Ses ve S'öz

• 18 Mayıs 2020 Pazartesi 16:49:36

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Hadi şimdi bir sırat geç kalbinden.

Ben’i sustur ağlasın eşya. En çok eşyalar anımsar.

Konuşmanın yorgunluğu, susmanın yorgunluğundan daha ağır değil ve değil bir diğeri diğerinden daha mühim.

Kimsenin kimseyi anlamadığı o kıvama geldik. Yedik, yunduk, hâlimize kıvandık.

Öyle bir nokta ki bu; istesen de dönemeyecek olmak buradan. Dünya yorgunluğunu bir kenara bırakıp, her şeyinle kendinden yorulmak burası. Üstelik dünyanın kendini telaşa sardığını unutarak. Kendini hiçbir yere ait hissetmemenin nedeni ve yanıtı mıydı, buraya sürülmüş olmak. Bu gurbetlik miydi, içimizi bu denli eksik hissettiren, içimizdeki hasretliği bu denli körükleyen.

Söylenmiş sözlerin, söylenmemiş sözlerden daha fazla bi’ değeri yok. Söylenmemiş sözler de giderek kendi içinde değersizleşmeye mahkûm edildi.

Utanç; asil bir duygu. Ne kadar iğreti dursa da kendini sorgulatan yüce bir his. Kendi yalanıyla kendini kandırmaktansa, acı bir gerçeklikte utanç içinde olmalı insan. En zor olanı ise bu durumda tek hissedilebilen şeyin zamanın çarkının dönüp durduğu ve yükünü tutmuş zamanın içinde o bilinmezliğe insanın hükmedemeyişi.

Ve her şey mutlu olmak mı, zorundaydı... Odamı aydınlatan, tepemde kendini tavana asmış bir o kadar estetikten uzak şu lamba... Ömrü boyunca baş aşağı asılı kalmaktan başka bir şey olmadan öylece içimden akıttığım karanlığı, beni ve karanlık odamı ışıtması onu ne denli mutlu etmiş olmalı ki... Yahut şu masa. Gecemin en uzun vakitlerini harcadığım; sedef kakmalı, tablası cevizden, dikdörtgen masa. Üzerine kitaplarımı, not defterimi, kalemlerimi yığdığım; kollarımın ağırlığını taşımak zorunda kalan ve bazen, uykusuzluktan düşen başımı dayadığım; her hâlime direnç gösteren masa... Ne denli mutlu olmalı bu varlığımdan ya da tıkış tıkış başımın yorgunluğundan.

Ya şu, annemin gözden düşmüş perdelerinin perdelediği, gözleri güneşten hiç kamaşmayan birbirine fransız iki pencere. Ve cama hüznümü uzatmış siluetimden yansıyanlar mutlu etmiş midir, pencereleri?

Ya, şu dört yanımı cevelan eden duvarlar. Beni dünyadan soyutlayıp, kendi dünyama sınırlayan duvarlar. Ağzımdan yayılan gürültülere kulak kabartıp; gözlerimi uzun uzun dikmemden ne derece mutlular. Renk gelsin diye ara ara elimde fırça ile elini yüzünü boyadığım benim istediğim renklerin yüzünde maruz kalışına sessiz kalırken, ne denli mutlular...

Ya, şu kapı; her gün kaç kez açılıp, kirişlerinden gelen gıcırtıya rağmen kaç kez yine de kapanmaktan vazgeçmeyen kapı...

Ve şu odamın geçmeyen soğukluğu. Kuzeyde olmasından mıydı bütün kaderi. Soğuktan, artık üşüme hissini hissetmeyişi... tüm bunları içinde barındıran ve beni her gün sakince karşılayan, beraber sustuğum odam.

Sustuğumuz onca kelimeyi, onca cümlesini birlikte kaldığımız bu mezara gömüşlerimiz. Odanın her köşesinde dikili duran mezar taşları, bu isimli isimsiz steller. Susarak katlettiğim onca düşünüş, onca duygu, onca söz... Elim yüzüm bu kadar kendime katilken; intihar, neden günah sayılır. Kişi kendini illaki onlarca kez öldürürken hem.

Ruhumla bedenimin bu ortak acısı. Kim diyebilir ki biri diğerinden daha mutlu. Sorsan hangisi kendini diğerinden dışarı atar. Bedenim mi, ruhum mu? Hangisi diğerinden daha şekva.

Sapasağlam bir kalp de kendi kendini çürütür. İnsan en iyi kendi kendini bıçaklar, en iyi yarayı kendisine açar. Kurbanı olduğu kendisinin, en iyi katili yine kendidir. Bugünün derdini yarına ekleyerek, dünlerin bunca birikintisi, yarına taşınamayan erte...

Kimsenin kimseyi anlamadığı o kıvama geldik geri.

Susmanın nesi güzel. Kur’an-ı Kerim’de pek çok âyette; güzel konuşun, iyi konuşun, dürüst konuşun, anlaşılır konuşun, denilmişken. Susarak içimize doğru ölmenin nesi güzel.

Varsın olsun içinde kasvet barındıran sözler. Güzel söyledikten sonra içimizde çürümesinden evlâ.

,


"İnsanlara güzel söz söyleyin". ( Bakara83/84 )

"Söz söylediğiniz zaman (birisi hakkında konuştuğunuz zaman ) yakınınız bile olsa âdil olun". (En’âm - 152)

"Doğru söz söyleyin" (Ahzâb Suresi - 70 )

"Hiç değilse kendilerine rahatlatıcı güzel bir söz söyle! " (İsrâ Suresi - 28 )

"Ona yumuşak söz söyleyin. Belki öğüt alır". ( Tâhâ-44)