"SİZİN HİÇ BABANIZ ÖLDÜ MÜ?"

• 31 Mart 2010 Çarşamba 20:22:33

Hayatta her birimizin özlemiyle yanıp tutuştuğu ve kimsenin onu hiçbir zaman bir daha göremeyeceği en az bir sevdiği vardır. Onların adı anıldığında ağlamaklı oluruz yalnızca. Nedendir, niçindir bilinmez. Bir kütle gelir göğsümüze kurulur, dolar dolar taşarız bir an. Sabrın sınırlarını zorlarız, nafile... Birkaç damla gözyaşı gizliden devadır, iksirdir o an.

Kırk yaşların çocuğuyum "baba" sözü karşısında. Belki en zayıf yanım bu benim. Her şey bir yana, bu sözcük bir yana. Siz, dört yaşındayken bir çocuğun en sevdiği varlığını hem de hayatının baharındayken yitirmesi ne demektir bilir misiniz? Bu, yaşanmadan anlaşılacak bir acı değil ki. Üç beş hayal meyal sevgi dolu anıyla yaşamak, tüm çevresinde hala büyük saygı gören bir babanın oğlu olmak o babaya her fırsatta bir dayanılmaz özlem doğurur.

Cemal Süreya, bir şiirinde özetlemiş bu duyguyu ne güzel:

" Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum."

Ne zaman baba sözü duysam şekerkamışları gelir aklıma Maraş’tan getirdiği, özlemle bana sarılışları, belki renkli şekerler... hastalığının son günlerinde bir eşeğin üzerine zar zor oturtulup köylülerin uğurlaması eşliğinde hastaneye götürülürkenki ağlayışlarım... Köylülerden biri bana dönüp:"Baban sağlam dönecek, korkma evladım. Sen eve dön." demesi... Eve tek başıma dönüp çocuk saflığımla babamın ölümünü hissederek başımı onun yastığına dayayıp dakikalarca hıçkırarak ağlamalarım... Ve beklenen sonun gecesinde olup bitenler...

Babam öldü mü gerçekten bilmiyorum hâlâ. Bir gün bir köşe başından, belki zamansız çalan kapımın zil sesiyle karşıma çıkacağını bu yüzden hala bekler dururum. Birçoğuna saçma gelecek bu düşüncelerim biliyorum. Kendimi kandıramam ya, zaafım bu benim. Ben kırk yaşın çocuğuyum hala. Bu yüzden kimselere görünmeden sürer hala ağlamalarım.

Öksüz bir çocukta da, başı okşanan bir çocukta da ben varım bu yüzden. Yeterince uçurtma uçurmadığımdan mıdır nedir, her uçurtmada bir rengi var babamın, her notada onun sesi, her fotoğrafta bedeni, her kitapta onun düşünceleri... Ben belki de biraz o’yum bu yüzden. Yarım ve hep bir yanım eksik. Tıpkı onun yarım yaşamı gibi.

Bu yüzden: "Baba, unutma beni ne olur." der dururum hâlâ. Bu sessiz yalvarışlarım bir gün duyulur mu bir yerlerden acaba?


Nuri SAĞALTICI

Yazar Eposta : nurisagaltici@