Sonu Değişmeyen Hikaye

• 23 Haziran 2021 Çarşamba 16:12:26

Kuyu...
Yine mi kuyu.
Yine mi düştüm o kör olasıca kuyuya. Tanıdık tabii ki duvarları,her birinde duruyor tırnak izlerim ızdırabıyla.
Yankısı var bu duvarların, düşmeyen bilmez...hiçbir acı gitmez boşluğa, sürünür de yıllarca ölmez.

Çığ olur çığ…küçücük bir çakıl taşı gibi gözükse de, o küçücük bedeniyle nasıl da dürer tüm evrenin kitabını.
Altında kalmayan bilmez.

Ne o, yoksa ufacık bir mutluluğun tüm evrene yayılmasını mı beklemiştin.
Hiçbir mutluluk acı kadar bedenini sahiplenemez.

Acıyı yaradan bile şaşırmıştır eminim,en istenmeyen duyguya, kullarının vazgeçmemek için böyle anlamsızca direnmesini.
Ama sorarsa sebebini onlara, çeken bile nedenini bilmez.

Kuyu...yine o lanet olasıca kuyu. Suyu bile esir etmiş baksanıza içine. Önce işleyip kemiklerime, tam istediği kıvama getirince, yine salacak damarlarıma o iğrenç salyasını.

Tanrım!!!

Uyut beni lütfen, ya da al yanına. Bazen hatta artık çoğu zaman dayanılmaz oluyor tepemde cıvıldayan bu gökyüzü. Bilmezsin böyle derin bir kuyudan gözlerine giren özgürlük, acıdan başka hiçbir şeyi taşımıyor içeri.

Ne rüzgarına ne de baharlarına tahammülüm kalmadı. Sanki bu dünyada benim için sadece kör bir kuyu yaratmışsın gibi, ne kadar çabalasam da dönüp dolaşıp yine o kör kuyuda alıyorum soluğu.

Artık hatırlamadığım şeylerin bile acısını çekiyorum. Hani unuttuklarım beni acıtmazdı.
Ve ben neden, hatırlamadığım tüm o renkler için de bedenime giyiyorum siyahı.

Yanlış anlama, siyaha bir itirazım yok ama sebebini bilmediğim bir hissiyat yerleşince yüzüme, ben tutamıyorum tenimde başka renklerin sıfatını.

Kuyu...yine yeniden ve her defasında o kuyu.

y...