Duygularımız mı mantığımız mı bizi yönetir sorusu bana hep beyin ve kalp arasındaki ilişkiyi hatırlatır. Her ikisi de hayati öneme haizdir ama beyin ölümü gerçekleşse de kişi yaşamaya devam eder. Pekiyi kalp öyle mi? Kalp durduğunda kaçınılmaz son gelmiş demektir.

Bir savaşı yöneten komutanın ölümünden sonra nasıl halk darmadağın olup teslim olursa kalpte de durum aynıdır. Yenik düşmüşse kalp diğer organlar çoktan teslim olmuştur zaten..

Vücudun saati gibidir kalp.. Attığı sürece yaşam devam ediyor demektir. Daha anne karnında ilk ayda atmaya başlayan kalbin nasıl yıllarca insana hizmet ettiğini düşünmek bile aklımızı zorlamaktadır.

Her canlı gibi insan da Allah’ın bir mucizesidir aslında.. Kalp beden orkestramızın şefi, diğer organlar ise olmazsa olmaz dediğimiz entrümanları gibidir. Gece ve gündüz demeden her biri büyük bir özveriyle görevlerini yerine getirerek müthiş bir eser ortaya çıkarıyorlar.. Tıkır tıkır işleyen bir sistemimiz var.

Korku, telaş, endişe, öfke, hüzün, sevinç gibi her türlü duygu bizzat kalbimizi etkiliyor.. En ufak bir heyecanda hassas kalbimiz hemen etkileniveriyor.

En hassas ve hayati organımız olması nedeniyle erdemli bir insana ait olan her türlü davranış için hep adres olarak kalp gösterilmiştir.

Kalp, o denli kıymetli ve masum bir organ olmasına rağmen kah temiz kalpli, kah kötü kalpli gibi unvanlar edindirmiş sahibine…

Kalbimizle sevmişiz, kalbimizle nefret etmişiz. Kalbimizi bazen sonuna kadar açmışız bazen de küsmüş içimize sıkı sıkı kapatmışız.

Aşkın ilk uğrak yeri olmuş kalp.. Ne zaman ki kalp karşı cinse farklı atmış, gözler daha bir ayrı bakar olmuş sevdiğine..

Kalbin hafızası olur mu diyeceksiniz ama kalp iyiliği de unutmamış, kötülüğü de.. Yerine göre yufka gibi olmuş, yerine göre de çelik gibi…

Cam eşyalar ambalajlanırken üzerine “kırılacak eşya vardır” diye uyarı yazılırken kalp de yoktur böyle bir işaret ama biliriz ki en kırılgan yerimizdir.. Bir kere kırılmaya görsün öyle kolay kolay da onarılmaz kalp...

Ruhun kötülüğü kalbe maledilmemeli. Bence her kalp güzeldir. Vadesi yetene kadar da tıkır tıkır işlemelidir. Ruhu da terbiye eden insanın bizzat kendisidir.

Hepimiz aynıyız aslında temiz kalpli dediğimiz insanların iki tane değil ki kalbi.. Kalbimiz asli görevinin uhdesinde tüm insani değerleri de içinde barındırmalı ki dünya daha bir anlamlı olsun.. Yaşamak tat versin.

Kalpten kalbe akan hep sevgi ve güzellik olsun.. Kendinize iyi bakın tabi kalbinize de…

Sevgilerimle..

Aysel AKSÜMER