Günah Elmasını Ben Yemedim ki

• 15 Ocak 2010 Cuma 14:09:04

__Tutamıyorum kendimi. Paçalarımdan çekiştirme, aykırı yürüyüşler yüzünden beni suçlamamalısın. Yoruldun biliyorum.

Fakat ben de yorgunum...

Ne olur ayaklarımı bırak da gideyim. Tutsaklığına yeterince kapıldım. Pişman değilim ama vazgeçtim yaşadıklarımdan.

Her gece uykularıma karanlık bir alev düşüyor.Evet, yanlış duymadın.Alevin, karanlığı olur mu? Diye sorma sakın.Gün

geçtikçe usanmaksızın takipte . Düşlerimi gözümden çalıp, kabus bekçileri ile beni çiğniyor içimde... Sonra aniden ve ne

olduğunu anlayamadığım bir güçle savruluyorum. Her savruluşum beni sana yüklüyor.

Bu benim suçum değil, annem ve babamın da olamaz diye çok düşündüm. Sus ve beni dinle. Hak verip vermemek sana

kalmış. İçimde bir kırbaç şaklıyor ta, şakağıma kadar sancı , ağrı saplanıyor. Zorlanıyorum gittikçe dayanılmaz oluyor

ancak cümlelerimi bitirmek için dayanacağım. Ne diyecektim ya… Hah aklıma geldi tamam. Onlardan söz edecektim

sana.Dinle e mi? Son kez dinle beni…

Adem ve Havva, cinayet işledi ise, benim ne suçum var ki... Çalmadım diyorum! Ne cennetten bir elma, ne de

bebeklerin gülüşünü ben çalmadım! Hadi ne olur dünya! “Utanç yüzünden” kurtar, at beni masumiyet

cennetine. Kurtar zincirinden hayat denilen çemberin.

Bak! Topraktan bir çift ayak kabı çıkıyor. Oysa ben kalbimdeki sevgileri ekmiştim. Doğduğum gün, annemin göğsünden

emdiğim sütü hakkım zannetmiştim. Ninnilerimi de aldım yanıma , ceplerim gözyaşı dolu… Islak bir hayat,

çamurları kustu. İçtim acı , tatlı ne varsa dünya çeşmesinden ve gitmek istiyorum , hadi bırak beni …

Dilimde cümlelerim bitecek, dermansız bir el değmek üzere nefesime. Cefası bohçalandı kaderimin. Bıkmadın mı hâlâ

beklemekten. İşte oradalar… Bak! Annem ve babam...

Gördün mü ? Adem dede bile Havva ninemle, hâlâ cennette. Şeytanın dişlettiği günah elması ile beni beklemekte. Bıktım

artık, rahat bırak beni dünya! Gitmem gerek vicdanıma. ***

Nurcan Talay
02.01.2010