Özlem,hasret deyince ilk akla gelen Çocukluğumun geçtiği, senede bir gitsek de var olduğunu bildiğimiz o köyümüz gelir aklıma.. Her yörenin insanı güldürdükleri fıkraları aynı, ağladıkları türküleri aynı, giydikleri elbiseleri, kağnıları, tavukları aynı olan bu insanlara biz Anadolulu deriz...Ve biz Türkiye cumhuriyeti vatadaşı bilir öyle anlatırız herkese...Buralara gelen her misafir baştacı edilir..
Her zaman ikramları eksiksiz yerine getirilip hazırlarken yine de yorulurlar, bu yorgunluk tatlı bir yorgunluktur...
Ellerinden ne geliyorsa onları hazırlayıp misafirlerine en güzel şekilde ikram ederler.
Kültürümüzde Allah misafiri olarak değerlendirilen konuk, en iyi şekilde ağırlanır ve hizmette kusur edilmez.
Konukların tıpkı yakınımızmış gibi ağırlanır, onlara içtenlikle davranılır..
Onlarla sohbet eder ve onlara cana yakın davranarak onları önemsediğini hissettirir. Konukseverliğin ilk adımı insancıl olmaktır. İnsana değer veren, insanı yaratandan ötürü seven insan konukseverliğinde hata yapmamaya özen gösterir...
Türk toplumunda Atalarımızın geçmişteki törelerine baktığımız zaman da gelen misafirlere büyük ilgi gösterdiklerini görebiliriz. Konukseverlik sayesinde hem bizler ülkemizi ve kültürümüzü doğru tanıtmış oluruz..
Hem de toplum içinde sevgi ve saygıya dayalı güzel bir ilişki oluşur. Bu nedenle konukseverliğin önemi büyüktür...
Ne yazık ki o günleri otuz kırk senedir arar olduk..O komşuluklar o dostluluklar yok artık..şimdilerde bir dostunu gördüğünde başını sırtını çevirir olduk..
Tarlada kadınlar erkekler ter dökerken, Çocuklar aynı harfleri öğrenmek için çamurlu yolları aşar okuluna devam etmeye çalışırdı.
Anadolu insanı bir arada yaşar. Sınırları yoktur, boyun eğmemiştir hiç kimseye..
Ekmek parasını bu topraklardan çıkarırdı.
  Hepsi aynı kandır,aynı candır aynı bayrağın altında yasayan tek millet tek vatandır...
YEŞİLIRMAK