ANNE, SAVAŞ BAŞLADI BİZİM BURADA...

• 9 Aralık 2008 Salı 13:08:25

Anne ben iyiyim aslında bakma yazıdaklarıma...

Bizim burada savaş başlamış olsa da bir gün bitecek ümidiyle pişiriliyor yemekler.

Sonra da tatlılarımız geliyor büyük bir patlamayla.

En son yediğim halka tatlıdan, çok şekerlisi bana düşüyor.

Bak kağıt sesleri bastırıyor bombaları. Silahtan çok kalemin gücüne inanların sesleri bu.

Ama bazen dua ediyoruz yakınımıza bir yere bomba düşsün diye.

Çünkü toprakla buluştumu metal büyük bir ışık saçıyor.

Artık ne yazarsak bizim için o kar oluyor.

Yok yok anne, korkma ben öleceğim diye. Kağıt kalemi eline almış herkes sırasını bekliyor. Tüfekten çok kalem var burada...

Bizim buarada işler böyle yürüyor.

Birbirimiz için ölüyoruz, ölmek zorundayız geride kalanlara bir şeyler yazmak için.

Bu vakit mektup yazma zamanı...

Aceleyle cümleleri kurup, yazım hatasına bakmıyoruz, kusura bakma...

Bir arkadaşımda yarine mektup yazacakmış, kağıdımın yarısını ona vereceğim; kısa keseceğim mektubumu bu yüzden darılma bana.

Dedim ya işte birbirimiz için ölüyoruz. Arkadaşlık, dostluk böyle bir şey işte.

Biraz cepheden bir şeyler anlatayım sana anne.

Benim aklım almıyor. Burada yaşadıklarım bana çok ilginç geliyor.

Gavurlar yaşıyor diye girdiğimiz yerde ölülerin başında küçük çocuklar ellerini göğe uzatıp, ağlıyor, dua ediyorlar...

Oysa ben sadece bizim oralarda ellerini yukarıya kaldırarak dua ettiklerini zannediyordum.

Bir de o küçükken bana öğrettiğin dualar geliyor kulaklarıma.

Ama anlamadığım şey başka dinden olanlar benim bildiğim duaları okuyorlar.

Neden bunlar anlamış değilim....

Neyse anne tamamlamam gerekir mektuplarımı, hem de kağıdım bitmek üzere...

Bir selam gönderiyorum size, beni merak etme...

Burada hergün barış umuduyla yazılıyor mektuplar...

Seni seven oğlun...