3.4.21
Bu yazıyı yazarken gözlerim dolmuyor.
Kalbimde öyle bir sızı hissediyorum ki, açıklamak bile korkunç.
Biliyorum yıllar sonra aynı acı benim için unutulmaz bir yara olarak kalacak.
O ezgi hep aynı kalacak. Nazende sevgilim...
Küstüm. Bu defa küstüm.
Severek veda etmek beni bu denli hırpalamamıştı. Şimdi senden öyle şüpheliyim ki.
Utanç verici olan çok şey var. Bunları bilmezden geliyorum. Herkese yetecekmişim de kendime hep eksik kalacakmışım gibi hissediyorum.
Ben neyi görmedim bu kadar zamandır?
Sevmek neydi?
Hep o hayaller gözümün önünde. Kendime itiraf edemediğim pek çok duygunun şimdi çağlamasına şahit oluyorum.
Ben çok güzel sevebiliyormuşum meğer.
Birine böyle yürürken onun seni itmesi kadar ne acıtır ki?
Acıtmak, bu fiili unutma...
Canın acıdı Sena, bunu unutma.