Kızıl Saçlı Minik Kız ve Ceviz Kurdu. 9 son bölüm

• 10 Aralık 2022 Cumartesi 15:45:25

Minik Kız, rüzgar gibi hafif, naif ve hızla tırmanarak, ağaçta tek başına olan o kocaman cevizi kopartıverir. Ağaç, homurtulu sesinin kızgın kelimeleri ile, o bilindik cümleleri söylemesine kalmadan; Minik Kız elinde cevizle aşağıya iner ve bir taşla cevizi kırar, Küçük Ceviz Kurdunun gözlerinin içine baka baka cevizi yemesiyle kurtçuk oluşu bir olur!
Minik Kız da artık bir kurtçuktur; çok tatlı çok şirin olmuştur… Küçük Kurtçuk ve Minik Kız Kurtçuk birbirlerine sarılırlar artık çok mutludurlar.
Küçük Ceviz Kurdu, Minik Kız Kurtçuğun önünde diz çöker, ellini eline alır, salınan muzip gözleriyle ona bakarak:
"Sevdam; benimle evlenir misin?" Der.
Minik Kız Kurtçuk, Küçük Kurtçukla tanıştığından beri hep bu anı beklercesine; gökyüzünü mavilendiren şirin sesiyle: "Evet… Evet… Sevdam…" Der. Bunun üzerine Prens, şafak söktüren gözlerini, Prensesinin elalı ve baygın gözlerine aşina ederek; onu öptü. İki gönül bir nefesi paylaşmak üzere dudak dudağa öpüştüler. Bahçedeki sevimli hayvanların muhteşem sera natı da bu esnada başlamıştır. Prenses ve Prenste, el ele kol kola, gönül gönüle, bu sera nata şarkılarıyla eşlik ederlerken, hayranlık uyandıran danslarını bahçeye sunmaktadırlar...
Dakikalarca süren danslarının ardından, onları birer kurtçuk yapan Ceviz Ağacının dibine çökerler, elleri kalpleri gibi hiç ayrılmıyordur. Yanlarına yaşlıca bir karınca yaklaşır, kırışık boynunu yavaşça oynatarak gıcırdıyormuşçasına bir ses çıkartır ve kafasını yukarı kaldırır. Minik Kız Kurtçuk ve Küçük Kurtçuğa bakarak konuşmaya başlar: “Selam; ben bu bahçenin Dede Karıncasıyım!”
Minik Kız Kurtçuk:
“Merhaba Dede Karınca, sen de mi konuşuyorsun?”
“Evet burada ki tüm canlılar konuşur!” Dedi Karınca ve devam etti:
“Hepsinin ayrı ayrı hikayeleri vardır, tıpkı sizin gibi, aksi halde burayı bulmanız, burada olmanız imkansız.
Muhakkak ki aşk var muhakkak ki kalpleriniz çok temiz!”
Küçük Ceviz Kurdu atıldı:
“Sen de mi ceviz yedin yoksa?”
Dede Karınca gülerek cevapladı:
“Ben kiraz yemiştim, tadı harikadır..!”
Hep birlikte gülüştüler.
Minik Kız Kurtçuk:
“Dede Karınca, sizi ve burayı çok sevdik … bizi de aranıza kabul ederseniz çok mutlu oluruz.”
“Buna ben karar veremem… buna bahçe karar verir, o da kapılarını açtığına göre, siz artık buralısınız. Hoş geldiniz!” Küçük Ceviz Kurdu: “Dede Karınca, aslında bizi buraya getiren şu heybetli Ceviz Ağacıdır!”
“Hohohoho... Sizleri ayrı tutan kaderdi ve sizi yine bir araya getiren kalplerinizdi, ben aracı oldum. Ne kadar mutlu oluyorum şimdi sizi gördükçe...” Bu Ceviz Ağacının sözleriydi.
Dede karınca söze atıldı:
“Evet seni gidi koca yaşlı Ceviz Ağacı seni… Seni kıskanmak üzereyim haberin olsun…”
Ceviz Ağacı:
“Hey Dede bir ceviz yedireyim mi bakayım sana?”
Minik Kız Kurtçuk ve Küçük Ceviz Kurdu, bu neşeli atışmaları bir süre ilgiyle izledikten sonra,
Küçük Ceviz Kurdu:
“Çok teşekkür ederiz sevgili Ceviz Ağacı; çok üzülmüştüm beni bir kurtçuk yaptığın için, umutsuzluğa kapılmıştım…
ama şimdi o kadar mutluyum, o kadar umutluyum ki bunu ifade edemem fakat bak Minik Kızın gözleri anlatıyor işte…” Minik Kız Kurtçuk işveli bir gülücük attı ve:
“Bırak laf gevelemeyi kalbin konuşuyor sadece..!”
Hep birlikte gülüşürler . Minik Kız devam eder: “Annemi kaybettikten sonra ümidimi de kaybetmiştim… Küçük Kurtçuğum tuttu ellerimden ve hiç bırakmadı ve umut işte, Kral ve Kraliçe; yeni Annem ve Babam… Ardından Ağabeylerim, evim ve şimdi de siz… daha ne olabilir ki? Cennetteyim.”
…………………………………………..
Evet, kaderdi onların yolunu kesiştiren, ama bir sebebi vardı; farklı coğrafyalarda varlıklarından habersiz iki temiz kalp bir birine karşı atıyordu. Etraflarını dikenli tel misali saran kötülüklerin ve acıların labirentinde onlara yol gösteren asla sevgilerini ve umutlarını yitirmemeleriydi ve ödülü de cennetten bir bahçe oldu..!
"Belki bir gün unuttuğunuz çocukluğunuzu hatırlarsınız ve ormanda gezintiye çıkarsınız...
Kim bilir, belki de ormanda kaybolur ve çocukluğunuzu bulursunuz. İşte o çocuk size yol gösterir
ve bu bahçenin kapılarını aralar.
Kim bilir, belki bir gün yeterince çocuk olursanız; iki sevimli Kurtçuğu da görebilirsiniz!"