BENİM ÖĞRETMENLERİM (zekeriya çavuşoğlu)

• 7 Haziran 2011 Salı 21:10:24

Öğretmenlerin de geçmişte öğretmenleri vardı. Benim öğretmenlerim yaşamım bo­yunca yanımdan hiç ayrılmadılar. Sürekli bir şeyler anımsadım on­lardan, sürekli bir şeyler öğrendim. Bugün emekli­liğe yeni adım atmış bir öğretmen olarak yine öğret­menlerimi ana­yım, yine onlardan bir şeyler yazayım dedim.

İlkokula Gümüşhane ilinin Torul İlçesi, Çamlıca İlkokulu’ndan başladım. İlk öğretme­nim gencecik, tatlı dilli, sevecen, sevimli bir öğretmendi; Mehmet Demirci... Cıvıl cıvıl­dık. Gülücüklerle dolu, düşçesine güzel bir sınıfta, düş çocukları kadar mutlu ve yaşam doluyduk. Severdik öğretmenimizi. Ders bi­timlerinde verilen dinlenme aralarında bile yalnız bırakmazdık onu. Her birimizle ayrı ayrı ilgilenir, türlü şaklabanlıklarımıza, çekil­mez gevezeliklerimi­ze itirazsız tahammül eder, hiçbirimizi kırmazdı. Eli öpülesi öğret­menim. Bitimsiz saygılara, bitimsiz sevgi­lere değer öğretmenim. Ne güzeldi o günler... Bir ara rahatsızlanıp okula gelememişti Meh­met öğ­retmen. Belki birkaç gün, belki daha fazla, geçmiş zaman iyi anımsayamıyorum. Başka bir öğretmenin sınıfına aktarılmıştık geçici olarak. Birden sınıfımı­zın havası de­ğişmişti. Körpe yüreklerimizde o güne dek tatmadığımız, bir korkunun rüzgarları esmeye baş­lamıştı. Hepimiz sıralarımıza sinmiş, gülmekten, konuşmaktan uzak korkulu robot­lara dönmüştük. Daha ilk günlerde, isteğimiz dışında bize dağıtılan öykü kitaplarının para­sını getirmediğimiz için insaf­sız bir sıra daya­ğından geçmiştik. Halâ avuçlarımdaki o daya­nılmaz sızıyı yüreğimin derinliklerinde du­yumsamaktan kendimi alamam. O öğretmenin adı lazım değil, tüm öğretmenlik yaşamımda o öğ­retmene benzememek için çalıştım. Ne ka­dar öfkelensem, yüreğim ne kadar sınırları zorlasa, ne ka­dar kendimden geçsem hep o öğretmeni anımsaya­rak durulur, sakinleşirim. Bu güne dek hiçbir öğ­rencime tek bir fiske bile vurmadım. Yine de o öğ­retmene borçlu­yum galiba.
Yine aynı yıl. Yani ben ilkokul birinci sı­nıfta okuma yazma öğrenme uğraşı içinde­yim. Bir ara, okulda anlam veremediğim bir telaş, bir koşuştur­maca ki sormayın. Öğren­ciler müdürün odasına çağrılıyor, saatler sü­ren sorgulamalar, beş parmak imzalı kıpkır­mızı yanaklar, gözlerden süzülen yağ­mur gibi yaşlar... Daha sorunun ne olduğunu anla­ma­dan bu kez sınıfça müdür odasına alınıp sor­gudan geçirildik. Müdürün ve öğretmenlerin tüm hafiyelik numaraları boşuna... Kimsede çıt yok. Ama ortada bir suç var. Suçun suç­lusu da olmalı. Suç varsa ce­za da var. Suçlu mutlaka cezasını çekecek. Çekecek de suç­luyu nereden bulacağız? Okul müdürümüz akıllı adam. Varsın suçlu ortada olmasın. Suç var ya!.. Hem demokraside çare mi tükenir? Tüm okul, okul müdürünün kızılcık sopasının gözetiminde ok­kalı bir sıra dayağından geçtik. Acılar insanları olgunlaştırırmış. Sanırım bendeki ilk olgunluk belir­tileri o günlerde başlamıştı.

Neyse bizler kızılcık sopasının samimi dokunuşlarıyla inleyip gözyaşları dökerken, müdürümüz gü­nün mana ve ehemmiyetini bildiren o çok merak et­tiğimiz nedenleri de bir çırpıda açıklayıverdi. Meğer okul tuvale­tine halamın kızı hakkında çirkin yazılar ya­zılmış. Hepsi bir yana babası da o dönemin etkin ve okkalı siyasetçilerinden biri. O günkü telaşın ne­denlerini öğrenmem için epey zaman geçmesi gerek­ti. Halamın kızı benden birkaç yaş büyüktü. Onlar­la hep bir arada kardeş gibi büyümüştük. Okula ilk başladığımda da onlara teslim edilmiş, yine onların gözetiminde derslere girer çıkar ol­muştum. Tek an­lamadığım şey halamın kızı için yazılan çirkin yazı­lardan dolayı o sıra da­yağından neden benim de faz­lasıyla yararlan­dığımdı (!)

İlkokul beşinci sınıftan sonra artık Trab­zonlu ol­muştuk. Memur çocuğu olduğumdan doğduğum yer değil doyduğum yer memleke­timdi. Vakfıke­bir’deki ilkokul öğretmenim Naci (Bayraktar) Öğret­mendi. Ondan ciddi­yeti, disiplini ve aşırıya kaçma­dan yürekten sevmeyi öğrendim. O dönemler Texas, Tom Miks gibi çizgi romanlar çok gözdeydi. Ben ha­yali geniş, ufku sınırsız bir öğrenci olarak tüm za­manımı, tüm enerjimi bu ilginç yapıt­larla geçirmek­teyim. Naci öğretmen bendeki bu değişikliğin ders­lere yansıdığını fark edince gözünü üzerimden ayır­madı. Sıkı bir takiple de beni suç üstü yaptı. Fen dersi kita­bının içine gizleyerek okumaya çalıştığım Tom Miks adlı çizgi roman Naci öğretmenin dikkat­li bakışlarından kaçmadı. Yakalanmış­tım. Hem de öğretmenim ders anlatmaya ça­lıştığı bir saatte. Ders çıkışı teke tek konuştuk. Tatlı sert bir konuşma yaşamımı yeniden biçimlendirmemi sağladı. Ve ben ,tüm enerjimi ders kitap­larıma vermek zorunda olduğumdan sınıfın en iyile­rinden biri olup çıkmıştım.

Ortaokul ve liseyi de Vakfıkebir’de oku­dum. (Li­se son sınıf hariç. Lise son sınıfı Trabzon Lisesi’nde okumuştum.) Ortaokul bi­rinci sınıfta çok sevdiği­miz bir Türkçe öğret­menimiz vardı. Hepimiz hay­randık ona. Ders anlatımı, şiirleri yorumlayışı, il­ginç bulduğu metinleri bize aktarışı bambaşkaydı. Hiç bu­nalmazdık dersinde. Hatta hep onun dersi ol­sa. okula hep onu dinlemek için gelsek ister­dik. Şi­ir okumanın da. bir şeyler yazmaya ça­lışmanın da tadına onun derslerinde vardım. Onun gibi olmak en büyük hayalimdi. Zihni öğretmen (SARAÇ) aynı zamanda hemşeri­mizdi. Aynı mahallede oturur, ailece görüşür­dük. Bu yüzden ben onun için diğer öğrenci­lere göre daha tanıdık, daha bir özeldim.

Zihni öğretmen sınıf öğretmenimizdi de. İlk der­simiz sınıf düzenlemesiyle geçti. O zamanlar öğren­ci çok, sıra sayısı azdı. Her sı­rada üç öğrenci oturur. boy sırasına göre oturma düzeni sağlanırdı. Ben tüm öğrencili­ğim boyunca sınıfın en küçüğü oldu­ğumdan yerim hep kızlardan sonraki sıra olurdu. Ama bu kez öyle olmadı. Herkes sıralarına oturun­ca ben dördüncü kişi olarak açıkta kaldım. (Zanne­derim Zihni öğretmen özellikle beni açıkta bıraktı) En ön sırada ise bir kız arkada­şımız koskoca bir sırayı işgal ediyordu. Çok hoş, çok güzel, çok tatlı bir kızdı. Tüm sınıfın be­ğenisi üzerindeydi. Bense uzaktan uzağa onu izlemekten, ona ya­kın olmaktan ve de için için onu kıskan­maktan kendimi ala­mıyordum. Kişiliğim gereği tüm bu olan biten yüreğimin de­rinliklerinde olup bi­tiyordu. Böyle olması da gerekiyordu zaten. Onunla konuşmak is­terken ne zaman bir fırsat yakalasam di­lim tutulup, boğazım kuruyor, saçma sapan sözler söyleyerek bir çuval inciri berbat ediyordum.

Zihni Öğretmen hemşerim ya hem biraz muzırlık, hem de kıyak olsun diye beni o kız arkadaşımı­zın sırasına oturttu. Ne güzel değil mi? İşte hep be­raber olacaktık. Belki de en yakın arkadaşı ben olurdum. Belki de.... Ner­den bu düşünce gelip bey­nime saplandı bil­mem, "olmaz" dedim, "orda otur­mam" dedim, kestirip attım. Bir kızla aynı sırada oturmak ters geldi bana. Belki de korktum. Kim bi­lir belki de o an, o sırada oturursam, içimdeki duy­gular yüreğimden firar edip tüm sınıfı uyandıracak gibi geldi bana. Hemen içime ka­pandım. Zihni Öğ­retmen işin ucunu bırakacak gibi değil, otoriter bir sesle hemen o sıraya oturmamı emretti. Şakası yok­tu, itiraz hak­kım da... Her şey bir yana ona karşı ge­lemez­dim. Yapamazdım bunu. Çaresiz oturdum. Yüreğim tanımsız duygularla allak bullaktı. Dağıldım, un ufak oldum. Delikanlılık uğruna yaptığım itirazların sonu, yağmurlarca dökülen gözyaşlarıyla sonlandı. Erkekler ağlamazdı ; ama işte ben elimde olmadan hem de hüngür hüngür ağlıyordum. Öğ­retmenim çaresiz ora­dan beni alarak erkek arkadaşlarımın yanına oturttu. Sırada dört kişiydik. Benden sonra hiçbir öğrenci arkadaşım kız arkada­şımın ya­nına oturamadı.

Yine Zihni Öğretmenin dersindeyiz. Her dersi ayrı bir ilginçlikle dolu. On Kasım hafta­sındayız. Konu; "Atatürk ve Kurtuluş Savaşı, Cumhuriyetin kuruluşu, devrimler vs." Ko­nuyu sınıfta iyice bir tartıştık. Ödev, tartışma konusu ile ilgili bir kompo­zisyon yazmak. Yazılanlar daha sonra sınıfımızda sözlü olarak aktarılacak. Ama işin ilginç yanı mikrofon kullanılarak yapılacak bu ak­tarma işi. O gün için mikrofon gizemli bir alet. Onu kullanmak, onunla birilerine hitap etmek yürek işi. Bende ise öğretmenin bir bakışıyla darmadağınık olan düşünceler, heyecandan kafesine sığmayan bir yürek ve utangaç mı utangaç bir çocuk hali. Ben kim, mikrofondan söylev vermek kim?

Öğretmenimin önerileri doğrultusunda kompo­zisyonumu hazırladım. Kaynaklarla araştırma ve incelemelerle desteklenmiş çok güzel bir yazıydı bu... Öğretmenimiz gülümse­yen bir yüzle sınıfa gir­di. Ardından da büyük sınıflardan bir öğrencinin yüklenip getirdiği o korkunç, o ürkütücü alet... Sı­nıf dilini yutmuş, sınıf alabildiğine sessiz, sınıf yok olup gitmiş sanki. Bakalım piyango kime vuracak.

Kendimi mikrofon başında düşünemiyorum bile. Aklım karışıyor, düşüncelerim tuzla buz oluyor. Ne yapsam kendime hakim olamıyo­rum. Olduğum yer­de büzüşmüş, küçülerek un ufak olmuş, bitip tü­kenmiştim sanki. Karan­lıklar içinden ateş gibi yakı­cı, yüreğimi tepe­den tırnağa ürperten bir ses kulak­larımda yan­kılandı. "Zekeriya ilk konuşma senin, geç ba­kalım mikrofona..." Dünyam daha da karardı, allak bullak oldum. Kulaklarım uğuldamaya başla­dı, nerdeyse bayılıp düşeceği. Dilim da­mağım kuru­du ne söyleyeceğimi şaşırdım. Cansız, kuru bir ses­le: "Ben ödevimi yapma­dım..." diyebildim. İnanma­dı tabi. Gülümsedi, "Hadi hadi, sen ödev yapmadan gelmezsin, hele getir şu çantanı bana da bir kontrol ede­yim." Gerisini düşünemedim. Düşünceleri silin­miş, hareketleri sınırlı, cansız, garip bir robot gibi ayaklarımı sürüyerek öğretmenimin yanıma gittim, çantamı uzattım. Kitaplarım ve defterlerim tek tek elden geçti. Aranan fail kısa zamanda bulundu. Ar­tık ne heyecanlandım, ne düşünce yürüttüm, ne de yıkıldım. İp kopmuştu zaten. Kapkaranlık, derin, ıs­sız bir kuyunun dibinde kaybolup gitmiştim. Zihni Öğretmen yazımı merakla, istekle ve dikkatlice oku­du. Okudukça yüzü gülüyor, arada bir başını salla­yarak hayretini belirten hareketler yapıyordu. "Çok güzel" dedi. "Tamamen kendin uğraş vererek yazdın değil mi?" "Evet" dedim. Öğ­retmenim yazımı sınıfa da okudu. Hem öğret­menim, hem de arkadaşlarım yetenekli bir ki­şiyi su yüzüne çıkarmanın mutlulu­ğu içindey­diler.

İlk kez benim de özgün bir şeyler yazabi­leceğim duygusuna o gün kapıldım. Zihni Öğ­retmen benim için güzel bir örnek olmuştu. Yaşamım boyunca hep onun gibi güzel konu­şan, güzel yazan ve çok güzel okuyabilen bir insan olmaya gayret ettim. Düşle­rimde hep Zihni Öğretmen’dim. Bu öylesine bir tut­kuydu ki, üniversite sınavlarında o günün en gözde okullarından Tıp Fakültesini kazanmama rağmen yapılan tüm baskılara göğüs gererek kaydımı Ata­türk Üniversitesi Edebiyat Fa­kültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’ne yaptırmıştım. Ne gururluy­dum o günler... Ben de bir Zihni Öğretmen olacak­tım nihayet...

Ortaokulun ilk yılları Türkçe ve sosyal derslere eğilimim ortaya çıkmıştı. Fen dersle­rim de iyi idi ama daha çok sosyal derslerden zevk alıyordum. Ortaokul son sınıfta Ayşe Öğretmen girdi matema­tik dersimize. Çok tatlı, çok hoş bir bayandı. Ben yi­ne kızların arkasındaki sırada oturuyordum. Yani en ön sıralarda. Sınıfın en küçüğü; sevimli, utangaç ama oldukça başarılı bir öğrenci. Öğretmen­lere kendiliğimden yaklaşamasam da onlar her zaman benimle ilgileniyorlar. Ama hiçbir öğ­retmenimin ilgisi onunki gibi beni mutlu etmedi. Hiç biri onun ka­dar yakın, onun kadar sıcak, onun kadar tatlı ve güzel değildi. Hep onu görmek istiyordum, hep onunla konuşmak, hep onun dersini din­lemek... Sanırım aşık olduğum, ilk ve son öğ­retmenim oydu. Yüzü, bedeni, sesi, her şeyi aklımdan silindi de, yüreğime bırakıp gitti­ği o doyumsuz sıcaklığı hala duyumsarım.

O yıllar resmi şapkayla ilk tanıştığım yıllardı. Günümüz öğrencilerine göre çok farklı çok garip bir öğrencilikti bizimkisi. Polis şapkala­rına benzeyen ama rengi bize özel bir şapka takardık başımıza. Yolda izde çıkartamazdık. Rastladığımız her öğret­mene de asker ciddiye­tiyle selam verme zorunlulu­ğu vardı. Her sa­bah okul bahçesinde toplanır, şap­ka, kravat kontrolünden sonra sıralar halinde sınıflara girerdik. Vay geldi kıravatı ya da şapkası eksik ola­na...

Vakfıkebir Lisesi’nde okuyordum. Babam polis­ti. Tek maaştı. Çok bolluk görmedik ama darlık da bilmedik. Ama okulumuza civar köylerden ,ilçeler­den ya da beldelerden gelen yüzlerce öğrenci arka­daşımız vardı. Çoğu yokluk yoksulluk içinde sür­dürürlerdi okul yaşamlarını. Sağlıksız bodrum kat­larında otu­rur, çoğu kez yarı aç ,yarı tok bir durum­da derslerini aksatmamaya uğraşırlardı.

Sınıfımızda, ağırbaşlı. gururlu, sessiz bir arka­daşımız vardı. Uzak köylerin birinden gelmişti oku­lumuza. Tek umudu okulu bitir­mek, karnını doyu­racak bir işe adım atabil­mekti. O da yokluk, yoksul­luk içindeydi; ama çektiklerini dışa vurmaz, acılarını, açlıklarını, umutsuzluklarını suskun bir çehre­nin arkasın­dan yalnızlıklarla dolu yüreğinde gizler­di.

O gün yine her zamanki gibi okul bahçe­sinde toplandık. Bir iki duyurudan, konuşma­dan sonra sınıflara gireceğimizi sanırken arka sıralarda bir gürültüdür toptu. Meğer öğret­menlerimizden biri­nin denetim yapacağı tut­muş, kabak da o sessiz, sakin, efendi arkada­şımızın başında patlamış. Vay efendim sen misin, şapkasını getirmeyen ? Öğret­men ok gibi fırlayarak o meşhur Osmanlı tokatlarıyla arkadaşımızı hırpalamaya başlamış. Dedim ya bi­zimki gururlu çocuk, öyle dayak yiyecek birisi değil. Esas duruş vaziyetini bozup üste­lik öğretmenin de elini engellemiş, ardından da fırlayıp kaçmış.

Suç sabit, suç büyük... Ceza verilmezse, öğren­ciye haddi bildirilmezse okulun hali nice olur? O günler öğretmenler, idareciler sinema, kahvehane ve ev baskınları bile yapmaktalar. önüne kondu...

Umut okumaktaydı. Yarın okumaktaydı. Aç mi­delerin doyması, güzel günlerin gel­mesi, umulan mutlulukların elde edilmesi hep okumaktaydı. Okul olmayınca umutlar da yok,gelecek de yok, hiçbir şey yok... Oradan ötesi yokluk, oradan ötesi hiçlik…

O sessiz, o gururlu arkadaşımız İki gözü iki çeş­me okula geldi. Akşama dek öğret­menlere yalvardı. Ayaklarına düştü, gözyaş­lan döktü, halini anlat­maya çalıştı ama kim­seden olumlu bir söz çıkmadı. Karar verilmiş, bilet kesilmişti bir kere...

Ertesi sabah okul müthiş bir haberle çal­kalan­dı. Okul müdürümüz sekiz kurşunla ağır yaralı ola­rak hastaneye kaldırılmıştı. Müdürü­müz uzun bir yaşam savaşında galip çıkarak bir başka şehirde çalışmaya başladı. Bu se­vindirici haberdi. Arkada­şımızı ise, sınıfça ha­pishanede ziyarete gittik. İlk kez bir hapisha­neyi ve tutukluları o gün görmüştüm. Bir de arkadaşımızın o çocuk gözlerindeki acı dolu, umutsuzluk dolu, özlem dolu pişmanlığı...

En sevdiğim arkadaşımla aynı kıza aşık olmuş­tuk. Kız da bizim mahallede oturuyordu. O günler kızlara yaklaşmak, onlarla konuşmak ya da sevgili olmak ne haddimize... Uzaktan bakışır, gözlerle söy­leyebileceğimiz kadar aş­kımızı sevdiklerimize ifade etmeye çalışırdık. Arada bir arkadaşlarımla ,kızın evinin önle­rinde dolaşarak kendimce ona yakın ol­maya çalışırdım. Bir bakış, bir gülüş, tamam. Gök­lere uçardım mutluluktan. Meğer arkadaşım da be­ni atlatarak aynı şeyleri yaparmış. O da gü­lücüklerden ve hırsızlama bakışlardan nasi­bini alınca ,bana anlatıp hava atmaktan kendini alamadı. Müt­hiş bir hayal kırıklığına uğra­mıştım. Halbuki yalnız­ca benimle ilgilenmesi için neler vermezdim.

Okuduğum süre içinde, o güne dek okul idare odasının kapısından başka yer için hiç­bir bilgim yoktu. İdare kapısı da gizemli bir dünyanın mühür­lü, yasak, girilmez bir düğüm noktasıydı benim için. Soğuktu, ürkünçtü ve korkutucuydu...

Bir öğle tatilinde ismim okulun hoparlör­lerin­den anons edildi. İdareye çağrılıyordum. Adımı ve idare sözcüklerini duyunca aklım başımdan gitti. Ne yapacağımı şaşırdım. Ba­şım döndü, nefesim ke­sildi, ölecekmiş gibi oldum.

İdama giden mahkumlar gibi, çaresiz, ür­kek adımlarla o soğuk, o korkunç kapının önüne gel­dim. Kimya öğretmenim Abdulkadir Bey (Bahadır) kapıdaydı. Çok severdim bu öğretmenimi. Ciddi, hoşgörü sahibi ve seve­cen bir öğretmendi. Öğrenci öğretmenini sevdi mi. dersi ne olursa olsun başarı­lı olma­ması olanaksızdır. Türkçe-sosyal sınıfında olmama rağmen sınıfta kimya dersinden en yüksek notları ben alıyordum. Notlar öğret­menime sevgimin anlamlı bir ifadesi gibiydi.

Öğretmenim idareyle beni bağdaştıramadı, me­rakla neden geldiğimi sordu. Ben de bilmi­yordum, yanıt veremedim doğal olarak. Mü­dür başyardımcı­sının odasına kadar götürdü beni, kendisi dışarıya çıktı.

Artık müdür başyardımcısıyla (ismi gerekli de­ğil) karşı karşıyaydık. Sert karakterli, disip­lin dü­şüncesi Osmanlı tokadının ağırlığı ve özel yapım sopasıyla özdeş, Gestapo bozması, korkunç bir tipti Anlatılanlardan anladığıma göre odasına girip de bu özel uygulamadan kurtulan pek olmamış...

Yüzü buz gibi soğuk, bakışları diken gi­biydi. Bir şeylerin kötü gittiğini anlıyordum ama ne olabilece­ğine de bir anlam veremiyor­dum. "Gel bakalım be­yefendi..." sözünü zar zor işittim. Daha ne olduğu­nu anlamadan sağ ve sol yanağımda saklayan iki okkalı tokatla kendimden geçtim. Gözümün önün­den bin­lerce yıldız uçup gitti. Bayılmak derecesindeyken kapı açıldı, içeriye Abdulkadir Öğret­menim girdi. Zannederim başıma geleceklerdi bildiğinden daha ilk tokatların sesiyle duruma müdahale etmek için içeriye girmiş. Dayak yiyecek bir öğrenci değil­dim. Çalışkandım, saygılıydım ve kurallara harfi harfine uyan biriydim. Abdulkadir Öğretmenim su­çumu sordu. İlk kez ben de suçumu orada öğren­dim. Meğer her gün kapısının önünde dolaştığımız o platonik aşkımızın yeni aldığı pardesüyü bi­risi jilet­lemiş. İlk akla gelen suçlu adayı da bendim. Ama ben kim, pardesüye jilet atmak kim? Hem neden böyle bir hareket yapacak­tım? Abdulkadir Öğretme­nim başmuavinin elinden aldı beni. Benim böyle bir suç işleme­yeceğimi söyleyerek bu konuda bana ke­fil bile oldu. Alı al moru mor sınıfıma gittim. Bu ko­nuda hiç suçum olmadığı halde idareye gitmiş ol­manın ve iyice bir de sopa yemenin utancını yıl so­nuna dek yaşadım.

İşte böyle. Ben yirmi altı yıl Abdulkadir Öğret­menim gibi olmaya gayret ettim. Ne dost ne can öğ­retmendi.

Kızın ablası da okulumuzda öğretmen. İşin ucu­nu bırakmadı. Her ne kadar suçsuz oldu­ğumuz kanıtlansa da o inanmadı, akrabaların­dan bir öğret­men tarih ve sanat tarihi dersle­rimize giriyordu. Ben takdirnamelik öğrenci. Ama nedense o sevdi­ğim derslerden biri olan Tarih (öğretmenini değil) dersinden kıl payı geçer not aldım. Sanat Tarihi ise tüm yazılı ve sözlülerden dört... Bu duruma göre takdirname ha­yal. Tüm kitap ezberimde ama ne yapsam sonuç yok. Öğretmene itiraz haddimize mi düşmüş. Sözlü için izin istiyorum. İsteyen kalkabiliyor ama bana sözlüye kalkmak yasak. Arkadaşlarım da durumun farkındalar. Bir gün iyice bastırıyo­ruz ve nihayet tahtadayım. Biliyorum en kazık soruların benim pa­yıma düşeceğini... Bu yüz­den şiir ezberler gibi gibi ez­berliyorum her bir konuyu. Sıfırlık öğrenciler bile bulup buluştu­rup geçecek not alıyorlar ama bana gelince nedense hep değirmenin suyu baştan kesi­liyor. En zor, en köşede kalmış sorular geliyor ardı ardına. Öğretmen zor durumda. Ben seller su­lar gi­biyim. Her şey kurallara uygun, noktası vir­gülü bile yer­li yerinde. Eh böylesi bir şovdan sonra, hem de tüm arkadaşlarımın gözleri önünde... Kefeni yırttık gali­ba... Sözlü notum büyük bir soğukkanlılıkla deftere geçiliyor. Kulaklarıma inanamıyorum. Anlattıklarıma on bile yetmez. Yetmeyeceğine herkes şahit... Arkadaşlarım da inanamıyor. Hepsini bir şaka ola­rak kabul etmek istiyoruz. Sınıfta isyankar bir gü­rültü yükseliyor. Öğretmen aslanlar gibi kükrüyor. Susuyoruz. Çaresiz susuyorum. Yutkunuyorum habire benim için geçer not olmayan dördü sindirmek­te zorlanıyorum. "Erkekler ağlamaz" sözünü çıkar­tan halt et­miş. Gözyaşlarıma engel olamıyorum. Sı­nıf da benimle beraber çok kötü. "Az bile!" diyor öğ­retmen. "Hadi çık yüzünü yıka !" Çıkıyorum. O öğ­retmenden nefret ediyorum.

Suçum akrabalarından bir kızla göz göze gel­mek. Onu çocukça bir sevgiyle uzaktan gözlemek. Onu dokunmadan, rahatsız etme­den sevmeye çalış­mak. Oh olsun bana. Benim neyime böylesine halt­lar karıştırmak.

Yıl sonunda takdirname bir tane dört yü­zünden uçup gitti. Bunu kabullenmem çok zor olmadı da, hem müdür başyardımcısının hem de sanat tarihi öğretmenimin duru­mumla alay etmesi beni kahretti. Ama yine de Tanrı onlardan razı olsun. Yirmi altı yıllık öğ­retmenlik yaşamımda hep onlar gibi olma­maya gayret ettim. İşte o yüzden her yaşta öğ­rencimle yüreklerimizi, sevgilerimizi, her şe­yimizi paylaşmasını bildik. O öğretmenlerim bu güzellikle­ri bizimle paylaşamadılar ;ama benim öğrencilerime bakış açımı temelden değiştirdiler.

Öğrencilerimin de birer insan olduğunu, duyguları, özgür düşün­me, özgür yaşayabilme, haklı olduklarında haklarını sonuna kadar sa­vunabilme hakları olduğunu onlar sayesinde öğrendim. Olumsuz örnektiler ama yaşamı ters yüz edip güzelliklere varmayı, paylaşmayı ve adam olmayı yine onlardan öğrendim.

Ben emekli bir öğretmenim. Yaşamım hep öğret­menlerimle ve öğrencilerimle biçimlendi. Hep onlarla iç içe olmaktan doyumsuz tatlar aldım. Onlarla kendime yön verdim, onlarla yolumu çizdim, onlar­la hep yan yana yürü­düm.

Mehmet Öğretmenim, Zihni Öğretmenim, Ayşe Öğretmenim, Abdulkadir Öğretmenim...

Ne güzel, ne insan, ne sevgi dolu insanlar­dınız sizler... Sizin gibi nice güzel öğretmenle çalıştım yan yana. Onlarda hep sizleri gör­düm, onlarda hep sizleri andım... Biliyor mu­sunuz onlara da hep siz­leri anlattım. Onlar da sizleri örnek aldılar. Ne güzel değil mi? Sizin ışığınız nice karanlık yürekleri ay­dınlattı da haberiniz yok... Bizim de haberimiz ol­maya­cak. Güzelliği de burada değil mi?

Diğerlerini anmaya değmez. Ama azda olsa halâ varlar... Olsun... Benim yürekli, sevecen, adaletli, anlayış dolu insan öğretmenlerim daha çok... Onları çok seviyorum...