Ruhumu Sattım Şeytana

• 7 Ocak 2010 Perşembe 08:04:31

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Bütün başlangıçlar gibi, hiç bitmemek pahasına çıktığım bu yol, bana kendimi öğretecekti, bense olacaklardan habersiz bildik o günler gibi kalkıp giyindim, beyaz gömleğim yakasındaki ter iziyle hiçte yıkanmışa benzemiyordu, ama annemin kar beyazı gömleklerini bulamayacağım kadar uzaktım, doğduğum şehre ve kendime ..

Ayak üstü atıştırıp yola çıkmayı planladığımdan sarkma çayımla birlikte ekmek arası kaşarım bana pekte fena gelmemişti doğrusu, şimdi “bir eşim olsaydı bana neler hazırlardı?” diye düşünmeden edemedim, ama böyle boş hayallere ayıracak ne vaktim ne isteğim olduğundan alelacele yiyip üzerime de kabanımı aldığım gibi attım kendimi asansöre, hep aynı saatler de çıkıyor olduğumuzdan karşı komşum Esinle de aynı asansörü paylaşma mecburiyetimiz hasıl oluyordu, mecburiyet; çünkü şimdiye dek ne bir “merhaba”, nede bir “günaydın” kelamını alamamıştık hanımefendinin dolgun dudaklarından...

Benden hoşlanmadığına kanaat getirdiğimden, sessizce 1 dakika sürecek bu sıkıntıya katlanıyordum... Gariptir göz ucuyla beni süzdüğünü düşündüğüm anlarda bile, bana bakarken yakalayamıyordum onu, bundan sıvışmasını iyi biliyordu, belkide hep kadınlara yakıştırılan kuruntu hastalığı bana da bulaşmıştı... Dudaklarımda beliren gülümsemeye engel olamadım ama o sırada kapı açılmış ve gururlu hanımımız kendini dışarı atmıştı bile...

Arabasının yanında şaşkın bir duruşu vardı, anahtarlarını unuttuğunu düşünüyordum ki, tekerlerinden birinin lastiğinin indiğini fark ettim, yanına yaklaşıp, yadım edip edemeyeceğimi sordum, çokta istekli olmamakla birlikte, evden birinin gelip kısa sürede halledebileceğini söyledi.

Burnundan soluyordu ama o kıytırık kibarlığıyla belli etmemek içinde uğraştığı da her halinden belliydi. ben onu iş yerine bırakabilirdim ama böyle bir teklifin abes kaçacağını düşündüm. buz dolabı gibi bir kızla ne konuşacaktım arabada onca saat, hele istanbul trafiğinde çekilecek iş değildi bu...

Anlamış olacak ki, bana buz gibi bir bakış atıp eve yöneldi, yanından uzaklaştığımda kendi kendine konuşuyordu, "kaba herif ne olacak insan ben götürebilirim der"...

Bıyık altından güldüm, ne komik bir kızdı bu böyle!

Yeni aldığım arabayla ilk siftahımda, manzaranın tadına varmak için "yalnız olmam şart" diye söylenip ilerledim, biz erkekler bazen eşlerimizden daha çok severiz bu dört tekeri, ama belli etmeyiz, başımıza gelecekleri az çok öğrenmişizdir, kadınları tanımak bir sanattır, bende iyi bir sanatçı sayılırım...

İstanbul trafiği çözülemeyen bir keşmekeşti aslında, bazen kendi memleketimde, Samsunda yaşamayı başarabilseydim daha iyi olurdu dediğim çok olur, ama hayat beni savurmuştu bir kez, artık bir yaprak mıydım, bir kutu kapağımı, onuda Allah biliyordu...

Düşünmeyi sevmiyordum, düşünmek gücümün yetmediklerini çıkarıyordu karşıma, elimden gelmeyenlerle yüzleşmekti düşünmek, gerçeğim şu an içinde olduğum andı ve başka bir gerçeği kabullenecek kapasitede değildim.. Yalnızdım ve yalnızlığımla bata çıka da olsa geçinip gidiyorduk...


Kapana kısıldığım anlarda, tek şey oydu aklımda: Annem.. Onun dudak büküşündeki keskinlik, kadının gücünü anlatırdı bana, babamla olan 30 yıllık savaşı, bana ne kadar dik bir insan olduğunu kanıtlardı, doğruları yanlış olamazdı ve sorgulanamazd, ama hiç yanıldığı da görülmemişti, sanıyorum bu yüzden kendini kimsenin sorgulamasına izin vermezdi..

Ama sevdikleri için “öl “demek yeterliydi, canından üstün tutardı evlatlarını, evlatları da onu...


Kardeşim Sıla öldüğünde, ki o günü hiçbir zaman hatırlamak istemeyiz, gözlerindeki keder ve acı, tahammül edilemeyecek kadar ağırdı, ama o taşıdı, geride kalanlarında ona ihtiyacı olduğunu bilmek onu yaşam karşısında bir sıfır galip yapmıştı, evet hayat o en sevdiğini çekip almıştı elinden ama diğerleri için kalıp mücadele etmeliydi ve etti de..

Bütün birikimini, daha doğrusu babamdan aşırıp biriktirdiklerini bizim eğitimimiz için harcadı, geride bir kız, iki erkek, üç çocuktu ona kalan. ve şartlar ne olursa olsun okuyup adam olmalıydılar... O okuyamamıştı ve bunun yüreğindeki gelgitlerini hiç unutmamıştı annem. Kendi için “ben hep sağır ve kör bir insan oldum, yarımdım, zekiydim ama bu bile beni tatmin etmiyordu” derdi. Babam beni okutmak yerine evlendirmeyi seçmeseydi, bugün başka türlü bir hayatınız olurdu, buna inanıyorum...

İnandıkları onu yüzüstü bıraksa bile, o inanacak başka şeyler bulurdu... Annem gücün timsaliydi benim için, yüreğimde de vefanın..

Tam bunları düşünürken çalan bir kornayla, güzellik uykumdan uyanmıştım yine, İstanbuldu burası, uykucuları sevmezdi hiç.. Her daim uyanık, her daim yeni bir olaya hazırlıklı olursunuz burada ... Uyku ölümdür İstanbul da...

İş yerime vardığımda gene herkes den önce gelmiştim, çocukluğumdan beri dakik olmak erdemdi benim için, ne kimseyi beklettim ne bekletilmeyi sevdim, çokta kimseyi beklemedim zaten, lise sona kadar içine kapanık, pekte kimsenin umurunda olmayan bir çocuktum, beni gördü mü tek tek sıvışırlardı, ya da ben hep öyle zannettim, gözlüklerime bulurdum kabahati, bazende sivilcelerime, şimdi ikisi de yok, yinede çok sevildiğimi söyleyemem, bir Metinle aram iyidir, birde Edayla, ikisi de on yıllık dostum, artık dağılma ya da kırılma şansımız yok birbirimize, sınırlar çoktan aşıldı ve tüm sırlar dibine kadar paylaşıldı diyelim...

Patron bir saate kadar gelir, hemen masamı acele bir düzenleyip bilgisayarımın başına oturma vakti, çalan telefonla kendime geliyorum yine, bugün üzerimde garip bir dağınıklık var, adapte olamıyorum. Genelde işimden başka bir şey düşünmem, sanırım bugün doğum günüm olduğundan duygusallaştım biraz, ya annem arar, ya da iki kadim dostum, erkek kardeşim işten güçten başını kaldıramaz, aslında hatırlamaz bile, ama kız kardeşim Ece unutmaz, birazdan cep telefonu zır zır öter, bende arsız bir gülümsemeyle sandalyeme yaslanır, hatırlanıyor olmanın mutluluğuyla gevşerim...

Bir iki mektubu gözden geçirdim ki, telefonum çaldı, işte dedim içimden, birincilik rozetini kime takacağım acaba, Annem mi, Ece mi?

-Alo...

-Karşıda derin bir sessizlik...

-Alo anne, ne o suskunsun, sen seversin munzırlukları, söyle bakalım, ben kimim dersin?.

-Hımmmm

-Acaba liseden bir flört mü, yoksa bir alacaklımı...?

-Eceeee...

-Söylediklerim bana geri aksediyor...

-“Garip” diyorum içimden ve kapatıyorum telefonu...

Bir fincan çay almaya gidiyorum, yanını da o meşhur elmayı kurabiyelerden, tam tıkınmak üzereyken telefon yeniden çalıyor...

-Alo, kimse yok mu?

-Yine cevap yok... Sonra bir ağlama sesi kulağımda yankılanan...

Kaç dakika kaldım telefonda, kaç saat, ya da bir ömür müydü gelip geçen...

Babam nefes almakta güçlük çekiyor, sesini duyamıyorum ama boğazına takılan acı bana kadar ulaştı, kusmak istiyor belki, acıyı kaldırıp atmak için.

Belki yırtmak istiyor bedenini ve ruhunu çıkarıp önüme atmak, ama ikisinden de vazgeçiyor, susuyor sadece..

-“Annenle Ece...” diyor...

Diyor, ama bitirsin istemiyorum, soluk alamıyorum, nöbet geçirdiğimi hatırlıyorum bir tek. küçükken sara hastasıydım ama çok uzun yıllardır hiçbir iz kalmamıştı, nöbetteyken kuduz bir köpek gibi salyalarım ağzıma sığmaz oldu, hatırladığım bu değildi, acı bedenimi istila etmişti, bu yangın başka yangınlara benzemiyordu...

Gözümü hastanede açtım... Annemle Ecenin cansız bedenleri buradaydı, bir daha sıcaklıkları duyamayacağım o eller vardı bu koca, soğuk binada.. Yatağımda düşünmek, düşünmemek için çareler bulmaktı aslında... Dinmeyen bir ağrıyla kıvranıyordum. Ruhum
delik deşik olmuştu. Üstüne sıkılan kurşunlardı görüntüler, onlar kafama balyoz darbeleriyle iniyordu, amansız ve karşı konulmaz bir güçle...

Cenazede babamın yanındaydım, tam yanı başında, kardeşlerim sessizdi, ağlamamak için münakaşa ediyorlardı kendileriyle. Ben bütün gün ağladım...

“Neden onlar?” diye düşündüm, neden ben değil?

Cevap basitti, ben o otobanda o otobüsün içinde değildim, ben sıcak ofisimde, sıcak çayımla beraberdim, kader benimle oynuyordu, ben Esini işe bırakmamıştım ama o beni nefessiz bırakmıştı, o annemi, Ecemi almıştı benden, dudaklarımda beliren gülümseme acı idi, katıksız,net bir acı... ve onlar benim için, doğum günüm için yola düşmüşken, ben kendi yolumda acılarıma sürmüştüm o dört tekeri, ..

Ben ölüm toprakta son bulur sanırdım, ölmek yaşarken de oluyormuş, tam şu an, onlarca insanın arasında, binlerce sesin içinde, on binlerce yaşamın kıyında...

Ölmek sen kefene sarılınca olmuyormuş, ölmek yitip gitmek değilmiş karanlıkta...

Ölmek, kaybetmekmiş en sevdiklerini, sevgililerini...

Bir bakışı için kendini satmakmış, bir an için ruhunu vermekmiş şeytana... Ölmek, her şeye rağmen, ağaçlar gibi ayakta kalmakmış, onurlu ama ölü olmakmış her dem...

Talan Ayşe Kanca