Hayat ne kadar garip değil mi
Avucumuzun içinden kum misali akıp giden zamanın içinde,varken yüzüne bakmadığımız yokken aradığımız hayat...
Ben bu aralar hayata biraz kırgınım,varken de aradığımı vermediği için neşemi hüzne sevincimi kedere bağladığı için.
Sahi hayat ne zamandır içimi bu kadar yakıp kavuruyorsun
Mum misali eriyor her zerrem,yakıyor bedenimi.
Kibritimi çöp olamayacak insanların eline verdim.Şimdi külleerimle konuşuyorum.
Beni ben yapan ne varsa biraz eksik biraz yarım kaldı bu hikayede.
Senin yazmadığın yerden kırıldım hayat.
Sana güvenerek çıktığım her yol
Bir dönemeçte sessizliğe çarptı
Beni büyüttün ama içimi küçülttün.
Ve ben en çokta sana değil,içimdeki umudu harcadığım günlere kırgınım.
Ama her şeyin küllerinden doğduğunu öğrendim.
Bazen en ağır yorgunluklardan başlar en sade mutluluklar.
Belkide bu kez umut,
Sessizce içime sızar bir sabahın erken saatinde.
Belkide her şey bitmedi sadece durdu.
Ve ben yeniden başlamaya razıyım artık
Kırgın değil, kabullenmiş bir kalple
Yorgun değil, dinlenmiş bir ruhla...
ZEYNEP