Gözlerim Asılı Kalır

• 12 Ocak 2020 Pazar 16:40:35

Gözlerim Asılı Kalır

Cansız gölgen bile vefâ kokuyordu be adam, “ben yokluğunun her zerresinin hayalini çizdim benliğime,” şiddetle çırpınıyordu yüreğim senle. Esen yellerde yoktun, uzaktın sen bana. Kentimin buz tutmayan sokaklarında, icabında huzurlu, icabında huzursuz, bazen dokunaklı, bazen de haksız kelimeler işitiyordum...

“Kursağımda kalan, kör bir gecenin içinden, içime yapışmış hüzünler taşımış yarınlarım...”

Hep içimden söylendim, yüreği sevgi kokan gönül, azimle kalkar yerinden, seven kalbe dayar sıcaklığının büyülü gücünü...

Ey sevgili! “Bakışlarındaki muhteşemlikler yarenlik ederken bana, gözlerim asılı kalır her gülüşüne...”

Öylesine yorgunum ki, gönlüm, tipi kar, buz tutmuş bir gövde taşımışçasına ağır adımlarla ilerlerken, “gökyüzü kırmızımsı ihtişamıyla renkten renge bürünürken,” adeta büyülüyordu...

Şimdi! Giden zamandan arda kalan serüvende, zamanın “kuyulu toprağında, dağların, ovaların yalın akarsu sesinde” seninle ben artık ağlamadan hep gülümsemek istiyorum. Sevginin değer gördüğü diyarlarda, umutlu yolculuklar yapmak istiyorum...

Hep bir şeyler için uğraş içinde oldum, zamana yenik düşmeden, çırpındıkça çırpındım. Bu acılı hüküm giymiş zamanda, dimdik durdum. Batmamak için, “tıpkı yeşil dalların insana hayat verdiği gibi,” huzurun nefesini soluyarak, güzellikler tükenmeden mis kokuları hanemde yaşattım. Sırtımda, çok yükler taşıdım, çok ağır dönemlerden geçtim ama asla pes etmedim senli sevgimden...

O kadar sevdim ki seni, “dilden dile düşen şarkıların titrek sesi gibi,”
sen benim sevdamın tek çiçeği oldun. Ne fırtına dinler oldum, ne yağmur, ne de kuru soğuk...

Sancılarım başlarken, hep kendime kızar hale geldim. “Ben içimdeki fırtınalarla savrulurken, şu bağlar, içimi dağlar...”

Acıyordu içim, yürüdüğüm yollarda, attım “içimdeki kötü düşünceleri, çürüttüm bedenimdeki tüm zehirli kelimeleri,” yalandan uzak durdum. Ruhu, bedeniyle aldatan katılaşmış yürekleri “uzak ettim kendimden” mahşere kadar...

Mehmet Öksüz