katır kutur sesler

• 10 Mayıs 2021 Pazartesi 19:06:48

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Daha önce bir yerde okumuştum. Kadının biri evcil hayvan olarak piton besliyormuş dört duvar arasında ve konforlu yatağında her gece yılanıyla beraber uyumaktan hiç şikãyetçi değilmiş. Başta her şey yolunda gitmiş, sakıncalı bi durum yokmuş ortada...ta ki pitonu iştahtan kesilip yemeyi bırakana kadar...ister istemez şüphelenmiş kadıncağız, kolundan tuttuğu gibi alıp veterinere götürmüş. Veteriner de sormuş kadına: "yatağında mı yatırıyorsun pitonu?", "evet" demiş kadın ’bizim ayrımız gayrımız yoktur doktor bey!’..."peki sana sarılırcasına sokuluyor mu?", "evet!"...etini çekiştirip sıkıyo mu kız seni doğru söyle? sulanıyo mu sana puşt? Eee koynunda yılan beslersen olacağı buydu işte! yoksa hayvan senin vücut ölçülerini n’aapsın?

"Veteriner de kadına; vücudunu her çevrelediğinde bir sonraki avını nasıl sindireceğini hesap eden pitonun, midesini boş bırakmak için uzun zamandır yemek yemediğini söylemiş. Vay canına uyanığa bak sen! Piton yavaş yavaş kadını yemeye hazırlanıyormuş" meğer...

...

Ailece köyümüze gittiğimizde altı yedi yaşlarında ya vardım ya yoktum. O zamana değin yılan hiç görmemiştim. Teyzemle yünlü yer döşeğinde beraber yatıyorduk. Uyandığımda tavanda bir şeyin kıvrılıp süründüğünü gördüm ’aaa teyze bak orda ne var!’ dememle teyzemin derin uykusundan uyanıp çığlığı basması bir oldu. Sesini duyan herkes yüreği ağzında yanımızda bitivermişti. Dayım bir sopayı uzatıp çekip almıştı onu ordan, tehlike geçmişti ama teyzemin beti benzi atmıştı, yüzü hãlã solgundu. Teyzem tam panik atak bi tip, pimpirikli ve evhamlı, -hãlã da öyledir- cesaret namına eser yok kadında! Bir mezronun bile hakkından zor geleceği cüssesine bakınca fil gibi kadın maşallah! yeri göğü inletir diyosun ama yok içinde bi tavşan yatıyor maalesef. Bir anneme bakıyorum bir de ona...nerdeee? Annemin sadece çöp vücudu bile yalınayak yürüse karşı dağlar nasibini alır bundan. Kiloyla da bir alãkası yok. Annem stabil ve her durumda dimdik ayakta durabiliyor. Kolay kolay yıkılmaz, eğilip bükülmez. Kadın eski toprak! Her neyse hepsi aynı olacak değil ya! Bazıları aslan, bazıları kuzu işte. Neticede ben de aslan parçası bir annenin süt kuzusuyum.

Tabi taaa İstanbul’dan kalkıp memleketin diğer bir ucuna gelen bizi el üstünde tutuyorlar, rahat ettirmek için elinden geleni yapıyorlardı. Dağın başındaydık, Allah’ın sanki haritadan silip üstünü çizdiği bir yer...sessiz, sakin. Toz topraktan, dağ taştan ve ahırdaki ineklerden, keçilerden başka dikkatimi çeken bir şey yok. Dedem ağalık döneminden kalma bir alışkanlıkla gelişimizin hayrına; bir gün o davarlardan birini uğrumuza kurban etti gözünü hiç kırpmadan. Bu biraz beni ürkütse de kalabalık bir ailede olduğum için fazla sarsılmadım. O yoksunlukta bile gülüp şakalaşıyorlar ve halinden memnun görünüyorlardı. Ailede en küçüğümüz Fate’nin de bana gösterilen bu ilgiden keyfi kaçmış; kıskanç bakışlarla beni bütün gün süzdüğü yetmiyormuş gibi bir de sofra başında ’buna yemek vermeyin, aç kalsın!’ deyip sinirden kuduruyodu zilli...elinde olsa beni bir kaşık suda boğacak çıta...n’aapim? lakabı öyleydi, abileri, ablaları onu öyle çağırıyordu. sıska cılız bir şeydi zaten. Biz sonra onunla can ciğer kuzu sarması olduk da neyse ki paçayı kurtardık:)

Başka bir gün de dereye indik, bu sefer de küçük bir hayvancağızı solucana benzettim, tabi çapı biraz daha büyüktü ama bu da sürüngenlerden bir çocukcağızdır diyerek, hayatında ilk defa cıngıla giden biriymişim ve sanki ilk sefer farklı bir hayvan görüyormuşum gibi şaşkınlıkla ’aaa! bakın solucan!’ dedim bu kez de. Dayım ’o solucan değil, yılan!’ dedi ve taşları sektirmeye başladı teker teker.

Bir gün de pikniğe gittik. Dayım teyzemleri kızdırmak için daha büyük kalınca bir yılanı atkı gibi boynuna dolamış ve peşlerine vermişti dakikalarca...hiç unutmuyorum. Çok eğlenmiştik. Efendim biz piskopat bir aileyiz...

Köyü çok sevmiştim, günlerin nasıl geçtiğini bile anlamıyorduk. Kadınlar erkenden kalkıp inekleri sağıyor, sazda ekmek pişiriyor, tahta fıçıda yoğurdu sallıyor, hiç nefes almadan arı gibi çalışıyorlardı. Çamaşır günleri bile vardı. Konu komşu haftanın bir günü dışarda toplanıp kapısının önünde odunda ateş yakıyor, kazanlarda su kaynatıyor ve büyük teneke leğenlerin içine ayaklarını haldır huldur gelişigüzel daldırıp, ısıttıkları suyla giysileri dövüyordu. Bunu yaparken de sanki bütün streslerini, hıncını o üst baştan çıkarıyorlardı. Bana öyle gelirdi.

Derken günler böyle su gibi akıp geçti dönme vakti geldi çattı. Herkes üzgündü ve ağlıyordu. Bir daha kim bilir ne zaman bir araya gelecektik?

İstanbul’daki derme çatma evimiz de dereye yakın bir yerdeydi. Bütün gün çayırda bayırda cirit atan bizler ister istemez bazı günler yılanlarla karşılaşırdık. Şansa mansa büyümüşüz işte...

Köye girince çıkamadım bi türlü asıl anlatmak istediğim konu başkaydı, onların da hatırası var diyerek uzattım da uzattım.

On sene oluyor, belki daha fazla, sayılarla aram pek iyi değil. En büyük korkuyu o zaman yaşamıştım. Ağva’da bir ev tutmuştuk. Ailece çoluk çocuk, annem, babam, abimler, yengemler hurraaa! hep beraber toplandık gittik. Gitmez olaydık! Orası da dağlık, ormanlık bir yermiş meğer. Bir sabah bahçede dört dörtlük sofra kurulmuş, keyifler tam çakır...sonra da sahile gidecektik ki; elinde demlikle çay dolduran yengemin şok bir etkiyle aniden gözlerinin her iki retinasının yuvalarında devleşip, mum gibi titrek bir sesle ’çabuk içeri kaçın!’ deyişini duyduk. Bereket versin ki o adrenalinle çaydanlıkları havaya fırlatıp bir tarafımıza denk getirmeden kendimizi bir hışım eve attık. ’Ay çok kötüyüm! Ayyy çok fenayım! Yılan gördüm yılaaan!’ dedi kalbi ağzında atan yengem. O hali hiç gözümün önünden gitmez. Annem köyde bu hayvanların arasında büyümüş zaten, görmüş geçirmiş kadın. Babam da güya köydeyken tarlada o kadar ot biçmiş, sırtında taşımış ama gelgelelim ki korkudan dışarı çıkmaya cesaret edemiyor. Cam arkasından dışarıyı gözetliyor sadece. Sonra annem tek başına sofrayı topladı ’siz çıkmayın (zaten kimsenin çıkacağı yok da, hele yılan bi bulunsun, hele bi hesabını soralım sonra düşünürüz ne yapacağımızı...artık darağacına mı asarız yoksa derisini mi soyarız Allah bilir!) dedi ben onu bulur gebertirim! merak etmeyin dedi ve kalınca bir odun parçasıyla kömürlüğe daldı. Kadın korkmuyor, deli cesareti var. Sonra annem yine geldi biz korkaklar sürüsünün yanına ’yok!’ dedi ’çıkmıyor şerefsiz! odunların arasından kafasını uzatıyor vııın! yine geri çekiyor!’ hayvan da uyanık! başına geleceklerinin farkında. Tabi meclis kurulmuş ’n’apalım n’edelim?’ kara kara düşünüyorlar ama elle tutulur bi çözüm üretemiyoruz. Abuzer ’biz bu yılanın cinsini bilmiyoruz ki! ne tür bir yılanmış onu bilelim de önce! Isırır mısırırsa ona göre panzehir versin bari doktor. En doğrusu bir an evvel burdan kalkıp gitmek bence!’ diyor. Abim ’ya yok onlar zararsız bi şey yapmaz’ diyor büyük abim ’tabi senin tuzun kuru kaynananın evinde rahat rahat yatıyosun!’ diyor. Annem ’siz bana bırakın, onu napar eder kellesini uçururum!’ diyor, babam da gülüyor. Benim babam çok güzel güler, ne güzel güler, ne tatlı güler benim babam...

Biz velhasıl çivi gibi mıhlanıp kaldık birkaç gün evde. Masayı terastan alıp, dış kapının önüne taşıdık bu sefer, artık orda kahvaltı edeceğiz. Sonra bir gün yine ne olduğunu anlamadan, ağzımızın tadıyla güzel bir kahvaltı edelim derken paldır küldür çatıdan başımıza bir şeyler düştü. Ben henüz n’olduğunu anlamamışken çocukların yerinden fırladığını gördüm. Kaçış o kaçış! Meğer gökten düşen şeyler de yarasa yavrularıymış! Hayır o kadar hızlı oldu bitti ki her şey! Bi hareketlilik, bi heyecan oldu evet ama ben anlayamadım, kaşla göz arasında tüyüp uçtu gitti hayvanlar! İnsanın amazonlarda bile göremeyeceği soy sop sülale ne varsa toplanıp ayağımıza kadar gelmişler, başımıza üşüşmüşler işe bakar mısınız! Tanrı’m nasıl bir lütuf bu! bir de bunlarla uğraş dur işin yoksa! Hayır yani buraya tatile mi yoksa korku şatosuna mı geldik onu bi anlayabilseydik. Yine yüce divan tartışmaya, kara kara düşünmeye başladı. Haydaaa! Hadi toplanın yine terasa! dediler, biz de takılıp gittik peşlerine...’o yılan yolunu kaybetmiştir de düşmüştür buralara, açta açıkta yavruları vardır, heralde evine dönmüştür artık!’ mantığıyla yine pılımızı pırtımızı toplayıp bahçeye taşındık. Bir gün de öyle idare ettik. Ertesi gün yine kahvaltı başında yaylım sere serpe haldeyken, dur dedim ortalığı bir kolaçan edim olağanüstü bi durum var mı? Her şey yolunda mı? Nasıl ki başımı omzumun hizasında sağa çevirdim, nasıl ki yılanın bana doğru süzülüşünü gördüm donup kaldım yerimde. Kıvrıla kıvrıla bir gelişi, dili on karış dışarda bir tıslayışı vardı ki ne yapacağımı şaşırdım! Ya bi dur ya! bi rahat bırak bizi ya! bırak da bi nefes alalım ya! Eh insaf yani nedir senden çektiğimiz...Dün bir, bugün iki...zırt pırt çıkıp geliyosun...n’oluyoruz ya! daha burdayız, kaçmıyoruz bi yere...yine gelirsin...yine hãl hatır sorarsın...olmadı yine kovalarsın:)

Yerimden nasıl kalktım, nasıl kendimi eve attım bilmiyorum. Peltek peltek bir şeyler çıkıyor ağzımdan konuşamıyorum da doğru dürüst, kem küm ediyorum o kadar ki...masaya, sandalyelere çarpa çarpa, sendeleye sendeleye giderken bir de saçma sapan flip flop terliklere ayağım takıldı. Kör olasıca basiretim iyice bağlandı. Ben ki en zararsız kediye köpeğe bile anca hoooşşt! diyebilecek kadar yüreğe sahibim, bu kadarı da fazla ama! Daha önce hayatımda böyle korktuğumu, böyle çığlık attığımı hiç hatırlamıyorum.

Bizim meclis yine toplandı tabi, yine beyanatlar havada uçuştu ama kesin bir kanaate varılamayınca ’şunun şurasında kaç günümüz kaldı ki! bu hayvanı da en iyisi nüfusumuza falan geçirelim, aileden sayılır, kul hakkıdır, yazıktır günahtır!’ gibi teselli sözlerle birkaç gün de kendimizi böyle avutup durduk.

Annem bu! hiç yerinde durur mu? Kafasına koymuş bi kere! Hayvanı bulduğu yerde ezip, pestilini çıkaracak, bizim de gözümüzün içine sokarak ’korkaklar sizi! yılan yılan diye başımın etini yediniz! yılanın canı da bu pörsümüş deri kadarmış işte! alın size yılan!’ deyip kafamıza zevkle fırlatmanın planlarını kuruyor heralde...o kadar ileri gider mi kestiremiyor insan...kadın da canından bezdi artık belli mi olur yapar mı yapar valla!..

Çok şükür ölen mölen olmadı bu badirelerden. Kazasız belasız gerilim dolu bi tatil yaşadığımızla kaldık. Hiç değilse bana da malzeme çıktı. Yılan da o günden sonra zaten bi daha uğramaz oldu. Çığlığım eğer hayvanı sağır etmemişse sağ selim kavuşmuştur ormana diye düşünüyorum.

...

"beni çocukken bir fotoğraftan çağırdılar, vardığımda hüzünlü bir genç kadındım."*

p.s: bizim köye çok sonra, bilmiyorum kaç sene sonra yine gittik...artık küçük değildim, büyümüştüm...çocuklar da doğduğumuz yeri görsünler, tanısınlar istedim...hani Paris’e, Madrid’e şuraya buraya gidip boy boy resim çekip hava atıyorlar ya! bizim köy cennet, cennet!..o hava, o doğa, o dağlar...yok böyle bir şey!..görür görmez o dağları, o taşları öpüp koklayasım geldi...Rafting mafting bile yapılıyor bizim memlekette...umarım yıkıp bozmazlar o güzelim doğayı...

m.g
(*) : "işe yarar bir şey" filminden bir replik...