsı, beklenilen hakikatleri ortaya koyacaktır…”

Atatürk, Batıdan akılcılığı ve bilimciliği bilinçle öğrenmekle kalmamış, bunları kendi toplumunda ilk tanıtan ve uygulayan adam da olmuştur. Böyle bir öncü insanın, Türkiye Cumhuriyeti’nin de kurucusu olması akılcılığı ve bilimciliği devletin temel felsefesi olması zorunluluğunu doğurmuştur. Prof.Dr. Ahmet Mumcu’nun özellikle belirttiği gibi, “akılcılık ve bunun sonucu olan bilimcilik ile ulusal egemenlik ve bunun sonucu olan cumhuriyetçilik Osmanlı devletinde hemen hiç bilinmeyen akımlar olup, binlerce yıllık tarihi olan Türk ulusuna ilk kez Atatürk ile girmiş ve yerleşmiştir.”

Atatürk’e misyonunu yükümlendiren temel etken nedir? Bu, O’nun engin insan sevgisinden, hümanist seçkin kişiliğinden kaynaklanmaktadır. Gerçekten O’nun evrensel mesajı, insana ve insanlığa, ulusu aracılığıyla görkemli bir hizmeti gerçekleştirmesinde anlamlasın Atatürk, “İnsan, insanlık için yaşamalıdır ” ve “Biz kimsenin düşmanı değiliz! Yalnız insanlığın düşmam olanların düşmanıyız.” derken engin hümanizmasını bir kez daha açıklamıştır. O, bunu sadece söylemekle kalmamış, tüm davranış ve eylemiyle çok tutarlı biçimde gerçekleştirmiştir. Tarihçi Herbert Melzig, 1941 yılında şöyle diyordu: “Dünya tarihini araştıracak olursak, özü ile işi birbirine O’nunki kadar uygun hiçbir devlet adamı bulamayız.”
Gerçekte akılcı ve dolayısıyla bilimci düşünce, gelişmesini hümanist bir ortam içinde sürdürebilir. Prof.Dr. Suat Sinanoğlu, bu konuda şunlan yazıyor: “Bilim ancak çok uygun bir biçimde eğitim görmüş zihinlerde yerleşir; bilim zihniyeti ise ödün vermeyecek bir akılcılık ister, özlü bir hümanist temele dayanır. İşte bu gerçek, bu konuda bunca eser yazmış olmasına rağmen, Batıda bile gerektiği kadar yer etmiş değildir; batılı olmayan evren ise, bilimle hümanist zihniyet arasındaki ilişki şöyle dursun, teknikle bilim arasındaki bağlantıyı bile güç kavrar görünmektedir.”
Hümanizmadan soyutlanmış akılcılık ve bilimciliğin, gelecekte karşılaşacağı ve yaşamsal açıdan en tehlikeli sorun, uğraşı alanını ve konusunu giderek sadece yetkenin (siyasi otoritenin) buyruğu ya da şovenizmin isteği doğrultusunda sınırlayıp, tüm insanlığın yararına değil de, salt yetkenin gücüne hizmet etmesidir. Akılcılık ve dolayısıyla bilimcilik, hümanizma ile bütünseldir. 17 ve 18. yüzyılda akılcılık ve bilimciliği kabullenen Batı’nın yirminci yüzyılın ilk yansında iki kez dünyayı saran savaş tufanlan içinde yıllarca kalmasında, gerçekte hümanizmadan yoksunluğunun etkisi büyük olmuştur.
O’nun düşünce yapısı, davranış ve eylemi bir bütün olarak incelendiğinde, akılcı ve bilimci temel niteliklerinin yanı başında insancı (hümanist) ve faydacı (pragmatist) nitelikleri de belirgin biçimde taşıdığı görülmektedir. Örneğin Atatürk: “Ben, muharebelerde dahi düşmanın üzerinde bir kin duymam; yalnız askerlik kaidelerinin tatbikini düşünürüm.” demiş ve gerçekten de böyle davranmıştır. Bundan dolayı, O’nun bu yalın cümlesi, hümanist, rasyonal, pozitivist ve pragmatist niteliklerini tümüyle belirtmektedir.

Atatürk’te Bilimcilik

Bilimcilik, Atatürk’te düşünce sisteminin temel öğelerinden biridir. Bu olgu, Atatürk’te çok doğaldır. Çünkü O, insan aklını, yaşamda insanın en büyük gücü olarak kabul etmektedir. O’na göre bilim, temelde insan aklının evrensel bir ürünü olup, A. Sayılı’nm tanımıyla “îlim dikkatli ve sistemli gözlemlere bağlı ve sadık kalarak bilgiyi rasyonelleştirme amacını güden bir faaliyettir.” O, bilime özellikle fen bilimlerine verdiği büyük önemi hep tutarlı biçimde vurgulamıştır. O’nun aşağıdaki düşünceleri, bunun örneklerinin bir bölümünü oluşturur.

Mustafa Kemal Paşa, muzaffer Başkumandan olarak, 27 Ekim 1922 tarihinde öğretmenlere şunlan söylüyordu: “Yurdumuzun en bakımlı, en şirin, en güzel yerlerini üç buçuk yıl kirli ayaklarıyla çiğneyen düşmanı dize getiren başarının sırrı nerededir biliyor musunuz? Orduların yönetilmesinde, ilim ve fen ilkelerini önder edinmemizdedir. Milletimizi yetiştirmek için kaynak olan okullarımızın ve üniversitelerimizin kuruluşunda da; yine bu yolu tutacağız. Evet, milletimizin siyasi, sosyal hayatında milletimizin fikri eğitiminde önderimiz ilim ve fen olacaktır… Bugün eriştiğimiz nokta gerçek kurtuluş noktası değildir… Kurtuluş cemiyetteki hastalığı ortaya çıkarmak ve iyileştirmekle elde edilir. Hastalığın iyileştirilmesi, ilim ve fennin gösterdiği yolda olursa, hasta kurtulur. Yoksa hastalık müzminleşir ve tedavisi imkânsız hale gelebilir. Fikirler manasız ve mantıksız safsatalarla dolu olursa, o fikirler hastadır. Aynı şekilde içtimai hayat akıl ve mantıktan uzak, zararlı birtakım inanış ve geleneklerle dolu ise, cemiyet felce uğrar…. Memleketi, milleti kurtarmak isteyenler için, fazilet, iyi niyet, fedakârlık, elbette son derece gerekli vasıflardır. Fakat bir toplumdaki hastalığı görmek, onu tedavi etmek, toplumu içinde bulunduğu yüzyılın gereklerine göre ilerletebilmek için bu vasıflar yetmez; bu vasıfların yanında ilim ve fen lazımdır… Memleketimizi bir çember içine alıp, cihan ile ilgisiz yaşayamayız… Tam tersine, ilerlemiş medeni bir millet olarak, medeniyet alanı içinde yaşayacağız. Bu yaşam ancak ilim ve fen ile olur. ilim ve fen nerede ise oradan alacağız ve milletin her ferdinin kafasına koyacağız, ilim ve fen için kayıt ve şart yoktur…”
Atatürk, yukarıdaki metinde görüldüğü gibi, “ilim ve fen” terimlerini çoğu kez birlikte kullanmıştır. Fen terimi, kimi sözlüklerde biri teknik, öteki deneysel, uygulamalı temel bilimler olmak üzere iki farklı anlamda kullanılmaktadır. Aydın Sayılı, bu konuda ezcümle şöyle diyor: “Bilindiği üzere, ilim sözcüğünün anlamı, anlam kapsamı gayet geniştir. Fen ise temel bilimler; matematik, astronomi, fizik, kimya ve tabii bilimler anlamına gelir. Demek ki kılavuzluğunda yürünmesini Atatürk’ün öğütlediği bilim şümullü ve geniş içerikli bir bilimdir. Fakat bilimler arasında temel bilimler özellikle vurgulanmaktadır.”

Mustafa Kemal Paşa, Büyük Zafer’den birkaç ay sonra Türk ulusuna şunları söylüyordu: “…Bundan sonra pek mühim zaferlere kavuşacağız. Fakat bu zaferler süngü zaferleri değil, iktisat, ilim ve irfan zaferleri olacaktır. Ordumuzun şimdiye kadar elde ettiği zaferler, memleketimizi gerçek kurtuluşa kavuşturmuş sayılamaz. Bu zaferler ancak gelecekteki zaferlerimiz için kıymetli bir zemin hazırlamıştır. Askeri zaferlerimizle mağrur olmayalım. Yeni ilim ve iktisat zaferlerine hazırlanalım.”

O, 1931 yılında şöyle diyordu: “Her işin esas hedefine kısa ve kestirme yoldan varmak şayanı arzu olmakla beraber, yolun makul, mantıki ve bilhassa ilmi olması şarttır.”

Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet’in onuncu yıldönümünde şöyle diyordu: “…Türk milletinin yürümekte olduğu terakki
ve medeniyet yolunda, elinde ve kafasında tuttuğu meşale, müspet ilimdir.”
Atatürk, Dr. Reşat Galip tarafından kendisine yöneltilen “Sizin bırakacağınız ideoloji nedir?” sorusuna şu açık ve kesin karşılığı vermiştir: “Ben, manevi miras olarak hiçbir nass-ı katı, hiçbir dogma, hiçbir donmuş ve kalıplaşmış düstur bırakmıyorum. Benim manevi mirasım ilim ve akıldır. Benden sonrakiler bizim aşmak zorunda olduğumuz çetin ve köklü müşkülat önünde, belki gayelere tam eremediğimiz, fakat asla taviz vermediğimizi, akıl ve ilmi rehber edindiğimizi tasdik edeceklerdir. Zaman süratle dönüyor. Milletlerin, cemiyetlerin, fertlerin saadet ve bedbahtlık telakkileri değişiyor. Böyle bir dünyada, asla değişmeyecek hükümler getirdiğini iddia etmek, aklın ve ilmin inkişafını inkâr etmek olur. Benim Türk milleti için yapmak istediklerim ve başarmaya çalıştıklanm ortadadır. Benden sonra beni benimsemek isteyenler, bu temel mihver üzerinde akıl ve ilmin rehberliğini kabul ederlerse, manevi mirasçılarım olurlar.”

Atatürk’te Bilimsel Düşünüş

Atatürk’ün akıl ve bilimi, kendi yaşamında ve kurduğu devletin yaşamında temel kılavuz olarak kabul ettiği, kendi ifadelerinden yukarıda açıklanmış bulunuyor.

Atatürk’ün düşünce yapısı, bilimin temel yöntem ve ilkelerine yetkin bir uyumu açık biçimde yansıtmaktadır. Bu olgu, O’nun bilim yanlısı olmasının ötesinde, gerçekten bilimsel düşündüğünü belirlemektedir. Atatürk’ün düşünce yapısını inceleyen kimi yazarlar bu konu üzerinde özellikle durmuştur. Prof.Dr. Özer Ozankaya, “Atatürk ve Bilimsel Yönteme Uygunluk” adlı yayınında şunları yazıyor: “… Bilimi bütün insanlığın saygın tutmasının dayanağı, güvenilir ve geçerli yöntem ilkelerine sahip oluşudur. Bu ilkeleri özetle belirterek Atatürk’ün düşünce yapısının güçlü temellerini gösterebiliriz:

Nesnellik ilkesi ve Atatürk.

Bilimin temel bir yöntem ilkesi, “olan”ı gözlemlemek, bizim özlemlerimize ya da çıkarlarımıza ters de düşse olana doğrulukla bağlı kalmaktır, “olan”ı saklamaktır, bozmamaktır. Atatürk, özellikle toplum bilimlerinin temelim oluşturan, kendisinin de çok geniş incelemelerde bulunduğu tarih alanıyla ilişkisini kurarak nesnellik ilkesine çok özlü bir tanım getirmiştir: ‘Tarih yazmak tarih yapmak kadar önemlidir. Yazan yapana doğrulukla bağlı kalmazsa değişmeyen gerçek, insanlığı şaşırtacak bin nitelik alır. Doğayı ve gerçeği tanıyıp bilenler elinden geldiğince üyesi bulunduğu ulusu aydınlatmayı… en büyük insanlık görevi bilmelidirler.’

Somutluk ilkesi

Olaylar, ortaya çıktıkları yerin ve zamanın özellikleri içinde biçimlendikleri için, yalnızca onlara ilişkin kuramsal genellemelerle yetinilemeyeceği; onları aynı türe giren başka olgulardan benzersiz kılan bu özgünlükleriyle de kavramak gerektiği büyük önem taşır… Bu, o konuda varılmış kuramsal genellemelerle yetinilmemesi gereğini ortaya koyar…Atatürk bütün girişimlerinde karşılaştığı sorunlan hem genel nitelikleriyle, hem özgün yönleriyle inceden inceye tanımaya büyük önem vermiştir… Atatürk hiçbir durumu ‘talih’ ile açıklamayı kabul etmez. Talih’i kabul etmemesi, somut gerçeğin bilgisini yeterince elde etmek’ gereğine verdiği büyük önemle açıklanabilir. O, şöyle diyor: ‘Talih’in temeli, uygulama olanağı bulunan konularda düşünüp taşındıktan sonra işe başlamaktır… Akla uygun şeyleri izlemek gerekir…’
…Atatürk somut gerçeği özgünlükleriyle tanımanın vazgeçilmezliğini vurgulamakla birlikte, kuramsal bilginin gereksizliği gibi bir anlayışta da değildir… Atatürk, esas olarak yaşamın kitapları izlemediğini, kitapların yaşamı izlemek durumunda olduğunu biliyor ve belirtiyordu.

Bilmediğini Varsaymak İlkesi

Atatürk, bilimsel yöntemin bir başka geçerlilik ilkesi olan, ‘Bilgisini bir an için bilmiyor varsayıp, yeniden doğrulamasını yapma’ gereğini özenle gösteren bir düşünce yapısına sahiptir… ‘Bilmediğini varsaymak’ ilkesi, insanı sürekli soru sormaya, araştırıcı olmaya yöneltir.

Kavramlaştırma Gereği İlkesi

Bilimsel düşüncenin bir geçerlilik ölçütü de baş vurduğu kavramları açık ve yeterli biçimde tanımlayabilmesidir. Çünkü her açıklayıcı sistemde kullanılan tüm sözcükler, kavram olarak belirlenen az sayıdaki sözcüklerin ekseni çevresinde gerçek . (o sistemde kastedilen) anlamlarına kavuşmaktadırlar. Bu nedenle her açıklayıcı düşünce sistemi, kavramlarını herkesin aynı biçimde anlayabileceği bir açıklık ve kesinlikle tanımlamalıdır… Atatürk’ün düşüncesine uyumlu bir dünya görüşü bütünlüğü kazandıran bir özelliği de, kavramlarım böyle doyurucu tanımlara kavuşturabilmiş olmasıdır… Burada şunu da belirtelim ki, Atatürk’ün doğa gerçeğini yorumlayışı, doğa bilimlerinin bir temel ilkesine tam anlamıyla uygundur. Bilindiği gibi, bilimsel düşüncenin evriminde doğa olaylarının doğal nedenlerle açıklanması önemli bir aşamayı oluşturmuştur.
Atatürk’ün örnekleri aşağıda yazılı kimi düşünceleri, doğa olaylarını doğal nedenlerle ve doğa yasalarıyla açıkladığı içindir ki, O’nun gerçekten bilimsel düşünüşe çok yatkın olduğunu kanıtlamaktadır. .

Atatürk, yaşamı ve ölümü doğa dışı etkenlere bağlamamıştır. O’nun değişik tarihlerde ifade ettiği aşağıdaki düşünceleri bunun örnekleridir.

“Ölüm, tabiatın en tabii kanunudur.(1923)” “Hayat, herhangi bir tabiat harici etkenin müdahalesi olmaksızın dünya üzerinde tabii ve zaruri bir kimya ve fizik seyri neticesidir.(1930)” “Hürriyet, insanın, düşündüğünü ve dilediğini mutlak olarak yapabilmelidir. Bu tarif hürriyet kelimesinin en geniş manasıdır. İnsanlar bu manada hürriyete, hiçbir zaman sahip olamamışlardır ve olamazlar. Çünkü malumdur ki insan, tabiatın mahlukudur. Tabiatın kendisi dahi mutlak hür değildir; kainatın kanunlanna tabidir. Bu sebeple, insan ilk önce, tabiat içinde, tabiatın kanunlarına, şartlarına, sebeplerine, amillerine bağlıdır. Mesela dünyaya gelmek veya gelmemek insanın elinde olmamıştır ve değildir. İnsan dünyaya geldikten sonra da, daha ilk anda, tabiatın ve birçok mahlukların zebunudur. Himaye edilmeye, beslenmeye, bakılmaya, büyütülmeye muhtaçtır. (1930)” Atatürk’ün düşünce yapısının bilimsel yönteme uygunluğu, özellikle matematik alanında belirgindir.

Dr.Cemil Uğurlu
A.C. Tıp Fakültesi. Deontoloji Aııabilim Dalı

Not:bu yazı 60 değişik kaynaktan alıntı yapılarak hazırlanmıştır.

alıntı: BİLİM VE TEKNİK
hazırlayan:kybele
Alnıntı:http://www.gorselsanatlar.org/mustafa-kemal-ataturk/ataturk’te-bilimsel-dusunce/?wap2