Bir iç dökümü adeta... Zaman zaman sıkar dünyada, insanlarda böyle zamanlarda kendi ile baş başa kalma becerisi ki kanımca çok önemli ve de zaman zaman gerekli diye düşünürüm, insanın imdadına yetişir... Her aldığımız yara aslında bir sonraki gün içinde bizi daha fazla hayata bağlamalı ve mücadele gücümüzü artırmalı... Denizde bile dibe vurdunuz mu bir müddet sonrada yukarıya çıkmaya başlarsınız, hayata da biraz böyle bakmalı. Kutlarım yürekten...

İnsanın kendi iç karanlığında kanatlanarak, surreal bir yolculuğa kanat çırpma ihtiyacının anlatısı gibi...

Sanki biraz daha direnebilir, biraz daha uzayabilirdi bu hikaye...

Bence de hep böyle yalın yazmalısın, sevgili Sky.
Tebrikler, sevgiler.

lütfen yazmayı bırakmayın ; öyküler yazın, romanlar yazın.. çok iyisiniz.. sevgiyle..

Insanın kendi içine düşmesi, icinden kendine kalkması sırtının kemik aralarında kanat çıkıntılarına yol açar.uçmak kendi gögunden insanliğin göğüne ilk kanat günün kutlu olsun

Üşümesin yüreğin

Yinsani'yle birlikte gün'e ambargo koydunuz Black. Tebrik ederim. Müthiş bir üretkenlik içindesiniz. Bir de şunu soracağım, şiirlerine görsel ekliyorsun, yazılarına neden eklemiyorsun? Bence yazılarına da eklemelisin. Selamlar ve saygılar olsun..

Çok akıcı ve sürükleyici bir anlatım.
Dışa vurumla irdelenen saf duygular.
Yazıyı zevkle okunası kılıyor.
Tebriklerim ve sevgilerimle.

Bir kez karşıdan esmeye görsün, uçmayı öğrensen bile bu kez kanatlara hücum edecek .

Ve bir gün kimse için kendini yormaya gerek olmadığını öğrenip huzur içinde gülümseyeceksin her yeni güne.

Bir kahve molası ☕

İnsan rüyalarında hala uca biliyor ise kanatları var demektir eğer rüyasında uca mıyor ise kanatları kırık demektir çok beğendim güzel çalışmayı ruh ucar insanın kendi değil

:(( Muhteşem dizayn edilmiş muhteşem yazı.Alıp götürürken beni Black_skay Orhan Veli'yle göz göze geldim bir yerde.Sonra zaman tünelinde bir yolculuk.Tunel alabildiğine kalabalık ve sessiz çığlıklar Dünya işte bu dedim tam olarak.Ve bir şarkı duydum uzaklardan içli ve derinden.'' Uzaktan görenler mesut sanıyor...''

Bundan böyle hep mutlu olun.Kutluyorum .Sağlıcakla.Saygıyla.

Ne çok sustuklarımız var duyulmayan.
Yazı içimin sesini ne çok kıstığımı hatırlattı...

Uçmak lazım olan...
Tebrikler bissürü 👏👏👏

çok şeyler yüklüyoruz kendimize, özellikle düşüncelerle haşır neşirken ve her görüntü kapkara bir belirsizliğin içinde silikleşip, pusuda beklerken...yani gardını iyi alıp, dayanıklılığını ve dengeni sağlamak, zırhını sürekli giyinmek zorundasın ama kalbin zayıf bir noktaya vurunca bu dengeler yerle bir oluyor ve hayatın sana hazırladığı bu oyunları-tuzakları reddediyor...her zorlu güne direnip; yorgun ya da yenik bir savaşçı gibi çıkmaktansa, o karanlığın seni yutmasına müsaade edip, kurtuluş gibi görmeni sağlamak için türlü türlü dolaplar çeviriyor.

herkesde aynı değildir belki ama hani uçaklar türbülansa girince bozuk hava akımına uğrayıp sallanıp duruyor ya insanda da bu böyledir, sürekli ordan oraya savrulmak, dengesiz inişler-çıkışlar bi yerde de insanı yıldırıp bıktırır ve yorar haliyle...

öyle gün olur ki; her darbe bir öncekini etkisiz hale getirir ve 'ben artık şaşırmıyorum' dedirttirir insana...bu aslında hiç iyi bi şey değil...bu sözün altında gizli saklı ya da üstü örtülü bi şekilde 'iki mislini de yapsanız, kellemi de uçursanız, topla tüfekle de gelseniz hissetmiyorum artık!' demekle eşdeğer....'hiçbir şey hissetmemenin' altını burda özellikle vurgulayıp çiziyorum ki; son zamanlarda 'şaşırmıyorum, hissetmiyorum' sözcüklerini sık sık söylediğimi fark ettim ve dedim ki 'yo yo hayır! bu hiç de iyi bi şey değil mero'...

beyin artık o kadar dolup taşıyor ki sonunda şalteri atıp şu sinyali gönderiyor diğer organlara: 'aklınızı başınıza toplayın yoksa sizi doğduğunuza pişman ederim!'...beyin de bu kaosu kaldırmıyor artık..bu sefer de biçki-dikiş makinası gibi organlar birbirine giriyor ve bellek köşeye sıkışıp arada kalıyor, kafasını ne tarafa çevireceğini şaşırıyor ya da ayaklarını nereye uzatacağını...

gel de çık işin içinden...yani kısaca beynin bütün düşünceleri bi çatı altında toplayıp; vardiyalı işçi gibi 7/24 saat çalıştığını varsayacak olursak; her görüntüyü bir çerçeveye sığdırıp, düzene sokmakda da bi hayli yorulup zorlanacaktır gibime geliyor.

Beyini pilli bebek gibi düşün, pili bitecektir bir gün:)

işte yine böyle dengesiz bir günüme denk geldi yazın Sky ve dönüp ne saçmaladım acaba diye düşünmeden de edemiyorum.

Sevgiyle...

p.s: Tebrikler bu arada gün'desin, henüz saat erkendi ve ben yorumu yazıyordum hãlã:)

Gule tarafından 15.11.2023 00:15:33 zamanında düzenlenmiştir.

yazıyı okurken aklım bir belgesel geldi. kutuplara yakın bir kayalık, kayalığın biraz ilerisi ihtimal 3-5 km ileride taze otların bittiği bir çayır. yüksek kayalıklara ise yumurtalarını bırakan bir kaz ailesi, yavrular yumurtadan çıkınca belli bir sonra kendilerini kayadan aşağı bırakıyorlar, çünkü biliyorlar ki kayaların altı kar, yani yumuşak, o kazların da bundan haberi var, ve bu nedenle güvenle yapmışlar o kayalıklara yuvalarını, yavruları kanatlanamasa da kendilerini aşağıya bırakacaklar kara düşecekler ve oradan taze çayırlara ailelerinin yanında gidip karınları doyurup kanatlarını geliştirecekler.

oysa iklim değişmiş, küresel ısınma kutuplarda da kendini göstermiş, belgesel de böyle anlatıyordu, kayalıkların altında artık kar yok yumuşak bir iniş yapamıyorlar,lakin yine de atlıyorlar genetik bir dürtü, hatta yavrularının atlamalarrını anne ve babaları istiyor, yol gösteriyor. iki yavrudan ilki atlıyor ama ayağa kalkamıyor ölüyor, atlarken bir de kayalığa çarğıyor. sonra bir tilki gibi vahşi bir hayvan kazın anne ve babasınsdan önce yavruya ulaşıyor ve alıp kaçıyor.

sonra ikinci yavru da iç güdüsel olarak atlıyor, kayalığa çarpıyor, içimden diyordum ki bu yavru da gitti, kanatlarını paraşüt gibi açıyorlar yine de yavrular, çarpmanın etkisi ile ilk düştüğü yerden biraz yuvarlanıyor, sonra ikinci bir düşüş geliyor, yine paraşüt misali kanatları lakin oynatamıyor işte kanatlarını,en sonunda taşlık zemine çakılıyor, diyorsun ki kesin ölmüştür, lakin ölmüyor, sendeliyor kendine geliyor bu sefer tilkiden önce annesi veya babasıyavrusunun yanınaulaşıyor, az ileride karlı yamaça yürüyorlar ve sonra çayırlaradoğru yola koyuluyorlar. yaşam devam ediyor.

bizler de belki o yavrular gibiyiz işte. uçurumdan atlıyoruz çünkü biliyoruz ki aşağıda pamuk gibi olan kar var, kara çakılırız, karın içinde yuvarlanırız kendimize geliriz düşüncesiyle atıyoruz kendimizi uçurumdan, lakin iklim değişmiş bilmiyoruz.kar yok artık kayalık taşlık bir zemin...

yani şansa yaşıyoruz bu dünyada be nesildaşım.ve mecburen o kaz yavruları gibi de atlamak mecburiyetindeyiz işte yaşam döngüsüne katılmak için yoksa açlıktan öleceğiz.

güzel bir iç dökümüydü kendimi görür gibi oldum yazında da... ne de olsa her y biraz biraz birbirine benzer.
saygılarımla,
hep yaz, hep ol. çimenlere ulaşabilmek dileğiyle tüm y ler için:)
en sevdiğine emanetsin

Oldukça samimi ve gerçekçi bir iç düşünmenin sesini duydum. Tebrik ederim.