Terk edilmekten korktuğum için terk ediyorum…

• 19 Ağustos 2009 Çarşamba 09:47:21

Annem… Yoksun yine. Tüm canlı varlıklar gibi sende yenik düştün işte ölüme. Biliyorum bundan sonra sen hiç olmayacaksın. Bundan böyle anılarımda yaşatacağım seni. Ama senle hiç anım yok ki… Ben seni hiç göremedim ki…

Yine yalnızım anne bu gece. Dün gece de yalnızdım, bir önceki gece gibi… Dostlar hepsi başka bir yerde. Bense kendimle yalnızlığım arasında mekik dokuyorum. Dur durak yok senin anlayacağın. İnemiyorum bir türlü deliler gibi dönen atlıkarıncadan. Dönüyor atlıkarıncam. Haydi, binin çocuklar birer ikişer…

Doğduğum günü özlüyorum zaman zaman… Kimi zaman, her zaman… Özlediğim sen misin, yoksa tam o gün o saat mi bilemiyorum anne… Çünkü sen vardın tam o saat. O gün kimse ürkütemezdi beni. İlgin şefkatin sevgi dolu varlığın sarıp sarmalardı. Korkmazdım üşümekten. Annelerin ölümsüz olduğuna inanırdım. Tabii kendi aneminde, yani senin… Korkmazdım bu yüzden. Öldüğün gün ölümü hissettim yüreğimde… Korktum… Üşüdüm… Hem de çok korktum, hem de çok üşüdüm… İlk hissedişim değildi belki, ama içimi daha mı titretti ne! Annem olduğun için mi acaba? “Analar bir başka sevilir,” derler, yalan değilmiş hani…

Ruhun bedeninden ayrıldığında senin kucağındaydım ben anne… Gözlerini henüz açamamış bir bebektim daha… Keşke gözlerimi hemen açabilseydim anne… En azından seni görürdüm. Babamı görürdüm. Yok olmadan önce yaşadığımız o mutlu anları görürdüm. Ama açamadım gözlerimi…

Öyle korkuyorum ki terk edilmekten… Terk edilmeden ben terkediyorum sevdiklerimi. Bugün onu, yarın ötekini… Tıpkı yükseklik korkusu gibi… Oysa öyle korkuyorum ki yüksekte olmaktan, hiçbir şey bundan daha dehşet verici olamaz. Aşağı atabilirim kendimi bu korkuya son vermek için… Ya da annemi babamı görebilmek için aşağı atardım kendimi… İşte bu sefer görürdüm sizleri… Sizleri görebilmeye değer anne. Seni, babamı görebilmeye değer…