H/içsel Aydınlanma

• 16 Aralık 2019 Pazartesi 12:07:24

Soru soran gözlerle bana bakma...

Aslında bir hiçsin,aslında bir hiçim.Varlığım sadece senin kafanda.

Ben yokum,hiçbir zamanda olmadım.

Yaratılmışlık ya da varolmamışlık ne fark eder?

Hepsini aynı zehirli tohumdan ürettin.Beni oluşturdun,beni acılarla kucakladın.

Ben yoktum acı çektiremezdim. Sen inat ettin üzdüğümü söyledin seni.

Yalandı.

Sende biliyordun.

Ben çekip gittim;suçluydum çünkü. 

Bana böyle söyledin.

Bir kağıtta yazılıydı,buz gibi harflerle bedelim.

Ödedim.

Ödemek için çekip gittim.

Aslında yoktum

Gidemezdim

Bedel de ödeyemezdim.

Öde dedin!!!

Patron sendin, ben de çizdiğin yolu takip ettim.

Tesadüfler lanetlemişti yolu.Ama çok geç olmadı tesadüflerin kontrollü sunulduğunu çözdüm.

Her şey aynıydı aynı şeyden doğmuştu.

Tek bir kaynak.

Tek bir çıkış noktası.

Her şey hem iyi hem kötüydü.

Her şey hem var hem yoktu.

Tıpkı benim gibi.

Doğruda yanlışta aynı ipin ucundaydı…İpi kestim…ikisi de yere düştü.Seçemedim hangisi doğruydu hangisi yanlış...

Karışmışlardı birbirine. Seçememem için hazırlanmıştı bu tuzak.Seçememem için verilmişti elime makas...

Makasa baktım…ve…tek bir hareket.

Son bir vuruş…tam kalbime sapladım karmaşayı.

Ben yoktum ama acı vardı tek ve son keskin bir acı…

Birkaç damla kan… sonrası…sonrası.

Kulağımda tatlı bir müziğe dönüşen bir uğultu...

hiç olmadığım kadar hafif 

hiç olmadığım kadar umarsız ve kedersizim.

ve nihayet sonunda...

bu kez ben de geceyi aydınlatan bir ışığım.