BİZ AYRILAMAYIZ 3.BÖLÜM

• 8 Nisan 2011 Cuma 19:18:48

Sabah kalkınca neşe içinde kahvaltılarını yaptılar."Bu gün gitmeli" diye düşledi. Çünkü Metin den kaçıyor; onu görmek içinden gelmiyordu." Bugün yine arar" dedi kendi kendine" arar yine" .
Elife dönüp" Nasılsın iyice misin ?yola çıka bilir misin?"
Elif in gözleri parladı "Sahi gider miyiz*"

"Evet bu sana bağlı; kendini iyi hissediyorsan yola çıkarız."
"Ben iyiyim abla; hem anamı kardeşlerimi çok özledim ."
"iyi tamam öyle ise; ben hazırlanayıp yola çıkalım."

" Olur abla" dedi sevinçle Elifçik
.
Zeynep odasına girince "Ne götürüceğim?" diye düşündü. hiç akılda olmadık bir yolculuktu. Böyle bir şey düşlememişti ama;" Gideceğim." dedi." Gitmeliyim" içinin acısı belki bir nebze dinerdi.Belki buradan giderse geçmişi unutur muydu acaba ?
Önce giysilerini çıkardı hava soğuk ve kıştı şubat ayına gireceklerdi nerdeyse .
Kalın kazaklar koyup valizini hazırladı.
Bir çantaya da yorganını yastığını yerleştirdi. Başkasında yatamazdı Zeynep çok temiz titiz ve düzeni severdi Epeyce eşyası olmuştu.Mutfakta ne kadar yiyecek varsa onları da koli yaptı.Hepsini toparlayıp kapının önüne çıkardı.
Ahmet amca şaşkın " Kızım bunlar nasıl gidecek ?"
"Araba ile gideceğiz."
"Aman kızım o yolları nasıl aşarsın? Her taraf ; yollar kar ."
"Önemli değil korkmayın; iyi araba kullanırım. Yorulduk mu dinleniriz." deyip kapıcıyı çağırdı.
"Bunları aşağıya indiriver misin; arabaya yerleştireceğim."
Ahmet amca Bende yardım edeyim." deyip dışarı çıktı.

Zeynep Elife" İstediğin bir şey var mı"? diye sordu.
"Yok ablam; sadece gitmek istiyorum. Köyümü çok özledim."
Zeynep gülümsedi" Tamam gidiyoruz artık; haydi kalk bakalım ."
Telefonu açıp" Merhaba Hatice hanım; ben tatile çıkıyorum şimdilik gelme. Dönünce seni ararım hoşça kal." diyerek kapattı.
Bir daha baktı; her şey yerli yerindeydi. Oldukça yorulmuştu; ama olsundu.
Elif in battaniyesini, yastığını alıp dışarı çıkarken kapıyı kilitlemeden geri ye baktı ,"Ne zaman dönerim bilmem? diye içi burkuldu.Ağlamamak için kendini zor tutuyordu.
Karşı komşusunun kapısını çaldı.
Orta yaşlı bir bayan göründü;" Gel kızım buyur" dedi gülümseyerek.

" Yok vedalaşmaya geldim; ben gidiyorum bir müddet burada olmayacağım hakkınızı helal edin bana çok iyiliğiniz oldu."
"Aa o nasıl söz kızım sen benim canımsın. Nereye gidiyorsun?"
"Çok uzaklara yerimi bilmeyin; arayan soran olursa tatile çıktı dersiniz."
"Anladım; peki kendine iyi bak kızım. Verdiğin bu karar inşallah doğrudur." deyip sarıldı, öptü. "Güle güle yolun açık olsun."
"Tanıyanlara çok selam söyleyin." El sallayıp asansöre bindi.Zeynepçik ağlıyordu
"Elif yüzüne baktı" Ne oldu abla, niye ağladın? Ayrılmak zorsa gelmeseydin keşke." diyebildi.
"Yok küçüğüm; bu teyzeyi çok seviyorum da ondan; bak artık ağlamayacağım."
Dışarı çıktılar araba yüklenmiş hazırdı. Arka koltuğa Elif İ yatırıp yastıkları koydu. Rahat olmasını sağladı
Kapıcıya "Ev size emanet; Allah a ısmarladık." deyip yola koyuldu.
Ahmet amca öne oturmuştu.
Vakit öğleyi geçiyordu...
Ankara nın da gözü yaşlı idi yağmur yağıyor ve hava oldukça soğuk tu.
Zeynep te gönülden ağlıyordu bu şehri terk ederken;umutlarını,hayallerini ve çok sevdiklerini geride bırakıp kaçıyordu.Saatlerce bembeyaz karlar içerisinde yolculuk yapıyorlardı.
Araba sıcacıktı ve ne Elif rahatsız olmuş nede sıkılmıştı çok mutluydu.
Ahmet amca ise hem mutlu hem de hüzünlü idi.
Bu iyi kalpli kızı Allah çıkarmıştı karşısına ama ona öyle borçlanmıştı ki; nasıl altından kalkacaktı. Bunları düşününce çok üzülüyordu

Bu kız kimdi ve niye buradan kaçarcasına bilmediği insanlarla gidiyordu ? Bir türlü çözemiyor ;zamana bırakıyordu.
Yolculukları iyi gidiyordu; bir iki yerde mola verip dinlenmişlerdi. Bir şehirde geceleyip yine yola koydular.
Yollar uzun ve karlı dağların arasından geçiyorlardı.
Ahmet amcaların köyüne geldiklerinde alaca karanlık çökmüştü.Burası bir dağ köyü idi.
Evler seyrek ve beyaz karlar altında idi bir evin önünde durdular .Arabayı gören koşup geldi köye misafir geldi diye.

Ama Ahmet amcayı gören se ayrı bir sevinç çığlığı atıyordu" Hoş geldiniz!" nidaları arasında arabadan indiler.
Zeynep şaşkın, Zeynep yorgun; ama çok mutlu olmuştu.
Yavaşça Elif i indirdi. Sevinç göz yaşları vardı. Annesi, kardeşleri, komşuları ,herkes ağlıyordu.
İçeri girdiler...
Kalabalık bir Ahmet amcaya; bir Elif e sarılıyor" Allahım çok şükür geldiniz." diye herkes şaşkın bir ağızdan konuşuyorlardı.
Zeynep bir kenara oturmuş sevinçten çılgına dönen bu insanlara bakıyordu
Onu gören pek yoktu .
Bu tempo sevinci birazcık uzun sürdü.
Ahmet amca Zeyneb e dönüp" Kızım kusura bakma seni ihmal ettik; ama biz buradan giderken Elif in dönmesi zor diye gittik. Buradaki doktor bize pek ümit vermemişti. Gidip te gelmemek vardı. Onu böyle sıhhatine kavuşmuş görmek herkesi çok sevindirdi."
Ev halkı da artık Zeyneb e" Hoş geldin." diye bazı sorular sormaya başladılar.
Nerdensin? kimsin sen* diye uzunca sohbet oldu. Sofralar kurulup yemekler yendi.
Zeynep çok yorgundu ama gönlü mutluydu. Bu fakir ama gönlü zengin insanları sevmişti .

Elifçik se neşeden uçuyordu adeta Annesine kardeşlerine köyüne köylüsüne kavuşmuştu gözleri gülüyordu mutluluktan.
Zeyneb e bir oda hazırlayıp eşyalarını indirdiler.
Odasına çekilince etrafına şöyle bir baktı sedirler vardı üstleri oyalı örtülerle kapı bir köşede yorganlar yığılı soba yanıyor; tatlı sıcaklık veriyordu. Yer yatağı serilmişti. Divana oturup düşüncelere daldı. "Neredeydi? Kimdi bu insanlar? "ama ona öyle sevecen davranmışlardı ki...
Geçmişi kendi yaşantısını düşledi...
Annesini babasını düşündübiran; onlarda kendi hallerinde yaşıyorlardı. Zeynep dadılarla büyümüş ;kollejlerde okumuştu. Her dediği yapılan bir kızdı ama sevgiden biraz mahrum büyümüştü. Bu yalnızlığını bol para ile kapatıyordu babası. Zeyneb i çok seviyorlardı ama yinede yaşantıları başkaydı.
Zeynepçik sevgiyi arkadaşlarında bulmuş bütün kalbini onlara vermişti.Mutluluğu onlarla yaşamıştı bu güne dek .

Ama bu yıl çok yıkılmış hayatını karatan bir olay yaşamış; kimselere anlatamamış yalnız kendi kendinden uzaklaşmıştı Bu düşünceler içinde uyuyup kaldı.

Zeynep gözlerini açtığında vakit epey olmuştu "Yorgunluktan uyuyup kalmışım." diye düşündü. Etrafına bakındı; oda soğuktu perdeler kapalı olduğundan dışarısı nasıl anlamadı. Yavaşça kalkıp kapıyı açıp dışarı çıktı. Kimse yoktu. Nereye gideceğini bilemedi.
Kapının açıldığını duyan Elif in annesi başka kapıdan çıktı." Kalktın mı?" diye yanına geldi.
"Gel buraya gel ;dışarısı çok soğuk biz buradayız." diye Zeyneb i içeri çağırdı. Oda sıcacıktı.
Elif uzanmış yatıyordu. Gülerek;" Abla gel gel." dedi.
"Nasıl rahat uyuyabildin mi ?
Zeynep de yanına gelerek "Sen nasılsın iyi misin ? Dün oldukça yoruldun ağrın var mı?"
"Yok sayılır iyiyim; sen çok güzel kullandın arabayı beni hiç sarsmadı yorulmadım."
"Sevindim iyi olduğuna."

"Otur abla."
"Yok elimi yüzümü yıkayıp; üstümü değiştirip öyle geleyim." deyip çıktı.
Odasına geldiğinde Elif in annesi soba yakıyordu" Üşümeyin yansın bu."
Zeynep" Zahmet olacak size." demeye kalmadı kadıncağız

"Senin yaptıklarının yanında bunlar ne ki..Senin ayaklarının altını öpsem yeri ".
Zeynep çok üzüldü" Sakın bunları düşünmeyin ve minnet duymayın sonra beni çok üzersiniz." kadıncağız gözleri yaşlı dışarı çıktı.
Zeynep yalnız kalınca burada fazla kalamayacağını anladı. "Bu insanlar çok üzülecek
devamlı bana minnet duyacaklar." diye içinden geçirdi.
Üstünü değiştirip, etrafı toplayıp elini yüzünü yıkamak için dışarı çıktı . Çünkü tuvaletler dışarıda idi ve de çok soğuktu.
Etrafına bakındı ev biraz yukarıda idi ağaçlar ve yerler bembeyaz karla kaplıydı hava gri bir renk almış kar yağdı yağacaktı.
Soğuk su ile ellerini yıkarken yüzüne sürdü. Sanki donmuş gibiydi.

AYŞE KARAN



DEVAM EDECEK...