Bundan tam 15 yıl önceydi. Mevsimlerden yaz, yıllık izin koçanımız cepte ve istikamet Didim. Bavullar hazırlandı, tatlı bir telaş, koşuşturma ne de olsa koca kış bitmiş artık dinlenme zamanımız gelmiş.

O yıllarda kadromuz bir kişi eksik daha oğlum dünyaya gelmemiş sadece kızım var. Tabi şimdiki halimize göre bedenen biraz daha formda hatta ince denebilecek bir yapıdayız. Tatile arkada üç büyük ama benim kucağımda kızım, önde kayınpeder ve direksiyonda eşim. Uzun yol ilk başta yormuyor az gittik uz gittik hafiften ayaklar uyuşmaya başladı. Özellikle de benim. Küçük kızım kah uyuyor kah sıkıştım diyor. Neyse ben yine de kolay kolay şikayet etmem. Nasıl olsa bitecek yol ve bir 20 gün ayaklarım özgür olacak nasılsa dönüşe de allah kerim diye içimden geçiriyorum.

Ama kayınvalidem, teyzemiz ve kayınpeder sırayla Aysel sen çok sıkıştın. Çocuğu bize ver biraz vs. ben yok tamam azaldı gibi sözler söylüyorum. Derken eşim bana jest olsun diye "Benim hanım küçük sığışır her yere" dedi. Benim ayaklar sanki bende değil gibi ama tatlı söz bu, uyuşmuş ayağı bile koşturacak hale getiriyor.

Derken kayınvalidem bir laf etti önce yaz sıcağında dondum ama yanlış anladığını farkettiğim anda gülmekten katıldım ve sonra hepimiz birden bastık kahkahayı. Kayınvalidem şaşkın ne oldu? diye. Ama anlatamıyoruz gülmekten.

Ne mi? dedi söylüyorum. Arabamızı bize hediye eden kayınvalidem, eşimin benim için kullandığı küçük sözünü araba için anlamış ve "OĞLUM MERAK ETME SABRET SANA BÜYÜĞÜNÜ DE ALIRIM".

Allah’tan birbirimizi tanıyor ve seviyoruz da sadece güldük yoksa mazallah üstüme birini daha mı alacak diye düşünmedim.

Sağlıcakla kalın.l