Bir öykünün toplumsal yanı yok da, salt öyküde adı geçen kişileri ilgilendiren bir olay ya da olaylar zincirinden ibaretse, olay ne denli ilginç ve çarpıcı olursa olsun hiç önemi yoktur. Öyküde anlatılan olay her ne kadar kişilirin başından geçmiş gibi anlatılsada illa ki bütün tüplumun ortak bir üzgüsüne, sevincine, sorununa vb. parmak basmalıdır. Ayrıca dünü ve bugünü yarınlara aktarma gibi bir sorumluluk da taşımalıdır. Ben yazarken kendimi bir "HABERCİ" olarak düşünürüm; 50 yıl-100 yıl sonra okuyan birisi, "bir zamanlar böyleymiş" diyebilmeli. Öykülerimin ilginç olması biraz da bundan olsa gerek... Günlük yaşantımızda nasıl ki bazen neşeli, hoşgörülü, bazen hırslı, öfkeli oluyorsak, yazarken de aynı duygular içine atmalıdır yazar kendini ki, duygular, öykünün ruhuna işlesin. Sizin yazılarınızda da bu engin gönüllülüğü ve bazen de bu hırsı , öfkeyi görüyorum. Yerine göre kalkıp oynamaklı olmalı, yerine göre öfkesinden titremeli, terlemelidir yazır. Böyle olursa öykü, ete kemiğe bürünüyor.

Bu parağrafı sizi yönlendirmek için değil, bir edebi söyleşi olsun diye yazdım. Daha nice güzel şiirler, güzel yazılar üretmeniz dileğimle selamlıyorum sevgili Asuman kardeşim.

Bu güzel, etkili yorumunuz için teşekkürler.

Çok teşekkür ediyorum. Gül kokulu Isparta'ya selamlar.