''Kırık Bir Nar Çiçeği' İmgesinde Gün Aşırı Düşlerimizi Betimlemek miydi Hayat?

• 19 Ekim 2019 Cumartesi 00:01:38

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

(Size tuhaf gelebilir fakat kimi zaman kendime
küçük küçük öyküler yazıyordum..
Çok mu fazla inanıyordum bazı şeylerin
değişeceğine yoksa yeni olandan mı korkuyordum
emin değildim..
Fakat hayatın tüm o kahrolası sıradanlığında,
önemsediğim duygularımın da yitip gitmemesi
içindi bütün çabam)..
.....

Düşüncenin kesiştiği yerdeydim..Kim bilir,
belki istesem tüm zamanların kipi olabilirdim..
Yine de bizi sırf ’düşlerini yaşamak’ adına
yaralayacak, üzecek kararlara tereddüt etmeden
kendimi bırakmayı tercih ediyordum..

Cumartesi’ye ’giriş gelişme sonuç’ bir kompozisyon
gibiyim..
Gelişigüzel yazmayı deniyorum..Olmuyor..
İçimdekileri öylece bırakmak istiyorum kağıtlara..
Her yanımız kaybolan anı defteri..
Şükrü Erbaş’ın ’Unutma Defteri’ndeki kayboluş sarıyor bedenimi..
Toplumsal sorumluluklarımız, şiiri besleyen öteki
yanlarımız, dergicilik..
Bütün bunları bir filmin kalıbına döksem
diner mi sancısı dünyanın..
Gelişigüzel yazmak istiyorum..
İçimde çoğalan sıradan cümlelerimle..
Gelişigüzel yazacaklarım, ben ve ıssız bir perona
giderdi en çok..

Yalnızım..Masamda portakalşekeri, bir kaç mum ve
bir afiş..Aklımda Temmuz’dan kalma sözler..
(Ne için yazarsanız yazın, eğer yazıyorsanız, bu yalnızca
bir mektup bile olsa, bir ayna tutarsınız kendinize;
o aynada varlığınızın aksini çoğaltırsınız..
Bir tutkuya hayat vermeden yakıcı bir ürpertiyi tanımak
şüphesiz imkansız olandı)..
Dalı rüzgar kökü rüzgar bir gece de bu esriklik
çok fena..
Bir yağmur ıslansam geçer bütün bunlar biliyorum..
Göğün döşünde sayamayacağım kadar çok yıldız var..
Oysa bir yanımız nasıl da şilte yumuşaklığında..
.....

Ben on dokuz yaşımdayken S Sezer
’Bana evini betimle’ demişti..
ilk anda algılayamamıştım ve çalakalem bir şeylerle geçiştirmiştim,
güldü ve ’’Kırık bir nar çiçeği imgesinde
takılıp kaldım’’ dedi..
’’Kırık bir nar çiçeği imgesinde’ gün aşırı düşlerimizi
betimlemek miydi hayat?..
Üstelik dışardan görünmeyen, küçücük bir sarsıntıyla
bile dağılıp parçalanarak her yanımıza dağılan,
açtığı sayısız kesiklerle acıtıp kanatan ruhumuz trajik
bir öykü gibi duruyorken..
.....

Güzel bir Cumartesi Emirgan Yeniköy arası arnavut kaldırımlı
bir cadde de kaldırıma çıkarılmış masalarından birinde oturuyorum..
Etrafta telaşla koşturan insanlar..
Oysa herkesin telaşı akşamın son otobüsüne yetişmek..

Garson ne içersiniz demeye gerek duymadan
bir bardak çayla bitiveriyor yanımda..
Belki tanımıştır beni diye iyimser düşünüyorum..
Yan masada küçük bir kız çantamla oynaştıkça
annesinin mahçubiyetine ruhumun kanadığını
hissediyorum..
Kalkıp gitmelerinin ardından bakakalıyorum,
çocuğun el sallaması derinlere çekiyor beni,
hüznüm dağılıyor..
Gün batarkenki kızıllığın baş döndüren
renk cümbüşüyle param parça bir aynanın
içinden baktığımı hissediyorum caddeye..

Günlerin ortak yanı akşamüstleri midir?..
Hep, gün bitmeden çöker akşamüstü karanlığı..

Fakat bir insanın hayatı topluma ters düştümü,
o andan itibaren istesek de istemesek de bir
serüvene dönüşmüştür..

Akşam, günü elinden tutup götürürken, sanki
herkesleri tek tek duraklardan toplayıp gider..
Nereye gittiğimizi soramayız..
Sorsak daha fazla acı çekebiliriz endişesi sarar
her yanımızı..
Günün eksik yanından, zamanını beklemeyen
bir bebek gibi sezeryanla aralarız akşamın kapılarını..
Günün hızlı yaşanmışlığı akşama yavaş çekilmiş
bir film gibi gerisin geri sarar içimizde..
Bir filme kaç şerit sığarsa o kadar sığıyoruz akşamın
kırılgan yanına..

Şehir mi böyle kendinden uzaklaşmıştı yoksa/
makul isteklerimiz mi bu dünyaya fazla geliyordu..
Çiçekli bir fotoğraftan geçerken düşündüm
bütün bunları..
Derken biraz daha sokuldum içindeki çiçeklere,
biraz daha..
Koklaya koklaya uyumuşum..

Cumartesigüncesi-Ekim 19..D.G