Devir üstüme devrildi. Ne ses çıktı, ne de bir çatırtı. Her şey içten içe oldu zaten. Dışarıdan bakınca hâlâ ayakta duruyorum gibi ama içimde bir yer var, hâlâ göçük altında. Açıklaması yok, pek anlatılacak gibi de değil. Yoruldum mu, kırıldım mı, yoksa sadece alıştım mı bilmiyorum. Belki hepsi, belki hiçbiri. Bir şeyler geçti üzerimden ama ben olduğum yerde kaldım. Bazen her şey yolundaymış gibi davranmaya çalışıyorum , bazen gerçekten öyle sanıyorum. Ama gecenin bir saatinde, her şey susunca, içimden bir ses çıkıyor: “Oldumu şimdi?”diyor. Olmamış gibi, eksik gibi… Tamamlamaya da çalışmıyorum. Artık bazı şeyler tamamlanmıyor çünkü. Kabullenmiyorum, vazgeçmiş de değilim. Arada bir yerdeyim. Ne tam içindeyim ne de dışında. Ama ne olursa olsun, o devrilen şeyin altından aynı ben çıkmadı, onu biliyorum. Ve bu da bazen yeter, bazen hiç yetmez.

Faruk KARA