Ordu Spor, futbol ve kadınlar

• 31 Mayıs 2011 Salı 16:13:18

Taraftar yense de yenilse de tuttuğu takıma manevi anlamda desteğini vermeye devam eder. Yenildiğinde vereceği destek belki daha da önemli.

Eşimle baş başa Ordumuzun şampiyonluk maçını izlerken oldukça heyecanlıydık. Bütün Ordu tirübünlerdeydi. Otobüslerce gitmişler ve Ordu Spora destek vermek , bu büyük heyecanı arkadaşlarıyla grup grup paylaşmak için yerlerini almışlardı. Her yer mor-beyazdı. “Ya yenilirsek!” kaygısı da yakamıza ilk dakikalardan itibaren yapışmıştı.

Yenilme kaygısını televizyon başında daha fazla mı hissediyor insan nedir? Oradakilerden daha huzursuz ve kaygılı olmamızın sebebi tam olarak o coşkunun içerisinde olamayışımızdandı belki de. Büyük maçları evden seyrettiğinizde heyecan daha sağlıksız bir şekle dönüşüyor. Böyle maçlarda kesinlikle o kalabalığın içinde olmak en iyisi. Gidin ve maçı yerinde seyredin.

Ordu Spor şampiyon oldu. İçimiz neşe doldu. İş yerlerinde herkesin üzerinde mor beyaz formalar görmek güzeldi. Paylaşmak, şampiyonluğa şampiyonluk katıyor. Sevincimiz, mutluluğumuz iki kat artıyor.

Spor, özellikle de futbol insanın sosyal yönünü en fazla ortaya çıkaran bir faaliyet. Bazen istenmeyen durumlar olmasına rağmen bu her zaman böyle. Taşkınlıklardan, arzu edilmeyen davranış ve sözlerin sarf edilmesinden biraz da biz maçlara hiç ilgi duymayan kadınlar sorumlu değil miyiz. Maçlara gitmeyiz. Futbol izlemeyiz. İzleyen eşimize de rahatlık vermeyiz. Sonra bir gün yaşadığımız ilin futbol takımı şampiyon olur. O zaman o sevinç kervanının içerisinde o coşku selinde buluruz kendimizi. Gitmeden etmeden böyle oluyorsa bir de seyirci, taraftar desteği vererek maçları takip etseydik nasıl olurdu bu coşku kimbilir. Bir siyasette bir de futbolda bu kadar mı olmamak zorundayız.

Peki neden böyleyiz biz. Daha çok erkeklerin ilgi odağı olan futbola ilgisizliğimiz nedendir. Bu sorunun cevabını çocukluk yıllarımıza giderek bulabiliriz belki. Biz kızlar sokak oyunlarında topla çok kısa süreli buluşuyoruz. Bu da daha ziyade İs top, yakan top, voleybol oynayarak oluyor. Topu ayağımıza zor indiriyoruz. Erkekler, kızların çabucak kendilerine bıraktıkları bu alanın bütün heyecan ve güzelliklerini ömür boyu yaşamaya devam ediyorlar.

Çocukken oyunlarımızı yetiştirilme tarzımızdan kaynaklanan tercihlerimizle belirleriz biraz da. Yetiştirilme tarzımızın sonucunda geliştirdiğimiz beden dilimizin de bunda etkisi vardır. Erkek çocuklar yeşil alanlarda yalın ayak, kıran kırana, kan ter içerisinde top koştururken biz kızlar apartman boşluklarının rutubetli taşlıklarına serdiğimiz kilimler üzerinde kız kıza hanım hanımcık evcilik oynamayı tercih ettik. Sonra da hiç gitmediğimiz futbol maçlarındaki kavgaları, gürültüleri hiç anlamadık. Eşimizi anlamadık, çocuğumuzu anlamadık.

İnsan sosyal bir varlık. Bunu en çok da bir şampiyonluk maçı ortaya çıkarıyor. Maç seyretsin, seyretmesin, anlasın, anlamasın herkes Ordu Sporluydu o gün. Marketlerin, hastanelerin vs. personellerini Ordu Spor formasıyla görmek bile bu sosyalliği paylaştıkça arttıran bir küçük manzaraydı . Herkes bir güzelliği paylaşıyordu. Tam da seçim arefesinde bu siyasi hengameye güzellik kattı futbol. Bir şampiyonluğu şampiyonluk yapan şey biraz da hayatın sıkıntı ve dertlerinden uzak kalma isteği değil midir? Herkes spor gündemine kaçtı. Mutlu oldu. Yüzü güldü.

Ya yenilseydik! Cevabı düşünmek bile istemiyorum ve Galatasaray-Orduspor maçının yapılacağı o günü iple çekiyorum...