Asla başkalarını küçümseme.
Küçük görme.
Çünkü küçümsediğin kişilerde senin gibi insandır. Onlarında elleri, ayakları, gözleri, vücudu var. Onlarında ruhu var, duyguları var, senin gibi yaşama hakları var.
Onlarında kendilerine has düşünceleri, fikirleri var.

Yaratılış bakımından senin onlardan hiçbir farkın yok.

Onun için küçümseme kimseyi, hor görme.

Küçümseyen, hor gören, ötekileştiren insanlarda ruh bozukluğu yatar. Psikolojik sorunlar yatar. Çekememezlik, tahammül edememezlik yatar.
Küçümseyen kişilerde haset olur, kibir olur, iç dünyalarının bir yerinde noksanlık olur.

Bu gibi insanların mutlaka bir psikoloğa görünmelerini tavsiye ediyorum. Çünkü, ruhlarının bir yerinde mutlaka bir bozukluk vardır.

Şunu çok iyi bilmeni isterim.

Başkalarını küçümsemek insanca bir davranış değildir.
Başkalarını küçümsemenin ahlaki bir tarafı yoktur.
Başkalarını küçümsemek hoş bir davranış değildir.
Küçümseyen insan," ben ruh hastasıyım" demek istiyor.
Küçümseyen insan, " ben insani değerlerden yoksunum " demek istiyor.
Küçümseyen insan, aynanın karşısına geçtiğinde aslında kendi küçüklüğüne şahit oluyor.

Onun için bu dünyada hiç kimseyi küçümseme.
Küçük görme.
Çünkü bütün insanların yaratılış biçimi aynıdır.

Aslında küçümsemenin temelinde kibirlik vardır.
Kibir ise her kötülüğün anahtarıdır.

Yüce Rabbimiz nahl süresinde:

" Allah, kibredenleri sevmez." buyurur.

Allah’ın sevmediği insanları emin ol toplumda sevmez.

Mevlana, fare ile devenin hikayesinde kibri ne güzel anlatıyor.

Küçük bir fâre kocaman bir devenin yularını kapmış, eline almış, kurula kurula gidiyordu. Deve, kendi huyu, uysal tabiatı yüzünden, onunla yol alıp giderken fâre, kendi küçüklüğünü göremeden:

“– Meğer ben ne müthiş bir pehlivanmışım, develeri sürükleyebilecek bir yiğitmişim!” diye böbürleniyordu.

Gide gide bir nehrin kenarına geldiler. Nehri gören fare, kibrinin şaşkınlığı içinde donup kaldı. Onun kibrinin farkında olan deve ise, mânidâr bir şekilde:

“– Ey dağda, ovada bana arkadaş­lık eden! Neden durakladın? Neden böyle şaşırıp kaldın? Haydi, yiğitçe nehrin içine gir. Sen benim kılavuzum, öncüm değil misin? Yol ortasında böyle şaşırıp kal­mak, sana yaraşır mı?” dedi.

Mahcûp düşen fâre, kekeleyerek şöyle cevap verdi:

“–Arkadaş! Bu su pek büyük, pek derin bir su; boğulurum diye korkuyorum.”

Deve suyun içine girip:

“– Ey kör fâre! Su diz boyu imiş, korkmana gerek yok!” dedi.

Fâre çaresiz ve mahcûp itirafına devam etti:

“–Ey hünerli deve! Nehir sana göre karınca, bize göre de ejderha gibidir. Çünkü dizden dize fark vardır. Benimki gibi yüz tane dizi üst üste koysak, ancak senin bir dizin eder.”

Bunun üzerine akıllı deve, fâreye şu nasîhatte bulundu:

“–Öyleyse, gurur ve kibire aldanıp bir daha terbiyesizlik etmeye kalkma; haddini bil! Sana olan hoş görüş ve müsâmahama kapılıp şımarma; çünkü Allâh, şımaranları sevmez!..

Var git; sen, kendin gibi fârelerle boy ölçüş!”

Artık, iyiden iyiye gerçeği anlayıp utanmış bulunan fâre:

“–Tevbe ettim, pişman oldum. Allâh için olsun şu öldürücü, şu boğucu sudan beni geçir!” diye yalvardı.

Böylece deve, yine merhamet edip ona acıdı da:

“– Haydi! Sıçra da hörgücümün üstüne çık, otur! Bu sudan geçmek veya başkalarını geçirmek benim işimdir. Zîrâ vazîfem, senin gibi yüz binlerce âcize hizmetten ibarettir.” dedi ve fareyi nehrin öbür tarafına geçirdi.

Abdurrahman Tümer