Güne gelişini çokça tebrik ediyorum canım.bugun ve yarin çok doluyum. Yine gelicem ve tekrar okuyacağım.



Sevgilerimi bırakıyorum.

Muhtesem!.Cogu zaman kullandigimiz esyalarla bir bag kuruyoruz sanki..Zamanin cogunu gecirdigimiz nesneler..Keyifliydi bir semsiyenin konusmasini okumak.Ustaca yazilmis ve gune gelen bir yazi.Kutluyorum.Saglicakla..Saygiyla..

Kimi hararetten kimi rutubetten korurken kimi zaman da bir dayanağımız asamız bazen de imaj unsuru aksesuar olur, şemsiye.

Grafoloji uzmanlarına ya da robot resim çizen uzmanlara sorulsa kişinin şemsiyesinde kişiliğinden ibareler bulacaktır muhtemelen.

Bu yazıda ki şemsiyeyi ben kendimce kişinin en yakın arkadaşına benzettim biraz öyle ki o her zaman başımızın üstündedir biz onu kaldırırız var gücümüzle bazen yorar bizi onu sürekli kollamak ama hiç endişemiz de olmaz başımıza gelecek olana atılacağına ve kendini sere serpe göğüs gerceğine…

Ama bazen öyle olur ki unuturuz onu alışverişte eğlencede kendimizi çok iyi hissettiğiniz sıcak konforlu bir yerde, gönül koymaz belki canı sağ olsun iyi olsun der uzaktan şefkatiyle…

Onu asıl üzen herkesin başına üşüşen bir fırtına ortasında kanadı kolu kırılma pahasına ve olanca direncine rağmen
Kendi bencilliğimize kurban etmek olacaktı…

Ah bu şemsiye ne kadar sohbet ehli çıktı böyle çenem düştü benim de :) tebrik ve sevgilerimle

Geçen yıl Denizli'de işe gidiyordum yolda araba bozuldu .Arabayı sağa çektim yola yürüyerek devam ettim. Bir yağmur bastırdı o ara şemsiye de yoktu yanımda. Islandım. İhtiyaç oluyor bazen.
Öyküde ki şemsiye sitemlerinde haklı bence:)

Şaka bir yana Ebrucum her eserinde farklı bir kombinasyonla karşımıza çıkıyor kalemin. Keyifle okuyoruz.


Bu öyküdeki şemsiyeyi adeta canlı bir varlık gibi konuşturmuşsun.

Ki zaten
konuşturma benzetme kişileştirme mübalağa gibi söz sanatlarının bolca kullanıldığı yer yer esprili yer yer hüzün barındıran unutulmak ve kaybolmak temasını bir nesneye ustalıkla giydiren bir çalışma olmuş.
En çok mağaza kapısına takıldım tanıdık geldi bir yerlerden.

Bildiğim şey şu ki,
sen nesirde de, şiirde de çok çok başarılısın. İlerki zamanlarda kitap yapmalı sana.

kutluyorum güne düşen yazını
Tebrik ederim sevgilerimle canım

Günün yazısını ve sevgili yazarı Rû//
Seni tebrik ediyorum

Sevgiler olsun

Dün akşam işten eve doğru yola çıktım. İstanbul trafiği olağan üstü seyirde arabanın radyosunu açtım.
Sunucu başladı konuşmaya başladı

''Kız arkadaşım akşam eve yemeğe davet etti, İş çıkışı birlikte evine gittik o da çalıştığı için evde yemek yok. Makarna yapaya karar verip mutfağa geçti. Mutfaktan konuşma sesleri gelmeye başladı. Evde bende başkası yok bu kiminle konuşuyor dedim kendi kendime mutfağa doğru yöneldim. Makarnaya söyle diyordu''

-Çabuk piş adam açlıktan ölecek,

''O an ne yapacağımı bilemez haldeydim. Usulca ayakkabımı alıp kaçayım dedim. Sonra ayıp olacağını düşündüğümden bir soru hakkım vardı mutfağa girdim dedim ki! makarna da seninle konuşuyor mu? Allahtan ''hayır'' dedi. Konuştuğunu söyleseydi ayakkabıyı almadan direk kaçacaktım.''

iki buçuk saat kaldığım trafiği unutmuş arabanın içinde kendi kendime gülüyordum.

Şemsiye ve yağmur çok daha güzelmiş

Sevgilerimle,

İddialı ve inatcı bir dönüşe bile varım diyor duygular güzel bir çalışma okurdum kutluyorum saygılar

Bugün hızlıca okuduğumda, evet güzel birşey anlattı Ebru ama konu neydi acaba diye düşünüp ikinci kez okumaya fırsat bulamamıştım.

Ne güzel bir tercümanlık bu.. "konuşan eşyalar 1" olduğuna göre devamı da var demektir.. işte buna sevindim. Keyifli ve çok farklı bir çalışmaydı.

Sevgili şemsiye bazen kimseye görünmek istemediğimde biraz seni önüme eğer, herkesten saklanırdım. Ama saklanırken sırtımdan hep ıslanırdım. :)


Sevgiler canım Ebru.

konuşanın şemsiye olduğunu anlamam için ikinci kez okumam gerekti:)
yazılarını seviyorum.

Kimi eşyalar yoldaş olur bize. Yalnızlığımızı giderir, yağmurda, tipide. Konuşuruz, konuştururuz onları; yazarın yaptığı gibi...
Fakat kimi zaman da yük olurlar sadece. Bir yanımıza sığdıramayız onları. Ya önümüzdekilere; ya da arkamızdakilere musallat olurlar, Tıpkı hikayenin kahramanı gibi... :)

Şemsiyeyi yücelten hoş ve yalın bir anlatımdı.

Tebessümle, sevgilerimle, sevgili Rü.

Çöp konteynerlerinin yanına bırakılan bir eşya gördüğümde; (bazen tekli bir koltuk olur, bazen ayağı kırık bir sandalye, bir sehpa, küçük bir dolap kimi zaman) içimde bir yerler derinden sızlar. Öyle böyle değil epeyce bir hüzün hissederim.

Örneğin; o koltuğun eve geldiği ilk hali gelir aklıma. Salonda baş köşeye yerleştirilişi. Yanına konulan sehpa ya da ona eşlik etsin diye başucuna konulan lambaderi. Ev sahiplerinin ona sevgiyle bakışlarını, itinayla kullanışlarını düşünürüm.

Sonra eskiyince, bir şekilde ondan vazgeçilince evde bir odadan diğerine ittire kaktıra ve hatta söylenerek sürüklenişi gelir gözümün önüne.

Yeni gelen eşyalar hep öyle baş üstü yaşayacaklar sanırlar. Eskilerin dili olsa da söyleseler keşke onlara;
bir zamanlar onlar da baş tacıydılar...

Güzeldi Ebru'cum
Özlemle okudum😌 şimdi şiire geçiyorum.

🙂
Derdi ki, balıkçı arkadaş.
Yolun yarısını yürüdün, nerden belli.
Demezsin çay bardağı, Lisanın incebelli. Döner bir arkadaş gibi bakarsın süzülen martıya, güya arkadaştan durur selama.
Bir şemsiyenin insanla bütünleşmesi güzeldi.
Çok saygımla.