Organ Nakli Anılarım 2

• 6 Temmuz 2020 Pazartesi 17:40:39

29 Ocak 2019, Salı, 20:31
Hastanede 2. Gün

Bugün hastanede ikinci günümüz. Günler geçmiyor gibi. şimdiden evi, odamı özledim... Özlemden ve korkularımdan kimseye bahsetmiyorum. Beni yanlış anlayıp verdiğim karardan pişman olduğumu düşünmesinler diye.
Evet, korkuyorum... Bunu itiraf etmeliyim. Fiziksel acıdan korkuyorum çünkü daha önce vücuduma dikiş bile atılmadı. Doktorla konuştum bugün; ’’Vücudunda büyük bir yara izi kalacak ama sen bununla gurur duymalısın çünkü babanın hayatını kurtarıyorsun’’ dedi. Evet, ben babamın hayatını kurtarıyorum. Bu, bu muazzam bir şey... Yara izi olması da umurumda değil, babam iyi olsun, sağ olsun, yanımda olsun yeter.
Başka bir korkum daha var. ’Ya’ diyorum, ya başarılı olamazsam, ya beceremezsem, ya ters giderse... Omuzlarımdaki yük dağlar kadar. Herkes bana ’kahraman’ diyor. Sen bizim süper kahramanımızsın diyorlar. Gerçekten öyle miyim? Bilemiyorum. Korkak bir kahraman belki...
Ama güzel günler gelecek biliyorum. Her karanlığın sonunda güneş doğar. Bizim güneşimizin doğmasına da çok az kaldı.
Sadece, böyle bir durumda dayanmak ve güçlü olmak çok zor. Babamı her gördüğümde ağlamak istiyorum, gözlerim kendiliğinden doluyor. Babam da aynı şekilde bana bakamıyor, gözlerini kaçırıyor benden. Annem zaten hep ağlamaklı, bir yanda babam bir yanda ben... Hangimize üzüleceğini şaşırmış gibi.
Rabbim yardım edecek ve bu zor zamanlar geride kalacak. Yıllar sonra bu yaşadıklarımı hatırladığımda kendimle gurur duyacağım ve içim çok rahat olacak. Elimden geleni yapıyorum, dualar yanımda hep.
Güzel günlere çok ama çok az kaldı...