Esaretin İntikam Işığı

• 12 Temmuz 2007 Perşembe 09:03:05

ESARETİN İNTİKAM IŞIĞI

Özgürlüğünü alıp esaretin korkunç soğukluğunu kendisine veren, arenada diğer gladyatörler ve yırtıcı hayvanlar ile dövüşmesini şarabını içerek zevk içinde seyreden kişi karşısındaydı. Onu koruyan ne arenanın yüksek duvarları ne de bir lejyon vardı. Sadece üzerinde bir zırh ve elinde tutmasını bile beceremediği bir kılıç. Gladyatörleri şarabın zevk âlemi içinde izleyen kudretli Romalı generali bir zavallı oluvermişti.
İskitli içinde yılların, öldürmek zorunda kaldığı gladyatör arkadaşlarının, kendisi gibi esir alınan ailesinin öfkesini taşıyordu. Çekik gözleri güneşten daha kızgın bir ışık yayıyordu. Romalı general ise hayatının en büyük korkusu ile karşılaşmıştı. Kâbuslarında gladyatörle yaptığı dövüş gerçekleşecekti. Karşısında 5 yıldır arenada onlarca gladyatörü yenmeyi başarmış ölüm makinesi ve sıkıca kavradığı bir kılıç vardı. Gladyatör son derece sakindi, öldürmek için aceleye ihtiyacı yoktu ve bu anın zevkini yaşamak istiyordu. Romalının hemen ölmesini değil, yaşattıklarının hesabını vererek ölmesini istiyordu.
Romalı ani bir saldırıyla karşısında sakin sakin duran İskit Türkünü yenebileceğini düşündü. Gözlerinde ufacık da olsa bir umut ışığı belirmişti. Aniden kılıcı ile öne hamle yaptı; İskitli ise ustaca bir eskivle kılıcın darbesinden kurtulup Romalının zırhının korumadığı bacağına kılıcıyla bir çizik attı. Romalı bu eskivi görünce ve bacağındaki acıyı hissedince çabalarının ne kadar zavallıca olduğunu anladı; ama yine de kılıcıyla İskitliye saldırmaya devam etti. Her saldırısı İskitlinin eskivleri sayesinde boşa çıkıyor; fakat kendi vücudunda İskitli’nin kılıcının bir izi kalıyordu.
Sonunda kan kaybı dayanamayacağı bir hal almıştı. Bacakları kendisini daha fazla taşıyamadı ve yere çöktü. Gözleri kendi ürettiği katilini bulanık görmeye başlamıştı. Ne kılıcı kaldıracak ne de ayağa kalkacak gücü kalmıştı. Acı çekiyordu ve katiline yalvardı.
- Ne olur öldür artık.
İskitli cevap bile vermedi, sadece tiksinti dolu bakışlarla baktı ve arenanın ortasında Romalıya arkasını dönerek yürümeye başladı.
Romalı bir süre sonra sırtüstü yere kapaklandı. Gözünde kızgın güneş vardı ve o anda geçmişte arenada dövüştürdüğü gladyatörlerden ölenler gözünün önüne geldi. Gözünün içine giren güneş ışığı değil, onların gözlerindeki ışıktı. 4 saat boyunca onları hatırladı, sonunda gözleri donuklaştı. Her şey bitmişti.
Ayaklanıp Romalıları yenilgiye uğratan gladyatörler ise Spartacus’un ordusuna katılmak için arenayı çoktan terk etmişti.