Bu yazıyı yazsam mı yazmasam mı diye kuşkuyla başlıyorum yazmaya. Onun sürekli üstümde olan bakışları altında.

Öyle üzgünüm ki nereden başlayacağımı bilmiyorum.

Onu belkide aynı mahallede, birbirine yakın evlerde oturduğumuz için arada bir görürdüm. Hani öyle ilgimi çeken birisi değildi. Rahmetli annesine elbiseler dikmiştim, kimi Çubuk’lu kadınlara olduğu gibi..

Onunla yüz yüze tanışmamız koroda oldu. Benim için sıradan biriydi ama bir kez koroda şarkı söylemeye çay molası verildiğinde belkide tesadüfen yanıma oturmuştu. Çayı sade içmediğimden pasta bisküvi getirirdim. Diğer yanımda oturan bayan arkadaşlara ikram ettiğim gibi ona da sundum. Çok konuşan biri değilim ama o gün onunla bayağı bir dertleştim. Ankara’daki koroya nasıl gidip geldiğimden, sorunlarımdan söz açtım. O da konuşmasıyla beni destekledi.
Daha sonra bir kaç kez koroya gidip gelirken karşılaşıp konuştuk. Bir seferinde yine koroya devam eden kardeşinin arabasıyla beni evime bıraktılar.

Koroda koro şefi hocamız ve diğer saz arkadaşları karşımızda çalıyorlar. Bizlerde önlerinde bir yay biçiminde karşılarında bir tarafta erkekler, diğer yanda bayanlar oturuyorduk, dizili sandalyelere. Koromuzda bir de zeka özürlü olduğunu sandığım bir vardı. Tam karşımda oturuyordu. Gözüm ister istemez ona da kayıyordu. Şimdi tam anımsamıyorum ama beni ona bakıyor diye hocamıza şikayet etmişti. Çalıştığımız yer buranın yerlilerinden birinin konağıydı. Salon gibi büyük olan girişte oturuyorduk. Arka taraflarda oturacak eski halı yastıklarla döşeli sedirler vardı.Başta sözünü ettğim arkadaşım N bu duruma bir nokta koydu. Bu geri zekalı, belkide hasta kişiyle konuşarak, onu kendi yerine oturmaya ikna etti. Onun yerine de kendisi oturdu. Bu kez onun bakışlarını üstümde hissettim. Ne kadar bakışlarımı karşıdaki merdivenlere, duvarlara çevirsem de bakışları üstümdeydi.

O gün konserimiz vardı. Nerede duracağımız ayarlanmıştı provalarda, yerlerimize geçtik. Arkamızda kıpırtılar vardı. Biz bayanlar ön sırada idik. Bir ara arkamda bir ses duydum.( İşte omzuna başımı koyacağım kişi bu.) diyordu. Bu oydu. Yani mahalle komşusu arkadaş. Sözü banaydı. Hayretle bakıp, sustum bir şey söylemeden. Çok üzüldüm. Acaba başkaları da duymuş muydu. -Daha kısa bir süre önce arkadaşım Hatice ile bizde konuşup, dertleşirken ona sordum, duymamıştı.-
Bu sözü duyduktan az sonra N koronun yanından yürürken( İstemiyorsan arkadaşım ol. dedi) Ben gerçekten şok olmuştum. Eğer böylesi duyguları varsa benimle yalnız konuşmalıydı ki, böyle bir arkadaşlık olamaz derdim. Üstelik evliydi.

Son bölümü nasıl anlatacağımı düşünüyorum. Erkek kardeşimin bu sevgi açıklama olayından bir yıl sonra beni sorguladığını söylemeliyim. Her zaman bir açığımı yakalamaya çalışıp beni sözde sıkıştırdığı, üzmek istediği. Annemde
oturuyorduk yine. Küçük kardeşim ve diğer benim küçüğüm olan kız kardeşim de vardı. Benden beş yaş küçük olan erkek kardeşim, o sırtımda zorla taşıdığım karşıma geçmiş beni eleştirerek konuşuyordu:

- Seni ne işin var korolarda N gibilerle filan.

Şaşırmıştım. N kimdi ki? Çünkü koroda o yıl yoktu ve ben unutmuştum onun varlığını. ( O senin dengin mi ki böyleleriyle koroya gidiyorsun.) Zaten diğer kardeşlerim de korolara gitmemi istemiyorlardı. Ben küçücük bir çocuğum ya, önce babam ve annemin yaptığı gibi beni onlar yönetecekti.

Ben:

- N de kimmiş? Böyle birini tanımıyorum. Bizim koroda yok. Hem ben senin gibi insan ayrımı yapmam. dedim. Onun sözünü kestim.

Daha sonra evde düşününce kim olduğunu anladım. Bazen unutmak iyi geliyor insana. Daha fazla söz düellosuna girmiyorum..

Yine sona gelemedim, yani son bölüme.

O gece düş mü yoksa gerçek mi olduğunu anlayamadığım bir şey yaşadım. Belkide uyuyordum. Yanıma birinin yattığını hissettim. Yıllar öncesine gitti aklım. Bu boşandığım kişi miydi, kimdi. Yüzünü önce bir yüzüme, sonra diğer yüzüme değdirdi. Sakalı gelmiş batıyordu. Daha sonra bir ses beni uyardı, yatağın delindi, su alıyor, batacaksın diye. Kendimi evimizin hemen karşısında bulunan çay sularının içinde buldum. Çayın içinde ağaçlar da vardı. Oysa çayın dibini betonla kapladılar, şimdi su bile yok. Derin suların içinde kaldım. Karşı kıyıda sudan çıkmaya çalışan çocuklarımı görüp, onların yanına doğru yürüdüm ve biraz yüksek olan kaygan yerden çıkmaya çalıştım ve uyandım.. Sanıyorum rüyaymış!..

Sabah kahvaltı yaparken telefonda mesaj bitmiyordu. Bir bakayım dedim. Telefonu açtığımda N’nin öldüğünü yazmış, taziye mesajları yazıyorlardı. Ben de başsağlığı diledim, üzüldüğümü belirterek. Sonra ne zaman vefat ettiğine baktım.
Tam beni rüya mı ne olduğunu anlamadığım saatmiş. Şaşırdım desem yalan olur.

O ölmeden bir hafta önce ben çarşıya giderken, o da sanıyorum oradan dönerken karşılaşmıştık ama başını iyice önüne eğdi. Benden uzakta durmaya çalışarak geçmişti yanımdan.

O vefat ettikten bir kaç hafta sonra koro arkadaşlarıyla bizim eve yakın çay kıyısındaki Abad parkının biraz ilersindeki açık bir yerde buluşup, arkadaşlar ve hocamızla şarkı, türkü söyledik. Bu arda konuşmalarda N’nin doğal değil, intihar ederek öldüğünü öğrendim. Çok üzüldüm. Acaba bunda benim bir payım var mıydı? Kardeşim koromuzda olan asker arkadaşıyla mı konuşup N ile olan durumu öğrenmiş, o da N’ye kardeşimin sözlerini iletmişti.

Çok üzgünüm. Anneme üzülüp dua ederken şimdi de ona dua ediyorum. İnsanları neden yaşatamıyoruz? Bu ölümlerde bizlerin de bir payı var mı? Son duamı onlara ederken, gözyaşlarımı tutarak kalkıyorum namazlağadan..