Kalbinin sesini dinle!
Çünkü onun hissettikleri doğrudur.
Seni ikaz ettiğinde uy!
Bir işe kalkıştığında, kalbinde bir huzursuzluk oluşuyorsa, o işten vazgeç!
O işi yapma!

Çünkü kalbinin huzursuzluğu yaptığın işin yanlış olduğunu, tuttuğun yolun çıkmaz olduğunu gösterir.

Kalbinizden gelmeyen, kalbinizin onaylamadığı ne varsa sizi yorar.

Peygamber efendimiz:

"Bir şey kalbinizde ki huzuru bozdugunda, ondan vazgeçin." Buyurur.

Yani kalbine şüphe düşüren, içine şüphe veren, şüphe içerikli olan şeyi asla yapma!

Huzuru kalbinin huzurunda bulursun. İçinin huzursuzluğunda değil.

Kalbiniz huzurluysa emin olun, yaptığınız ne ise size huzur verecektir.

Bunun için her zaman kalbinin sesini dinle!

Ve şuda kulağında her zaman küpe olsun;
KALBİN SENİ İKAZ EDİYORSA, ELBET BİR BİLDİĞİ VARDIR...


AH KALBİM!

Ne çok uyardın beni!
Ne çok ikaz ettin!
Her yanlış adımımda gitme dedin.
Yapma dedin.
Bilemedim...

Ah kalbim!
Seziyordun her şeyi...
Hissediyordun...
Biliyordun...

Halden bilmeyeni sevme dedin, dinlemedim.
Sözde dost olana gitme dedin, dinlemedim.
Bu yol sana göre değil;
Bu yol;
Dikendir,
Güzdür,
Kötüdür, dedin.
Dinlemedim..

Sana rağmen gittim
Sana rağmen yürüdüm
Israrcı dürtülerine, içten uyarılarına rağmen...

Ah kalbim!
Elinden tuttuğunu,
Sana yardım ettiğini,
Yarana merhem olduğunu zannettiğin,
İnsan kılığında ne çok iblisler varmış.
Ve sana zehrini akıtmak için,
Müsait anını bekleyen ne çok yılanlar varmış.
Ne çok...

Ve hepsinde sen haklı çıktın...
Sen bildin...
Sen kazandın.

Şimdi ne çok keşkeler biriktirmişim, bir bilsen!
Ne çok pişmanlıklar,
Ne çok acılar,
Ne çok ahlar, eyvahlar...

Hiç biri fayda etmiyor artık...
Hiç biri çare olmuyor.
Hiç biri yaralarımı iyleştirmiyor.
Ne kaybolan yıllarımı geri getiriyor...
Ne giden gençliğimi...

Ah kalbim!
Dinlemedim seni.
Duyamadım sesini.
Bilemedim...
Anlayamadım...

Affet beni...

Abdurrahman Tümer