Çocukken büyükmüş gibi yaşayanlar büyüdüklerinde, çocukların yüzde biri kadar büyüklük gösteremiyorlar. Ben de bunu merak eder dururum hep. Maksat " üzüm çalmak mı, bağcıyı dövmek mi? " Ya da "rüzgara yelken açmak mı?" Saygılarımla.

Hayat bir oyun

Cırlazan oyunu bozar...
Tabi son oyun, süt dökmüş kediliğimiz olacak.

Çok güzel oyun tanıtımları.Bizde çocukken erkeklerle savaşırdık.İncir ağacının tepesine çıkıp, ham incirleri dalından kopartıp fırlatırdık kafalara. Çok can yaktığını biliyorum.
Yüreğine saglık
Çok saygı ve sevgiler

insani cocukluguna götüren cok sey yer almis güzel yazida.
ölümden sonrada neler yasayacagiz bilemiyoruz tabi evet.
nasil yasadiksa öylede uyanarak baslayacak sonsuzluk olacak ölüm.
yüreginize saglik.sevgiler.

çocukluğum ağzımda eskimiş buruk bir tat ama bu seçkinle tekrar tatlandı damağım güzel can..alıp beni çocukluğumun vanına götürdün çelik çomak oyunlarımıza ismi değişik olsada her coğrafyada melikan derdik oynadığımız çayırlarda adına..çocukluğum koktu buram buram şimdi burnuma myve bahçeleri bostanlar çayır çimen serin berak akan dere boyu ide ağaçları ayvalardan anlardı anne anem çokcaysa kış çetin geliyor derdi rahmetli deneyimlerinden olsa gerek aynını yaşardık dediklerinin...gözlerimin önünden geçiyor beş taş oyunlarımız şimdi uçurtmalarım,rüzgarı bekleyene kağıttan pervanelerim ve çember çevrişlerim ..ne güzel ne hoştular kar yağdığında kızaklarım çizmelerim kar kürüdüyüm mejrefelerimiz geçti gözlerimin önünden çayırlara uzanıp okul çıkışı bembeyaz bulutları devlere benzetişlerim sakalı dedelere dönüşlerini hayal kurarak izleyişlerim..ne çok şey anımsattı yazdığın öykün bana güzel can buz tutmuş derelerde boş zeytin yağı kutularıyla kayışlarım gelip geçti gözlerimin direklerinden can yani anlıyacağın bir suikastçi gibi ansızın dokundu yazın yüreğime ama iyi ki dokunmuş kaç saatir dalıp gittim çocukluğuma bu yüzden sayfandan kaçmadan önce tüm doyumsuzluğumla papatyalarımla erguvanlarımı döküp kaçıyorum güzel can buram buram gelenler soluklansın diye..kendine iyi davran olarmı güzel can binlerce martı teşekür bırakıyor sayfana..

Çocukluğumma döndüm o güzel günleri hatırladım ne güzel günlerdi.

Biz de Akseki liyiz.
Aksekililer cimri değillerdir ama tutumlulardır.
Aslında Akseki ye de İstanbuldan gelmiş dedelerim.
İstanbul da sarayda bir padişahın hocalarından biriymiş en en en büyük dedem.
Sonra dedemi Akseki ye göndermiş padişah orada kadı mı olmuş fazla bilmiyorum.

Sonra onun oğullarından Akseki de Abdurrahman hoca ünlüdür Akseki-Bucak ta
Derin hocaymış o dedem.

Burda Manisa da Kamil efendiler sülalesi derler bize.
Kamil dedem dedemin babası yani o Akseki den çıkar alım satım ticaret yaparmış.

Aksekililer ticaret erbabıdır.
Akseki de malım tarla denilen yerler sofra bezi gibi küçük küçük

Ticaret yapmıcaklarda ne yapacak garipler :>

Hikayeniz her zaman ki gibi çok güzeldi kutlarım

çocukluktakilerden hayata geçmiş oyun

evet hayat bir oyun ise oynuyoruz rolümüzü payımıza düşenden....

oyun bittiğinde bütün taşlar aynı kutuya!

güzel öykü düşündürücü yanları var
öykü yolunda başarılar
sevgiyle...şiirlerle kalın arkadaşım

her zaman ki gibi düşündürücü ve hüzünlü bir yazıydı...çocukluğumuza döndürdünüz..oyunlar oynardık çocuktuk o zaman...büyüdük yine oyunlar oynuyoruz..galiba; haydi eve gelme vakti denildiğinde ise oyun bitiyor..
saygılarımla..