GAZ BEKLERKEN KAZ GELDİ

• 13 Şubat 2022 Pazar 21:54:14

Kış ayının çok sert geçtiği 1980’li yıllar.Köylünün odunla, alabilirse kömürle ısındığı zamanlar.Büyükçe bir köyde ortaokul öğretmeni olarak görev yapmaktaydım.Civar köylerden de öğrenciler gelmekteydi.Müdürle beraber beş öğretmen,bir memur,bir de müstahdem(hizmetli) olarak görev yapmaktaydık.Köylüyle gayet uyumulu bir ilişkimiz vardı.Hemen hemen her konuda yardımcı oluyorlardı.Derken köyün ileri gelenleriyle bayağı ahbaplıkta kurmuştuk.

Sabahleyin okula gittiğimde,sobaların yanmadığını gördüm.Genelde önceden sobalar yakılır,sınıflar hazır edilirdi.Müstahdemi yanıma çağırdım:’sobaları niçin yakmadın’ dedim.
-Hocam!Odunları hazırladım,sobaların içine koydum ama tutuşturak ’gaz’ kalmamış. bu yüzden ben de yakamadım.
Hemen sınıfa giderek içerdeki öğrencilerden birine:’Koş oğlum gaz alda gel’ dedim.Çocuk yüzüme aval aval baktıktan sonra’tamam Hocam,hemen gidip getireyim’dedi.
Ben de bu arada derse girmiş,öğrencilere ısınma hareketleri yaptıryordum.Ayağa kalkıp oturuyorlar,ellerini ovuşturuyorlardı.Derken,kapı çaldı,elinde kocaman bir kazla öğrenci içeri girdi.
-Oğlum bu ne?
-İstediğin kaz Hocam!
Sınıftaki öğrenciler de ben de bayağı şaşırmıştık.Ama gülmektende kendimizi alamadık.Çocuğa dönerek:
-Oğlum,yanlış anlamışsın,bunu hemen götür veline ver,sobayı yakmak için ’gaz’getir,dedim.
Çocuk,mahcup bir şekilde sınıftan çıkıp gitti.Biraz sonrada istediğimiz gazı getirdi.Böylece sobaları yakıp,sınıfları ısıtmış olduk.
Ders bitmiş,eve doğru giderken o öğrencinin velisiyle karşılaştım.’Hocam!kaz istemişsin,acaba bir misafiri mi geldi diye hemen çocukla yolladım.Daha sonra çocuk kazı geri getirince anladım’İkimizde bayağı gülüştük.
Görev yaptığım o köydeki insanlığı,yardım severliği ve bazı fedakarlıkları hiç unutamam.Ne yazık ki köylerde ne okul kaldı,ne de olan yerlerde öğretmen.Şimdi herkes il ya da ilçede oturuyor,görev yerlerine gidiş-geliş yapıyorlar.Hatta ilçede bile görevli olsa bu seferde ilde kalıyor,ordan ilçeye geliş-gidiş yapıyor.Köydeyse köylüyle,ilçedeyse ilçe halkıyla kaynaşmak bence en güzeli.İster şartlar gereği deyin ister gelişen teknoloji deyin ’yerinde eğitimden’ koptuk.Sağlıklı ve mutlu günler dileğiyle...
Abdurrahman KAHRAMAN