yoksulluğumuz güzeldir bizim.başkalarının verdiği eskilerle okula gitmek.
yoksulların sevdasıda güzeldir,gerçektir.
sonrasında insanın yaşamda herşeyi olsada içinde bi ukte kalıyo.belki ondan artık dolaplar dolusu ,ayakkabılar elbiseler.
ilkokulda sıra numarasına göre sınıfa alınan Yeniasır Gazetesi,hep benim 26,numaraya gelince atlardı sıra.
ondandır belki hergün alınıp hiç okunmayan gazete.
selam ve sevgiyle.

😊 bilirsin uzun yazıları okuyamam ama senin yazdıkların bir başka...

Ben de çok sattım bu yüzden simitçilere karşı bi zaafım var,ne zaman görsem gezen bi simitçi alırım 3/5 tane:) meslektaşmışız üstad bi zamanlar:)

Saygıdeğer Komutanım.

Dün ancak kendi yazımı kopyalayabilmiştim. Hiç bir yazıyı da okuyamadım. Tabii "simitçi" yi de..

"Simitçi" yazınız beni de aldı götürdü... Anılarımı depreştirdi. Muhtemeldir ki ilk fırsatta yazacağım.
Bizim kuşaktan çalışmayan kaç kişi var acaba? Ya da var mı çalışmayan?
Yaz tatillerinde hep çalıştık. İhtiyacımız yokken dahi.

Emine Hanım'ın "Boyacı"sı da çok güzeldi.

Teşekkürler bizimle paylaştığınız için.
Saygıyla selamlar Mersin'den Isparta'ya...

ben ne yazmışım ki... Veya ne yazdığımı sanıyorum ki bir bayacı çocuk bu kararmı güzel anlatılır. Pes valla . Sen yaz kardeş yaz ki. Bizlerde okumasını bilelim

Yazı çok güzeldi. Kalem akıcı bir üslup kullanıyor. okuanı içene çekmekte çok usta. bir de yaşanmışlıkları okumak insana ayrı bir haz veriyor. Ben de nerede bir boyacı çocuk görsem içim acır. Bir simitçi görsem içim acır
geçenlerde eskiden tanıdığım küçük bir boyacı çocuğa hitaben bir şiir yazmıştım. Belki çok saçma bulacak bazıları ama, ben yine de o şiiri burada paylaşmak istiyorum. Henüz düzenlemedim ama olsun...

BOYACI
Boya sandığını sırtından indirdi.
Duvarın dibine oturdu.
Bir umut parladı kara gözlerinde,
Elleri de karaydı; gözleri gibi…

Yanından geçen adama takıldı gözleri.
‘Boyayalım abi!’
Adam itirazsız; az önce boyattığı
Ayakkabıları, koydu sandığın üzerine.
Pırıl pırıl parlıyordu ayakkabılar
Çocuğun gözleri gibi…

Maharetli eller, ustaca kullanıyordu fırçayı.
Parlattığı ayakkabılara gururla baktı çocuk.
‘Aferin! Çok güzel oldu.’ dedi adam.
Elini cebine soktu, iki katı parasını verdi,
Her zamanki gibi çocuğa…
Çocuk umutlu, adam mutlu…

Her gün yolunu gözler olmuştu çocuk, adamın.
Adam, aksatmadan boyattı ayakkabılarını,
Boyalı bile olsa, her gün…

Günler hızla geçiyordu.
Bir gün, koşarak geldi çocuk,
Adamın yanına.
‘Bak abi karnem; hepsi beş!’
Çocuğun başını okşadı ‘aferin!’ dedi adam.
‘Alın terini severim.’

11/03/2010/ Emine / Manisa

Bedri Bey orta okul yıllarında belliymiş iyi bir edebiyatçı olacağınız

Bundan sonra simitçi gördğüm zaman sözünüzü hatırlayacağım dost kalem

Güzel bir konu, akıcı bir anlatım

Kutlarım yürekten

Saygılarımla

Yazma hevesiniz, bu alandaki uğraşınız, duygusallığınız saygıya değer Bedri Bey. Duygusallığı olmayan, bir şeyleri sevmeyen, küçük olaylarla mutlu olmayan insan ne ki?
Saygılar, selamlar.

NOT: Simit satan bir çocuk görürseniz ondan simit alın.Yemeseniz dahi, martılara kuşlara atın...

Acılı kuşak.......yaşadıkça bir bir siyah beyaz kareler halinde tüm hüzünleriyle... gün ışığına çıkacak.....gençliğe adımın ilk atıldığı yıllar.....yoksul.....hercai....ama şimdi olmayan ....mertliği var......delikanlılık ruhunda......sevgiyi almasada karşılıksız sever...... konuşmaya utanır.... onun için öldüğünü.... hep gözleriyle söyler....sınıfındaki kızlardan biri silgimizi istese yazdığımızı okusa bir dergimizi ödünç alsa....dünyalar bizim olmazmıydı... edep haya saygı sevgi.....üstümüzde takım elbise gibiydi......ya duygular.....gözesinden yeni çıkan bir kaynak suyu gibi şırıl şırıl...akarken.... ne kadar saf ve beraktı....beni sabah sabah ağlattın bedros ........ama sen hep gül.....emi....

Duygusal anlatılan bir çocukluk,okul yıllarımız hep çok güzeldi,tebrikler,
saygılar.

Sevgili Bedri kardeş ; ben de okula gitmeden önce köyümde dolaşıp simit satanlardanım. Önceleri sinemalarda kos helva, kuru yemiş sattım.Sonra da sinemacı oldum köylerde, kahve ve bahçelerde.

'' Yıldızların üstümü örttüğü yazlık sinemalarda Ayhan Işık-Belgin Doruk flimleriyle aşık olmuş, Cüneyt Arkın flimleriye kaleler kurtarmış, Yılmaz Güney flimleriyle haksızlıklara karşı gelmiştim. Öztürk Serengille gülmüş, Sadri Alışıkla bazen gülmüş bazen ağlamıştım. Hulusi Kentmenle fabrikalarım olmuştu.''

Bu paragraftaki kadar güzel anlatamadım sinemacılığımı.

''Hayat bu nelere alıştık
Gama kayguya, kedere
Yalın ayak, beş parasız gezmeye
İşin en kötüsü de sevip te sevilmemeğe ''

Bu şiirdeki gibi anlatamadım, karşılıksız sevdalarımı..



Fikret TEZAL tarafından 4/3/2010 8:52:58 AM zamanında düzenlenmiştir.