BİRGÜN BENİ ÖZLERSEN...23. BÖLÜM

• 18 Ocak 2011 Salı 18:40:09

"Hayır! kurtulacak;kurtulmalı"dedi .Kamuran yavaşça yanına yaklaşıp alnını,saçlarını okşadı.
"Ayşem ben geldim; neolur aç gözlerini.Bak muhtar baban da burada; sana köyden selam getirdik.Herkes senin için dua ediyor,hatimler okunuyor.Neolur aç gözlerini...Hani söz vermiş beni üzmeyecektin ? Sen sözünü böyle mi tutuyorsun ? Ne olursun uyan artık."
Kamuran da muhtar da ağlıyordu.
Doktor "Tamam bukadar ; çıkıyorsunuz."
"Yok ;ben bekleyeceğim gözlerini açmadan buradan ayrılmam."
"Peki" diyerek muhtarla doktor odadan ayrıldılar. Kamuran yanına oturup elini tuttu .Saçlarını okşayarak:
"Ayşem; uyanmazsan ,gözlerini açmazsan bende yanına geleceğim.Sensiz yaşamanın hiç bir anlamı yok.Duyuyor musun beni ?"
Saatler geçiyor Ayşe hala öyle hareketsiz yatıyordu.Kamuran onun bu haline bakarken daha da perişan olmuştu.Devamlı konuşuyor"Aç gülüm ne olur aç gözlerini ;neolur aç güzelim."deyip duruyordu.
Doktorla ,hemşire kaç kez gelip dışarı çıkarmak istedilerse de...
"Kesinlikle yanından ayrılmam;geri dönecek bana gelecek " inatla reddediyor "uyansın çıkarım" başka birşey demiyordu.
Gece olmuş...Kamuran hala konuşuyor; köyde yaptıklarını,yaşadıklarını anlatıyordu durmadan."Biliyor musun ? benden habersiz şehire inmiştin.Sana kırılmıştım.Nasıl barışmıştık hatırlıyor musun ? Hadi gene barışalım; aç gözlerini." diye yalvarıyordu .Ara sıra yüzüne küçük buseler konduruyordu.Bu sessiz yalvarışları sabaha dek sürdü.Ezan okunuyordu ki...Artık yorgun düşüp oturduğu yerde içi geçmişti.Rüyasında yine Ayşe vardı.Erik çiçeklerinden gelinliği, şeftali çiçeğinden taçıyla ona yakllaşıp başını okşadı."Niye bukadar üzülüyorsun ?Ben buradayım yerime doksanlık nine gitti.Bak yanındayım."
Kamuran,"Ayşe...! Ayşem...! diye birden sıçradı. O anda Ayşe gözlerini açtı Yüzü çok solgundu.
"Kamuran..." diye fısıldadı.
Kamuran ın dili tutulmuş; öylece kalmıştı.
"Ayşem...!Ayşem...! diyebildi.Kapıya doğru yöneldi; kimseler yoktu. Ayşe ye gülümsüyerek;"uyandın mı uykucu ?" Artık kendini tutamamış göllzerinden sel gibi yaşlar akıyordu.Ayşe elini uzattı "Gel" onun yanağındaki yaşları silmeye çalıştı.
" Ağlama ne olur , ağlama döndüm ;anama, babama,sevdiklerime döndüm.Artık buradayım;
gitmeyeceğim."
Kamuran sevinçten neyapacağını bilemiyor; çılgın gibi ellerini öpüyor " Çok şükür Alllah ım çok şükür . Dur annenlere haber vereyim ben sevindim onlarda sevinsin."Diyerek dışarı çıktı.Zavallı insanlar koltuklarda uyukluyorlardı.Kamuran ı görünce ayağa kalktılar.
"Ne oldu ?"
O ise sevinçten ne diyeceğini bilemez haldeydi.
" Döndü... Ayşe bize döndü...İyileşecek, kendine geldi."
Annesi babası tabii muhtar da içeri girdiler.Hemşire "Neoluyor"demeye kalmadan herkes Ayşe nin yanındaydı.
" Kızım ; canım kızım " Mutlulukları sonsuzdu.Doktor da haberi alır almaz koşa koşa gelmişti.
" buraya girmek yasak değil mi ? Ama beni dinleyen kim ?" diye tatlı sert söylendi. Ayşeye gülerek:
" Aferin kızım yendin ve bize geri geldin." Sonra " Hadi bakalım burayı boşaltalım yavaş yavaş biz kızımızı bir kontroldan geçirelim.Herşey yolundaysa daha sonra diğer odaya alırız."
Kamuran yine:
" Bir doktor olarak lütfen burada kalayım ."
Ayşe zoraki gülümsemeye çalıştı."Doktora bak çocuk gibi ağlıyor."
"Ama bir zamanlar sen ağlardın; şimdi de ben...ödeştik; atık ağlamak yok " diye takıldı.
" Evet ağlamak yok." diye başını salladı.

Koridorda ise sevinç çığlıkları vardı. Annesi babası telefon la herkese bu güzel haberi müjdeliyordu.
Kısa zaman içinde hastane dolmuş;herkes mutlu; herkes neşe içindeydi.Ayşe iyleşmişti ya...
Muhtar da köye giden arabalarla haber salmıştı."Ayşe miz kendisine geldi,iyi oldu." diye
Anne babasının hali görülmeye değerdi.Kadıncağızın üzüntüden saçları aniden bembeyaz olmuş gözlerinde mutluluk yaşları vardı.Biricik evladı üç yıldır hastaydı; perişan olmuşlardı.Allah a şükür ki hayata dönmüştü.
Akşama doğru yoğun bakımdan çıkardılar.Fazla kalmamak şartıyla ziyaretçi kabul ediliyordu.Kamuran başından bir dakika olsun ayrılmıyor;
" Artık veda yok ; saklı ilaç içmekse asla..."Ayşe ye takılıp ; dalına basıyordu.
Bir ara Ayşe:
" Bu ne saç sakal birbirine karışmış ?"
Kamuran onun gözlerinin içine bakarak; " Senin yüzünden mecnuna döndüm hala anlamiyor musun ?" Saçlarını okşayıp , yüzünü sevdi.
"Allah ım sana şükürler olsun ki onu bize bağışladın."
Ayşecik çok mutluydu.
Annesi ,babası " Biz de yeniden doğduk " diye dualarını dillerinden düşürmüyorlardı.

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...