Dokuz ay on günlükken çıktım gurbete.. İnsanoğlu kuş misali bir bakıyorsunuz karında, bir bakıyorsunuz kucakta...

Öyküm böyle başladı işte..Sonra ağladım durduk yere..Aslında herşeyin bir sebebi vardı. Ah bir de konuşabilseydim!

Halen burnumda tütüyor annemin aşererken pişirdiği yemeklerin enfes kokuları..
Hep güzel kokular gelmedi tabi.. Beni düşünmeden yanımda fosur fosur sigara içenlerin nikotin kokularına gıcık oldum.

Bulunduğum mekanı sorarsanız bayağı korunaklıydı. Benden hiç bir ses dışarıya sızmıyordu ama çevrede olup biteni telekulak gibi dinleyebiliyordum. Buna hissediyordum desem belki biraz daha iyi olacak.

Az mı Mozart dinlettiler bana! Neymiş efendim uyumlu ve sakin bir kişilik olurmuşum. Tamam ona sözüm yok ama yabancı dile de ne demeli! İngilizce ve Fransızca kasetlerden sözcük öğreneceğim diye iki yıl Türkçe konuşamadım. Tabi sevgili ebeveynlerim bunu akıl edemedikleri için doktor doktor gezdirdiler beni!

Kaldığım yer bana yetiyordu ta ki son aya kadar. Şöyle bir ayağımı uzatayım desem ayağım kasılıp kalıyordu. Sevgili annemin "koş hayatım bebeğimiz tekme attı" nidalarıyla babamın gelişi bir oluyordu. Tabi saygı anne karnında başlar hemen ayaklarımı çekiveriyordum. Ne de olsa büyüklerin yanında ayak uzatılmaz değil mi?

Hele bir gün omzumda nasıl bir acı duydum anlatamam. Meğer sebep annemin hamile elbisesinin madeni kemeriymiş. Şöyle bir ellerimle annemin karın duvarına yüklendim. Anladı sanırım gevşetti de rahatladım.

Bir de malum turşu olayı.. Neler çektim bir bilseniz. Bana nasıl da dokunuyordu. Ama evlatlık duygusu işte katlanıyordum. Ne de olsa annem! Canı çekmiş yemiş! Ama turp yemesine çok içerliyordum. Bir ömür ağzıma sürmemeye yemin etmiştim.

İlk aylarda boğazıma bir yudum süt, yoğurt girmemişti biliyor musunuz? İnanın sokak sütçülerinden medet umuyordum. Meğerse annem tiksiniyormuş sonra neyse ki lıkır lıkır içmeye başladım. Gıdasına dikkat etmek zorunda.. O aldığı bebek giysilerine nasıl sokacak beni! Sonra sağıma soluma pamuk sıkıştırmak zorunda kalacak diye ödüm koptu. Ama neyse ki bu süreci de çabuk atlattı da adam gibi beslenmeye başladım.

Sürekli evde oturduğu zamanlarda o kadar çok sıkılıyordum ki..Ben de insanım benim de canım var! Onun gezmesi demek benim de gezmem olacaktı ne de olsa! Bir nefes hava da ben alsam günaha mı girersin be anneciğim? Hem ne kadar hareket edersen o kadar çabuk doğarım bunu da bilmeni isterim.

Anneciğim ve babacığım uzun bir maratondan sonra artık yanınızdayım. Eğer size rahatsızlık vermişsem özür dilerim. Ama hiç merak etmeyin. Beni koklamanıza müsaade ederek kendimi size affettireceğim. Babacığım doğumumu beklerken dokuz doğurduğunu biliyorum. Seni de annem kadar çok seviyorum.

Aysel AKSÜMER