Sessizliğin heybeti sadece yalnızla görünür. Ve mumyalatır geçmişi bu günün kaygısı ile.

Güne her zamankinden daha menfi uyanıyordum. Her yanım tutulmuş beyimde anılarım ise balık istifi gibi. Ne vakit düştüm acıların toruna anlayamadım diye bilirim. Gafil avlanmak bu olsa gerek diyorum.

Ya! İçimdeki eziklik gecenin rivayetinde, soğuk kaldırımlara düşmüş minik kedi yavrusu misali. Nasıl anlatayım halimi.

Öyle acı bir görüntüm var ki. Hangi yandan bakılsa yıkılır gönül kalem. Ama ben halen ayaktayım sınırsız bir hayal gücü ile. Tek gerçeğimse. Aşkta kesinlikle mübalağa olmamalı.

Benim yüreğim sağlam basıyor yere.

Lakin karışımda ki muzafferdir iki maviliğin arasında. Süre aşımına uğrar yaşadığımın yanında yaşayacaklarım. Bir kenarda isyan edense kaderi tetikleyen dilim. Sözcükler olgunlaşmadan sevgi bahçesinde toplar takım taklavat tın’ı Siyahî bir keder ise ruhumu kıskancında acımazsızca sıkar. Ölüm kadar varlığını sürdüren ayrılık başlamıştır.



Nutuk atan meydanı peşkeşçiler bırakıp suskunluğun reçetesinde porfsör kaşesi olmuştur.

Hastasın sen şizofreni. Konuldu şifa tanın

Oysa ne çok severdim seni aşkımın delisi.

Karanlıktan kayıp olana kadar ensende nefesim düşercesine takip ediyorum varlığını. Çok yürüyeceğimi biliyorum yüksek topuklu ayakkabılarının teki sağlam diğer yırtık. Sebebi sorulsa, cevap onluk desteler halinde hazır. İster biriktir yüreğine, istersen gönlünce harca.

Ben seni çok sevdim………………...

şadiye gürbüz(zaralıcan)